മരണത്തിൻ്റെ ഗന്ധം

ഒരു മണിക്കൂറിലേറെയുള്ള യാത്രക്കൊടുവിൽ ഉയരത്തിലുള്ള വലിയൊരു പടിപ്പുര വാതിലും കടന്ന് കാർ അതിവിശാലമായൊരു തൊടിയിലേക്ക് കയറിയപ്പോൾത്തന്നെ ദൂരെ പ്രതാപത്തോടെ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന ആ പഴയ ഇരുനിലമാളികയുടെ വലിപ്പം കണ്ട്, പാതിമയക്കത്തിലായിരുന്ന പങ്കിയമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ മിഴിഞ്ഞു. വിശാലമായ തൊടിയിൽക്കൂടി അൽപ്പം മുന്നോട്ട് പോയി പോർച്ചിൽ വന്നു നിന്ന കാറിൻ്റെ പുറകിലെ സീറ്റിലിരുന്ന് ഇലഞ്ഞിക്കൽ തറവാടിനെ സാകൂതം കാണുകയായിരുന്നു പങ്കിയമ്മ എന്ന പങ്കജാക്ഷിയമ്മ.

കാലാനുസൃതമായി നവീകരിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നത് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തന്നെ മനസ്സിലാകുമെങ്കിലും ഇപ്പോഴും ആ തറവാട് പഴമയുടെ പ്രൗഢി ഒട്ടും കളയാതെ സൂക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. അങ്ങനൊരു വീട് ആദ്യമായാണ് പങ്കിയമ്മ കാണുന്നത്. നാട്ടിലെ പല പഴയ തറവാടുകളിലും പങ്കിയമ്മ പോയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അതിനൊന്നും ഇത്ര വലിപ്പമില്ല. മാത്രവുമല്ല, പല വീടുകളും പഴമയുടെ ദ്രവീകരണം എടുത്തു കാണിക്കുന്നവയുമാണ്. ഈ തറവാട് അത്തരത്തിൽ അവഗണിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല എന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലാവും. വില കൂടിയ തടിയിൽ കൊത്തുപണികൾ ചെയ്തുണ്ടാക്കിയ ജനൽവാതിലുകളും ഉരുപ്പടികളും മരത്തിൽ തീർത്ത ചുവരുകളും ഇപ്പോഴും പോളിഷ് ചെയ്ത് മിനുക്കി സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. ചുറ്റോടു ചുറ്റും വരാന്ത. അതിൻ്റെ പുറത്തേ അതിരുകളിൽ തടിയിൽ തീർത്ത കൊത്തുപണികളോടു കൂടിയ തൂണുകൾ. പൂമുഖത്തിൽ മാർബിൾ വിരിച്ച നിലത്ത് മേൽക്കൂര പ്രതിബിംബിക്കുന്നു. ചുവരുകളിൽ വിലയേറിയ ചിത്രങ്ങൾ തൂക്കിയിരിക്കുന്നു. ഒരിടത്തും അൽപ്പം പോലും അഴുക്കോ പൊടിയോ ഇല്ല.

ഡ്രൈവിങ്ങ് സീറ്റിൽ നിന്നിറങ്ങി ദിവ്യ കാറിൻ്റെ ബാക് ഡോർ തുറന്ന് പങ്കിയമ്മയെ പുറത്തേക്ക് വിളിച്ചു. സീറ്റിൽ വച്ചിരുന്ന ചെറിയൊരു ബാഗും തൂക്കുസഞ്ചിയുമെടുത്ത് പങ്കിയമ്മ പുറത്തിറങ്ങി ദിവ്യയെ അനുഗമിച്ചു. ഡോർ ബെല്ലടിച്ച്, മണിച്ചിത്രപൂട്ടു പിടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള വാതിലിനു മുന്നിൽ കാത്ത് നിൽക്കുന്ന ദിവ്യയുടെ പുറകിൽ നിന്ന് കൊണ്ട് മുറ്റത്തിൻ്റെ ഒരു ത്വരിതവീക്ഷണം നടത്തി പങ്കിയമ്മ. ടൈൽ വിരിച്ചു മനോഹരമാക്കിയ മുറ്റം. ടൈലുകൾക്കിടയിൽ കൃത്യതയോടെ വെട്ടിയൊരുക്കിയിരിക്കുന്ന പുല്ല്, മുറ്റത്തിനരികിൽ നാടനും അല്ലാത്തവയുമായ ചെടികൾ തീർത്ത മനോഹരമായൊരു പൂന്തോട്ടം. മുകളിൽ തണൽ വിരിക്കുന്ന കുടമുല്ലപ്പന്തൽ. തലേന്ന് വിരിഞ്ഞ പൂക്കൾ മുറ്റത്ത് പലയിടത്തായി അലങ്കരിച്ചതു പോലെ കൊഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. കാറ്റിൽ അപ്പോഴും ചെറിയൊരു മുല്ലപ്പൂമണം ഒഴുകി വരുന്നുണ്ട്. പൂന്തോട്ടത്തിനുമപ്പുറം ചെറിയൊരു കാടിനെ ഓർമ്മിപ്പിക്കും വിധം ഇടതൂർന്ന് വളർന്നു നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾ. കാറിനുള്ളിലെ എ. സി യിലിരുന്നപ്പോഴുള്ള അതേ കുളിരാണ് ആ പൂമുഖത്തു നിന്നപ്പോൾ പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടത്.

വേലക്കാരി തുറന്നു കൊടുത്ത വാതിലിലൂടെ ദിവ്യയെ അനുഗമിക്കുമ്പോൾ അകത്തളത്തിൻ്റെ ഗരിമയും പങ്കിയമ്മ ശ്രദ്ധിച്ചു. വിശാലമായ സ്വീകരണ മുറി മുറിച്ചു കടന്ന് കാലെടുത്തു വയ്ക്കുന്നത് മറ്റൊരു വരാന്തയിലേക്കാണ്. അവിടെ നിന്നാൽ നേരേ കാണുന്ന കാഴ്ച ഒരു നടുമുറ്റത്തിൻ്റേതാണ്. നടുമുറ്റത്തിനെ ചുറ്റിയാണ് വരാന്ത. നടുത്തളത്തിൻ്റെ ഒരു കോണിലുമുണ്ട് മുകളിലേക്ക് പടർന്നു കയറിയിട്ടുള്ള ഒരു മുല്ലച്ചെടി. മുകളിൽ ഉറപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന കമ്പി കൊണ്ടുള്ള വലയിൽ, നടുമുറ്റത്തേക്കെത്തി നോക്കുന്ന ചരിഞ്ഞ മേൽക്കൂരയോട് ചേർന്ന്, അതിനെ ചതുരാകൃതിയിൽ കൃത്യതയോടെ പടർത്തിയിരിക്കുന്നു. അവിടെയും കാണാം കൊഴിഞ്ഞ കുടമുല്ലപ്പൂക്കൾ.

അകത്തളത്തിനു ചുറ്റുമുള്ള വരാന്തയുടെ ഇടത്തെ വശത്തു കൂടി ദിവ്യ പങ്കിയമ്മയെ കൊണ്ട് പോയത് തെക്കിനിയിലേക്കാണ്. അവിടെയാണ് സരസ്വതി തങ്കച്ചിയെ കിടത്തിയിരിക്കുന്നത്. മുറിയ്ക്ക് സുഖദമായൊരു ഗന്ധം. സാധാരണ ഒരു കിടപ്പുരോഗിയുടെ മുറിയിൽ കയറുമ്പോഴുള്ള മടുപ്പിക്കുന്ന രൂക്ഷ ഗന്ധം അവിടെ ഒട്ടുമില്ല എന്നു മാത്രമല്ല, മുറിക്കകത്ത് നല്ല വായുസഞ്ചാരവുമുണ്ട്. വലതു വശം മുഴുവനായും തളർന്ന് സംസാരശേഷിയും നഷ്ടപ്പെട്ട തങ്കച്ചി നല്ല രീതിയിൽ പരിപാലിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തന്നെ അറിയാം. പിന്നെയെന്താണ് അറുപത്തഞ്ചു വയസ്സിനു മേൽ പ്രായമുള്ള തന്നെക്കൊണ്ടുള്ള ആവശ്യം എന്ന് പങ്കിയമ്മ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു. ഹോം നേഴ്സ് സരിത നല്ല മിടുക്കിയാണ്. തങ്കച്ചിക്ക് ഭക്ഷണം കൊടുക്കുന്നതിനും മൂത്രം പോകുന്നതിനുമൊക്കെ ട്യൂബ് ഇട്ടിരിക്കുകയാണ്. സരിത അതെല്ലാം നല്ല രീതിയിൽ കൃത്യമായി കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നുണ്ട്. എങ്കിലും ആളെ കുളിപ്പിക്കുന്നതിനും മറ്റും സരിതയ്ക്ക് ഒരു കൈസഹായം. അതിനാണ് പങ്കിയമ്മയെ ദിവ്യ കൊണ്ട് വന്നിരിക്കുന്നത്. മരുമകൾക്ക് അമ്മായിയമ്മയോടുള്ള ആ കരുതലിൽ പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് സന്തോഷം തോന്നി. മാത്രമല്ല, വന്ന ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ പങ്കിയമ്മ ശ്രദ്ധിച്ച മറ്റൊരു കാര്യം തറവാട് മനോഹരമായി സൂക്ഷിക്കുന്നതിലുള്ള ദിവ്യയുടെ അതീവ ശ്രദ്ധയാണ്.

സരസ്വതി തങ്കച്ചിയുടെ മകൻ ബാലചന്ദ്രൻ്റെ ബിസിനസ്സിൽ ദിവ്യ കൂടെ സഹായിക്കുന്നുമുണ്ട്. അതിന്റെ തിരക്കുണ്ട് രണ്ട് പേർക്കും. ബാലചന്ദ്രനെ കൂടാതെ സരസ്വതി തങ്കച്ചിക്ക് രണ്ട് പെണ്മക്കളാണ്. രണ്ടുപേരും കുടുംബമായി അമേരിക്കയിലും കാനഡയിലും സ്ഥിരതാമസം. ഇടയ്ക്ക് നാട്ടിൽ വരും. അമ്മ പക്ഷാഘാതം വന്നു കിടപ്പായതിനു ശേഷം രണ്ട് പേരും നാട്ടിലേക്കെത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. എല്ലാ ദിവസവും വീഡിയോ കോളിൽ അവർ അമ്മയെ കാണുന്നുമുണ്ട്. അമ്മയ്ക്ക് ഒരു കുറവും വരുത്താതിരിക്കാൻ എല്ലാവരും ശ്രമിക്കുന്നു. അതിൻ്റെ ഫലമായാണ് പങ്കിയമ്മയും ഇപ്പോഴവിടെ എത്തിയിരിക്കുന്നത്. നല്ലൊരു സംഖ്യ പ്രതിമാസം പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് കൊടുക്കാമെന്നേറ്റിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അതേ സംഖ്യ കൊടുത്താൽ യുവതിയായൊരു ഹോം നേഴ്‌സിനെ കൂടി വയ്ക്കാമെന്നിരിക്കേ, ദിവ്യ തന്നെത്തേടിയെത്തിയതിൽ പങ്കിയമ്മക്ക് തെല്ലൊരതിശയം തോന്നാതിരുന്നില്ല.

നാലഞ്ചു വർഷമായിട്ട് പങ്കിയമ്മ ഇത്തരം പണികൾക്കൊന്നും പോകാറില്ലായിരുന്നു. പണ്ടത്തെപ്പോലെ കിടപ്പുരോഗികളെ പരിചരിക്കാൻ ആരോഗ്യം അനുവദിക്കുന്നില്ല. കുറച്ചു കാര്യങ്ങളെങ്കിലും സ്വയം ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന പ്രായമായ രോഗികൾക്ക് കൂട്ടായോ, അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ പ്രസവാനന്തരമുള്ള ശുശ്രൂഷകൾക്കോ മാത്രമാണ് പങ്കിയമ്മ ഇപ്പോൾ പോകാറ്. അതു മാത്രമല്ല, ഇപ്പോൾ പ്രത്യേകപരിശീലനം ലഭിച്ച ഹോം നഴ്സുമാർ ധാരാളം ഉള്ളതുകൊണ്ട് മുൻപത്തേതുപോലെ പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് തൊഴിൽ സാധ്യതയും കുറവായിരുന്നു. അത്തരം ജോലികൾ ഒന്നുമില്ലാത്തപ്പോൾ മക്കളൊന്നുമില്ലാത്ത പങ്കിയമ്മയ്ക്കുള്ള ഏകവരുമാനം അവർക്കു കിട്ടുന്ന വിധവാ പെൻഷൻ ആണ്. അതിനാൽത്തന്നെ പരിചയക്കാരി വഴി ഈ ജോലിയെക്കുറിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ അൽപ്പം ആശങ്കയോടെയാണെങ്കിലും കൂടെ ഒരു ഹോം നേഴ്സ് ഉണ്ടെന്ന ഉറപ്പിൽ പുറപ്പെട്ടതാണ്. വന്നു കണ്ടപ്പോൾ പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് ആശ്വാസമായി. സരിത കൂടി ഉള്ളതിനാൽ അത്രയും ഭാരപ്പെട്ട ജോലിയൊന്നുമാവില്ല തനിക്കു ചെയ്യാനുള്ളത്.

സരസ്വതി തങ്കച്ചിയെക്കുറിച്ച് ചെറിയൊരു വിവരണം ദിവ്യയിൽ നിന്ന് പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് ലഭിച്ചിരുന്നു. തലമുറകളായ് കൈമാറിക്കിട്ടിയ ആ തറവാടിൻ്റെ ഇപ്പോഴത്തെ ഏക അവകാശിയായ തങ്കച്ചിക്ക് എൺപതിൽ കൂടുതൽ പ്രായമുണ്ട്. പ്രഷർ, ഷുഗർ തുടങ്ങി പ്രായാധിക്യത്തിൽ ഉണ്ടാകുന്ന പല തരം അസുഖങ്ങളുമായി കഴിയുന്നതിനിടയ്ക്കാണ് അവർ ഈയിടെ പക്ഷാഘാതത്താൽ വീഴ്ചയിലായിപ്പോയത്. ഓർമ്മശക്തി പോലും നഷ്ടപ്പെട്ട അവർ ഇപ്പോൾ മുഴുവൻ സമയപരിചരണവും ആവശ്യമുള്ള അവസ്ഥയിലാണ്.

വിശാലമായൊരു മുറിയാണ് തങ്കച്ചിയുടേത്. അതിനടുത്ത മുറിയാണ് സരിതയ്ക്കും ഇപ്പോൾ പങ്കിയമ്മയ്ക്കുമായി നീക്കി വച്ചിരിക്കുന്നതെങ്കിലും എപ്പോഴും ശ്രദ്ധ ആവശ്യമുള്ളതിനാൽ തങ്കച്ചിയുടെ മുറിയുടെ ഒരരികിൽ ചെറിയൊരു ദിവാൻ കോട്ടിലാണ് മിക്കവാറും സരിതയുടെ ഉറക്കം. പങ്കിയമ്മ കൂടി വന്നിരിക്കുന്നതിനാൽ രാത്രിയിൽ രണ്ട് പേർക്കും മാറി മാറി തങ്കച്ചിക്ക് കൂട്ടിരിക്കാമല്ലോ എന്നൊരു ആശ്വാസം ഇപ്പോൾ സരിതയ്ക്കുണ്ട്. അതറിഞ്ഞു തന്നെ പങ്കിയമ്മ സഹായിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുമുണ്ട്.

‘വന്ന ദിവസം തന്നെ ഉറക്കമൊഴിക്കണ്ടാ, റസ്റ്റ് എടുത്തോളൂ' എന്ന് സരിത പറഞ്ഞെങ്കിലും ‘കുറച്ചു നേരമിരിക്കാം, അത് വരെ ഉറങ്ങിക്കോളൂ' എന്നുപറഞ്ഞ് സരിതയെ അടുത്ത മുറിയിലേക്ക് വിട്ട് പങ്കിയമ്മ ദിവാൻ കോട്ടിൽ ഒന്ന് നടു നിവർത്തി. വീട്ടിൽ മറ്റെല്ലാവരും ഉറക്കം പിടിച്ചിരുന്നു. അത്യാവശ്യം വീടിനു മുന്നിലും പുറകിലുമുള്ള ഒന്നോ രണ്ടോ ലൈറ്റുകൾ ഒഴികേ ബാക്കിയെല്ലാം അണഞ്ഞു. രാത്രിയുടെ നിശ്ശബ്ദതയിലും മുറിയിലെ സുഖകരമായ തണുപ്പിലും ഉറക്കം കൺപോളകളെ തഴുകിയടക്കാതിരിക്കാൻ ശ്രമപ്പെട്ടു തുറന്നുവച്ച് തങ്കച്ചിക്ക് കാവലിരിക്കുമ്പോൾ പുതുതായി വിരിയുന്ന കുടമുല്ലപ്പൂക്കളുടെ സുഗന്ധം പതുക്കെ അവിടെങ്ങും ഒഴുകിപ്പരക്കുന്നത് ഉറക്കച്ചടവിലും പങ്കിയമ്മ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

കൺപോളകളെ മുട്ടി വിളിക്കുന്ന ഉറക്കത്തെ കുടഞ്ഞു കളയാൻ ഒന്നു നടക്കാമെന്നോർത്ത് പങ്കിയമ്മ തെക്കിനിയിൽ നിന്നും നടുത്തളത്തിലേക്കുള്ള വരാന്തയിലേക്കിറങ്ങി. നിറനിലാവൊഴുകി വീണ നടുമുറ്റം സമചതുരത്തിലുള്ള വലിയൊരു പാൽക്കിണ്ണം കണക്കേ ശോഭിക്കുന്നു. മുകളിൽ പടർന്നു കയറിയിട്ടുള്ള കുടമുല്ലയുടെ നിഴൽ ആ പാൽക്കിണ്ണത്തിന്നരികുകളിൽ ചിത്രവേല തീർക്കുന്നു. നടുത്തളത്തിൻ്റെ മധ്യത്തിലായി വലിയൊരു ഉരുളിയുടെ ആകൃതിയിൽ ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുള്ള താമരക്കുളത്തിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്ന ചന്ദ്രബിംബം. ചെറുകാറ്റ് നീർത്തളത്തിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്ന ആന്ദോളനങ്ങളിൽ അമ്മാനമാടുന്ന പൂർണ്ണേന്ദുബിംബം കണ്ടാൽ, തൊട്ടിലിൽ വിരലുണ്ടു മയങ്ങുന്ന ഒരുണ്ണിയുടെ മുഖം പോലെ. സ്വപ്നസമാനമായ ആ അന്തരീക്ഷത്തിൽ പങ്കിയമ്മയുടെ ക്ഷീണമെല്ലാം എങ്ങോ പോയ്മറഞ്ഞു. ഇടക്കിടെ തങ്കച്ചിയെ പോയി നോക്കുന്നതൊഴിച്ചാൽ സരിത തിരിച്ചെത്തുന്ന സമയംവരെ പങ്കിയമ്മ ആ കാഴ്ചയിൽ സ്വയം നഷ്ടപ്പെട്ടു നിൽക്കുകയായിരുന്നു.

പിറ്റേ ദിവസം ഒരു ഒമ്പതു മണിയോടെ പുറത്തേക്കു പോകാൻ തയ്യാറായി ദിവ്യ തങ്കച്ചിയുടെ മുറിയിലേക്ക് വന്നു. പങ്കിയമ്മയും സരിതയും കൂടി അപ്പോഴേക്കും തങ്കച്ചിയെ കുളിപ്പിച്ച് വസ്ത്രമൊക്കെ മാറ്റിയുടുപ്പിച്ചിരുന്നു. സരിത ഫീഡിങ് റ്റ്യൂബിൽ ഭക്ഷണം കൊടുത്തുകൊണ്ടിരുന്ന സമയത്ത് ദിവ്യ പങ്കിയമ്മയെ മാറ്റി നിർത്തി സ്വകാര്യമായി ചോദിച്ചു ''എന്തെങ്കിലും പ്രത്യേക മണം കിട്ടുന്നുണ്ടോ?''

സരിത റൂമിലാകമാനം അടിച്ച റൂം സ്പ്രേയുടെ മണത്തേയും ഭേദിച്ചുകൊണ്ട്, രാത്രിയിൽ വിരിഞ്ഞ മുല്ലപ്പൂക്കളുടെ സുഗന്ധം അപ്പോഴും അവിടെല്ലാം തങ്ങി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

''ഇപ്പോഴുമുണ്ട് രാത്രിയിൽ വിരിഞ്ഞ കുടമുല്ലപ്പൂക്കളുടെ മണം''. പങ്കിയമ്മ പുഞ്ചിരിയോടെ മറുപടി പറഞ്ഞു.

''അതല്ല, മരണത്തിൻ്റെ മണം'' പങ്കിയമ്മ ഞെട്ടലോടെ ദിവ്യയെ തുറിച്ചു നോക്കി. തനിക്ക് മരണത്തിൻ്റെ മണം തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുമെന്ന് ദിവ്യയ്ക്കെങ്ങിനെ അറിയാം?!!!

ഏതോ ഒരു ആറാമിന്ദ്രിയം പ്രവർത്തിക്കും പോലെ എല്ലാ മണങ്ങളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി മരണത്തിൻ്റെ മണം പിടിച്ചെടുക്കാനുള്ള തൻ്റെ കഴിവിനെ ആദ്യമൊക്കെ പങ്കിയമ്മ സ്വയം തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഒന്നിനു പുറകേ ഒന്നായി തുടർച്ചയായി കിടപ്പു രോഗികളെ മാത്രം അവധാനത്തോടെ ശുശ്രൂഷിച്ചിരുന്ന കാലത്ത്, മറ്റുള്ളവർക്ക് കിട്ടാത്ത ചില ഗന്ധങ്ങൾ പങ്കിയമ്മയ്ക്കു മാത്രം കിട്ടിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആദ്യമൊന്നും പങ്കിയമ്മ അതിനു പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു പ്രാധാന്യവും നൽകിയില്ല. എന്നാൽ പിന്നീട് ഇതേ മണം രോഗിയുടെ ആസന്നമായ മരണത്തിൻ്റെ സൂചനയാണെന്ന് പങ്കിയമ്മ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. മരണത്തിനു ഒരാഴ്ചയോളം മുൻപ് മുതൽ രോഗിയുടെ ശരീരത്തിൽ നിന്നും പ്രത്യേക ഗന്ധം പുറപ്പെട്ടു വരുന്നത് പങ്കിയമ്മ ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി. രോഗി മരണത്തോടടുക്കുന്ന നാളുകളിൽ ഈ ഗന്ധം അതിശക്തമായി തീരുന്നതായും ചില സമയത്തെങ്കിലും അത് തന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നതായും പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. മറ്റാർക്കും പിടിച്ചെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ഈ ഗന്ധത്തെക്കുറിച്ച്, അതിനാൽത്തന്നെ ആരോടെങ്കിലും പറയാൻ ആദ്യകാലങ്ങളിൽ പങ്കിയമ്മ ധൈര്യപ്പെട്ടില്ല. പിന്നീട് ചിലരോടെല്ലാം അതിൻ്റെ സൂചനകൾ നൽകി. സൂചനകൾ പ്രവചനങ്ങൾ പോലെ സത്യമായിത്തീർന്നപ്പോൾ ആളുകൾ പങ്കിയമ്മയിലെ ആ കഴിവിനെ വിശ്വസിച്ചു തുടങ്ങി. ഉൾപ്പിടപ്പോടെ കേൾക്കുന്ന ആ വാർത്ത കേൾക്കുന്ന നിമിഷം മുതൽ രോഗിയുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവരെ അതിദുഖത്തിലാഴ്ത്തുമെന്നതിനാൽ പലപ്പോഴും പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് ഈ വിവരം ബന്ധുക്കളെ അറിയിക്കാൻ വിഷമമായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇവിടെ ഇപ്പോൾ ദിവ്യ ഈ ചോദ്യം ചോദിക്കുമ്പോൾ ദിവ്യയുടെ കണ്ണുകളിൽ സരസ്വതി തങ്കച്ചിയുടെ മരണം ആഗ്രഹിക്കുന്നതിൻ്റെ സൂചനകൾ കാണുന്നുണ്ടോ എന്ന് പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് സംശയം തോന്നി.

വന്നപ്പോൾ മുതൽ എല്ലാ കാര്യത്തിലും ദിവ്യയ്ക്കുള്ള ഒരു തിടുക്കവും വെപ്രാളവും പങ്കിയമ്മ അറിയാതെ ഓർത്തുപോയി. ബിസിനസ്സിൻ്റെ തിരക്കുകൾ കൊണ്ടാവാം എന്നാണു പങ്കിയമ്മ കരുതിയത്. പക്ഷെ അതേ തിടുക്കം 'എന്തെങ്കിലും പ്രത്യേക മണം കിട്ടുന്നുണ്ടോ‘ എന്ന ദിവ്യയുടെ ചോദ്യത്തിലും പങ്കിയമ്മ കണ്ടു. തന്നെ ഇവിടെ കൊണ്ടു വന്നതിലെ ശരിക്കുള്ള ഉദ്ദേശം അപ്പോൾ മാത്രമാണു പങ്കിയമ്മയ്ക്കു മനസ്സിലായത്. ചോദ്യത്തിനുത്തരമായി നിഷേധാർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടുമ്പോൾ ദിവ്യയുടെ കണ്ണുകളിൽ പെട്ടെന്ന് പ്രതിഫലിച്ച നിരാശയും പങ്കിയമ്മ ശ്രദ്ധിച്ചു.

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ തുടർച്ചയായി പങ്കിയമ്മ ദിവ്യയുടെ രഹസ്യമായുള്ള ആ ചോദ്യത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുകയും ദിവ്യയെ നിരാശപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് 'തനിക്കത്തരം മണം ഒന്നും കിട്ടുന്നില്ല' എന്നുത്തരം നൽകുകയും ചെയ്തു. സത്യത്തിൽ തനിക്കാ കഴിവ് ഇപ്പോഴുമുണ്ടോ എന്ന കാര്യത്തിൽ പങ്കിയമ്മയ്ക്കും സംശയമുണ്ട്. കാരണം, കുറേ നാളുകളായി പങ്കിയമ്മ ഈ ജോലി ചെയ്യാറുണ്ടായിരുന്നില്ലല്ലോ. ആ സംശയം പക്ഷെ പങ്കിയമ്മ പുറമേ ഭാവിച്ചില്ല. പറഞ്ഞാൽ ഈ ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയെങ്കിലോ എന്നു പങ്കിയമ്മ ആശങ്കപ്പെട്ടു.

എന്തിനായിരിക്കും സരസ്വതി തങ്കച്ചിയുടെ ആസന്നമരണം കാലേക്കൂട്ടി അറിയാൻ ദിവ്യ തിടുക്കം കാണിക്കുന്നത് എന്നതായിരുന്നു പങ്കിയമ്മയിൽ ആകാംക്ഷയുണ്ടാക്കിയ മറ്റൊരു ചോദ്യം. ഇടക്കിടെ തൻ്റെ മുന്നിൽ വീണു കിട്ടുന്ന ചില സൂചനകളെ, ചുവരുകൾക്ക് പോലും ചെവികളും കണ്ണുകളുമുള്ള ആ നാലുകെട്ടിൽ നിന്നും കിട്ടിയ പൊട്ടും പൊടിയുമായി കൂട്ടിച്ചേർത്തു വായിച്ചപ്പോൾ അതിൻ്റെ ഒരു ഏകദേശരൂപം പങ്കിയമ്മയ്ക്കു പിടികിട്ടി. ട്യൂറിസം മേഖലയിൽ വളരെ പ്രശസ്തമായ, ഇൻഡ്യയിലങ്ങോളമിങ്ങോളം ശാഖകളുള്ള ‘ഗ്ളോബൽ ട്യൂർസ്‘ എന്ന ഒരു ബിസിനസ്സ് ഗ്രൂപ്പിനു ബാലചന്ദ്രൻ്റെ ബിസിനസ്സുമായി ഒന്നിച്ച് ചേർന്ന് പ്രവർത്തിക്കാൻ താൽപ്പര്യമുണ്ട്. അവരുമായി ചേർന്നാൽ ബാലചന്ദ്രനു ഹോട്ടൽ ബിസിനെസ്സിൽ വലിയൊരു കുതിപ്പു തന്നെ ഉണ്ടാകും. പക്ഷെ അവർ അതിനു മുന്നോട്ടു വച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു നിബന്ധന, ബാലചന്ദ്രൻ്റെ ഈ പഴയ തറവാട് ഹോം സ്റ്റേ ആക്കണം എന്നതു കൂടിയാണ്. മറ്റു പല നാലുകെട്ടുകളും അവരുടെ പരിഗണനയിലുണ്ടെങ്കിലും വലിപ്പത്തിലും നന്നായി പരിപാലിക്കപ്പെടുന്നതിലും ഇലഞ്ഞിക്കൽ തറവാടിനാണു മുൻഗണന. അപ്രകാരം ഒരു ഗ്രൂപ്പുമായി ഒരുമിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുന്നത്, ആർക്കിറ്റെക്ച്വൽ എൻജിനീയറിങ്ങിനും ബിസിനെസ്സ് മനേജ്മെൻ്റിനും പഠിക്കുന്ന മകൻ്റേയും മകളുടേയും ഉജ്ജ്വലമായ ഭാവിക്ക് വളരേ ഉപകാരപ്രദമാകും എന്നും ദിവ്യയ്ക്കറിയാം. വിൽപ്പത്രപ്രകാരം അമ്മയുടെ കാലശേഷം തറവാട് ബാലചന്ദ്രനുള്ളതുമാണ്. എന്നാൽ ജനിച്ചു വീണതും കളിച്ചു വളർന്നതുമായ ഈ തറവാടിനോട് അമ്മയ്ക്കുള്ള ആത്മബന്ധം അറിയാവുന്ന ബാലചന്ദ്രൻ ആ നിർദ്ദേശം നിരാകരിക്കുകയാണു ചെയ്തത്. അമ്മയുള്ളിടത്തോളം കാലം അതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുക പോലും വേണ്ടാ എന്നയാൾ തീർത്തു പറഞ്ഞു.

പുനർചിന്തയ്ക്കായി ഗ്ളോബൽ ട്യൂർസ് ഒരു വർഷത്തെ കാലാവധി കൊടുത്തതിനു ശേഷം ഏതാണ്ട് ഏഴെട്ടു മാസങ്ങൾക്കുള്ളിലാണ് തങ്കച്ചി വീഴ്ചയിലായത്. കാലാവധി തീരാൻ ഇനി ഏതാനും ആഴ്ചകളേ ഉള്ളൂ. അൽപ്പം കൂടി സമയം ദിവ്യ രഹസ്യമായി ചോദിച്ചിരുന്നെങ്കിലും അതിനു ഒരു അനുകൂല മറുപടിയല്ല അവരിൽ നിന്ന് ലഭിച്ചത്. മാത്രമല്ല, ആ ബിസിനെസ്സ് ഗ്രൂപ്പ് അത്ര ദൂരെയല്ലാത്ത മറ്റു ചില നാലുകെട്ടുകൾ എറ്റെടുക്കാനുള്ള ശ്രമവും ആരംഭിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് ദിവ്യ അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അത്രയും പ്രശസ്തമായ ഒരു ഗ്രൂപ്പുമായി ചേർന്നുള്ള ബിസിനസ്സ് എന്ന സങ്കൽപ്പത്തിനു മേൽ നെയ്തു കൂട്ടിയ സ്വപ്നങ്ങൾ നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്ന കാര്യം ദിവ്യയ്ക്ക് ചിന്തിക്കാൻ പോലുമാകുന്നില്ല. അത് അവരിൽ എന്തിനൊക്കെയോയുള്ള തിടുക്കമായും വെപ്രാളമായും പ്രതിഫലിക്കുന്നു. വീണ്ടും ഗ്ളോബൽ ട്യൂർസുമായി എന്തൊക്കെയോ എഴുത്തുകുത്തുകൾക്കുള്ള തയ്യാറടുപ്പിലാണ് ദിവ്യ.

എല്ലാം അറിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അങ്ങോട്ട് വരേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്ന് പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് തോന്നി. ഇതിനു മുൻപുള്ള അവസരങ്ങളിലെല്ലാം രോഗീശുശ്രൂഷയെന്ന പ്രധാനകർമ്മത്തിനിടയിൽ തൻ്റെ ഘ്രാണേന്ദ്രിയത്തിൻ്റെ ഒരു അപൂർവ്വകഴിവു കൊണ്ടു മാത്രം മനസ്സിലാക്കിയിരുന്ന ‘മരണത്തിൻ്റെ ഗന്ധം‘ എന്ന ഈ കാര്യം പറയാനും, പറയാതിരിക്കാനുമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം പങ്കിയമ്മയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇവിടെ അതു തൻ്റെ പ്രധാനജോലി തന്നെ ആയി തീർന്നിരിക്കുന്നു. ദിവ്യയുടെ വെപ്രാളം നിറഞ്ഞ മനസ്സ് പങ്കിയമ്മയോട് ഈ ചോദ്യം അടിക്കടി ചോദിക്കുന്നു. പലപ്പോഴും അത് പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് ഒരു തലവേദനയായിത്തീർന്നു. വന്ന ദിവസം ദിവ്യയോട് പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് തോന്നിയ ഇഷ്ടം ഇപ്പോൾ വേരോടെ പിഴുതു പോയിരിക്കുന്നു. പകരം മുള പൊട്ടിയ അനിഷ്ടം ദിവ്യയിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞു മാറി നടക്കാൻ അവരെ പ്രേരിപ്പിച്ചു.

ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഒരു വൈകുന്നേരം മുതൽ പങ്കിയമ്മയ്ക്ക്, അവരെ അസ്വസ്ഥയാക്കാറുള്ള ആ പഴയ ഗന്ധം ചെറുതായി കിട്ടിത്തുടങ്ങി. അവർ നടുക്കത്തോടെ സരസ്വതി തങ്കച്ചിയെ ശ്രദ്ധിച്ചു. പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു വ്യത്യാസവും തോന്നിയില്ല. പക്ഷേ പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ തങ്കച്ചിയിൽ ചില മാറ്റങ്ങൾ പ്രകടമായി. അവരുടെ ശ്വാസതാളത്തിനു വേഗം ചെറുതായി കൂടിയിരുന്നു. നെഞ്ചിൽ ചെറുപ്രാവുകൾ കുറുകും പോലെ. അന്നു വൈകുന്നേരം ദിവ്യയുടെ പതിവു ചോദ്യത്തിൽ ഗൂഡമായൊരു പ്രതീക്ഷ നിറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷെ എന്തു കൊണ്ടോ, തനിക്കു മണമൊന്നും കിട്ടുന്നില്ല എന്നു പറയാനാണ് പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് അപ്പോൾ തോന്നിയത്. സമയം കഴിയുംതോറും തങ്കച്ചിയുടെ നെഞ്ചിലെ പ്രാവുകളുടെ എണ്ണം കൂടി വന്നു. അതോടൊപ്പം ശക്തമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ ഗന്ധവും പങ്കിയമ്മയെ കൂടുതൽ അസ്വസ്ഥയാക്കി.

പിറ്റേ ദിവസം കുടുംബഡോക്ടറായ ഡോക്റ്റർ തോമസ് മാത്യു സരസ്വതി തങ്കച്ചിയെ പരിശോധിച്ചു. മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് വിളിപ്പിച്ച് ബാലചന്ദ്രനോടും ദിവ്യയോടും സംസാരിച്ചു.

"സീ, ഞാൻ അന്നേ പറഞ്ഞിരുന്നു അമ്മയ്ക്ക് സംഭവിച്ചത് ഒരു മേജർ ഡിസബിലിറ്റി സ്റ്റ്രോക്ക് ആണെന്നും ഒരു തിരിച്ചു വരവ് അസാധ്യമാണെന്നും. ഇപ്പോൾ അതിൻ്റെ ഒരു കോമ്പ്ലിക്കേഷൻ ആയി അമ്മയ്ക്ക് ന്യുമോണിയ ബാധിച്ചിരിക്കയാണ്. എനിക്ക് വേണമെങ്കിൽ അവരെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് മാറ്റി അവിടെ ചികൽസിക്കാൻ നിർദ്ദേശിക്കാം. പക്ഷെ അത് പ്രത്യേകിച്ച് എന്തെങ്കിലും വ്യത്യാസമുണ്ടാക്കുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല. പകരം ഒരു പരീക്ഷണമെന്ന നിലയ്ക്ക് റ്റ്യൂബിൽ കൂടി കൊടുക്കാവുന്ന ആൻ്റിബയോട്ടിക്കുകൾ ഞാനെഴുതാം. അങ്ങിനെയാണെങ്കിൽ വീട്ടിൽ തന്നെ കിടത്തി ചികൽസിക്കുകയുമാവും. ദി ചൊയ്സ് ഇസ് യുവെഴ്സ്".

"അമ്മയെ അധികം ദുരിതപ്പെടുത്തരുതെന്നാണ് ഞങ്ങളുടെ ആഗ്രഹം". ദിവ്യയിൽ നിന്ന് പെട്ടെന്ന് ഉത്തരമുണ്ടായി. അതു തന്നെയാണോ ബാലചന്ദ്രനുമുള്ള അഭിപ്രായം എന്നറിയാൻ ഡോക്ടർ ബാലചന്ദ്രനെ നോക്കി. വേദനിക്കുന്ന മുഖത്തോടെ അയാളും അത് ശരി വച്ചു. പിന്നെ ഡോക്ടർ സരിതയേയും പങ്കിയമ്മയേയും വിളിച്ച് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട കാര്യങ്ങൾ എന്തൊക്കെയാണെന്ന് നിർദ്ദേശിച്ചു. അതുവരെ താൻ ശുശ്രൂഷിച്ചിരുന്ന പല രോഗികളുടെ കാര്യത്തിലും ഇത്തരം സാഹചര്യങ്ങൾ പരിചിതമായിരുന്നെങ്കിലും അന്നെന്തോ പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് വല്ലാത്തൊരു വ്യസനം അനുഭവപ്പെട്ടു. ഡോക്ടർ പോയതിനു ശേഷം അവരിൽ ഒരു മൂകത വന്നു നിറഞ്ഞു. വിവശതയോടെ അവർ സരസ്വതി തങ്കച്ചിയുടെ മുറിയിലുള്ള ദിവാനിൽ ഇരുന്നു.

ആൻ്റിബിയൊട്ടിക് മുറ തെറ്റാതെ സരിത റ്റ്യൂബ് മുഖേന സരസ്വതി തങ്കച്ചിക്ക് കൊടുക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവരിൽ അത് വലിയ വ്യത്യാസമൊന്നും വരുത്തിയില്ല. വീണ്ടും ഒന്നു രണ്ടു വട്ടം ഡോക്ടർ തങ്കച്ചിയെ വന്നു പരിശോധിച്ച് നെബുലൈസേഷനും മറ്റു ചില മരുന്നുകളും കൂടി നിർദ്ദേശിച്ചു. എല്ലാം ചിട്ടപ്പടി സരിത കൊടുത്തു കൊണ്ടുമിരുന്നു. ഇതിനിടയിൽ ഗ്ളോബൽ ട്യൂർസിൽ നിന്ന് വന്ന ചില സന്ദേശങ്ങൾ ദിവ്യയിലെ വെപ്രാളം വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും അത് പങ്കിയമ്മയോടുള്ള ചോദ്യങ്ങളുടെ ആവർത്തി പതിന്മടങ്ങാക്കുകയും ചെയ്തു. ആ ചോദ്യം കേൾക്കുന്നതു പോലും വെറുപ്പായിത്തുടങ്ങിയിരുന്ന പങ്കിയമ്മ തനിക്ക് മണമൊന്നും കിട്ടുന്നില്ല എന്ന ഉത്തരം മാത്രം നൽകി.

ദിവസങ്ങൾ കഴിയും തോറും താൻ ഭയപ്പെടുന്ന ആ ഗന്ധം ശക്തമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് പങ്കിയമ്മ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ഇടയ്ക്ക് അതിൽ നിന്നു രക്ഷ നേടാൻ അവർ കുടമുല്ലപ്പൂക്കൾ വിരിയുന്ന രാത്രികാലങ്ങളിൽ തളത്തിൽ ഇറങ്ങി നിന്ന് മൂക്കു വിടർത്തിപ്പിടിച്ചു. പക്ഷെ മുല്ലപ്പൂവിൻ്റെ വാസനയേക്കാൾ ഇപ്പോൾ മരണത്തിൻ്റെ മണം പ്രബലമാകുന്നത് അവർക്കു മനസ്സിലാകുന്നു. ദിവ്യയുടെ ചോദ്യങ്ങൾ പോലെ അത് അവരെ വിടാതെ പിന്തുടരുകയും ചെയ്യുന്നു. നിശയുടെ ആ യാമങ്ങളിലെ സൗന്ദര്യം ഈയിടെയായി അൽപ്പം പോലും തൻ്റെ മനസ്സിനെ സ്പർശിക്കാത്തതെന്തേ എന്നവർ കുണ്ഠിതപ്പെട്ടു. പതിവിനു വിപരീതമായി രോഗിയിൽ നിന്നു മാത്രമല്ല ആ ചുറ്റുപാടുകളിൽ നിന്നു പോലും ഏറ്റവും വേഗത്തിൽ പുറത്തു കടക്കാൻ അവർ ആഗ്രഹിച്ചു. അന്ന് രാത്രി സരസ്വതി തങ്കച്ചി, ശ്വാസതടസ്സം അനുഭവപ്പെടുന്ന രോഗിയുടെ വെപ്രാളങ്ങൾ കാണിച്ചു. രാത്രി അവർക്ക് കാവലായി പങ്കിയമ്മ ഉണർന്നിരുന്ന നേരത്തായിരുന്നു അത്. പങ്കിയമ്മ സരിതയെ വിളിച്ചുണർത്തി. സരിത അവർക്ക് വീണ്ടും നെബുലൈസർ കൊടുത്തു. അൽപ്പം ഒരു ആശ്വാസം കണാറായപ്പോൾ ‘ഇനി പോയിക്കിടന്നുറങ്ങിക്കോളൂ‘ എന്നു പറഞ്ഞ് സരിത പങ്കിയമ്മയെ ഉറങ്ങാൻ വിട്ടു. നാളെ താൻ ഈ ജോലി നിറുത്തുകയാണെന്ന് ദിവ്യയോട് പറയണം എന്നൊരു തീരുമാനമെടുത്താണ്, അപ്പോഴും തന്നെ പിന്തുടരുന്ന ആ മണത്തെ അകറ്റാൻ ഒരു കുടമുല്ലപ്പൂ വാസനിച്ചു കൊണ്ട് പങ്കിയമ്മ ഉറങ്ങാൻ കിടന്നത്

പിറ്റേ ദിവസം പക്ഷെ പങ്കിയമ്മയ്ക്ക് ദിവ്യയോട് ഒന്നും പറയേണ്ടി വന്നില്ല. അന്നു വൈകുന്നേരം വൈദ്യുതി സ്മശാനത്തിൽ ഒരനാഥപ്രേതത്തെ പോലെ പങ്കിയമ്മയുടെ ശരീരം ഒരു പിടി ചാരമായിത്തീർന്നു

 . 

 

മാടപ്രാവമ്മ

 

''മുത്തശ്ശീ ഒരു കഥ പറയൂ ..'' ശ്രുതിമോൾ ചിണുങ്ങി. 

'ശരി. പറയാം'' മുത്തശ്ശി കഥ പറയാൻ തുടങ്ങി  

''തെക്കേപ്രത്തെ മണ്ടപ്ലാവിലെ മാടപ്രാവമ്മ 

മൂന്നു മൊട്ടീട്ടു

ഒന്നൊടഞ്ഞു  പോയ് ഒന്ന് ഞെരിഞ്ഞു പോയ് 

ഒന്ന് കിണറ്റിലു  വീണു താണു പോയ് 

അത് എടുത്തു തരാത്ത  ആശാരിമോൻ്റെ 

മുഴക്കോലു കരളാത്ത എലി

എലിയെ പിടിക്കാത്ത പൂച്ച 

 പൂച്ചെ പിടിക്കാത്ത പട്ടി

പട്ടിയെ തല്ലാത്ത എഴുത്തു പിള്ളേർ 

എഴുത്തു പിള്ളേരെ തല്ലാമോ ആശാനേന്നു  പ്രാവമ്മ ചോദിച്ചു'' 

അൽപ്പം കൊഞ്ചലിന്റെ അകമ്പടിയോടെ കഥയുടെ  ബാക്കി ശ്രുതിമോൾ പൂരിപ്പിച്ചു

''ആശാൻ അപ്പൊ എഴുത്തു പിള്ളേരെ തല്ലി

എഴുത്തു പിള്ളേര് പട്ടിയെ തല്ലി 

പട്ടി ചെന്ന് പൂച്ചെ  പിടിച്ചു 

പൂച്ച ചെന്ന് എല്യെ  പിടിച്ചു 

എലി പോയി ആശാരിമോന്റെ മുഴക്കോലു  കരണ്ടു

ആശാരി മോൻ അപ്പൊ കെൺറ്റിലെറങ്ങി  മുട്ടയെടുത്ത് കൊടുത്തു. 

മാടപ്രാവമ്മയ്ക്ക് സന്തോഷമായി. 

ഈ കഥ എന്നോട് എത്ര വട്ടം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു മുത്തശ്ശീ.... ഇനി വേറെ കഥ പറയൂ'' ശ്രുതിമോൾടെ ചിണുക്കത്തിന് ആക്കം കൂടി. 

മുത്തശ്ശിക്ക് ആയിരം കഥകളറിയാം. പക്ഷെ എപ്പോഴൊക്കെ  ശ്രുതിമോൾ കഥ പറയാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടാലും മുത്തശ്ശി ആദ്യം പറയുന്ന കഥ പ്രാവമ്മയുടേതാണ്. മാത്രമല്ല പണികൾക്കിടയിലായാലും വെറുതെയിരിക്കുമ്പോഴായാലും മന്ത്രം ചൊല്ലും പോലെ മുത്തശ്ശിയുടെ ചുണ്ടുകൾ ആ കഥപ്പാട്ട് ഉരുവിട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നുമുണ്ടാകും. സത്യത്തിൽ ശ്രുതിമോളോട് ഏതൊക്കെ കഥകൾ പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു എന്ന് മുത്തശ്ശി മറന്നു പോകുന്നതാണ് പ്രശ്നം. അത്തരം ചെറിയ ഒരു ഓർമ്മക്കുറവുണ്ടെങ്കിലും പഴയ ഈ കഥകളൊന്നും തന്നെ മുത്തശ്ശി മറക്കാറില്ല. ശ്രുതിമോൾക്കാണെങ്കിലോ കഥകൾ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ജീവനാണ്. 

കഥകളോടുള്ള  ശ്രുതിമോൾടെ ഈ ഇഷ്ടം ശ്രുതിമോൾടെ അമ്മയ്ക്ക് എപ്പോഴും ഉപകാരപ്രദമാകാറുമുണ്ട്. വലിയ പണിത്തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ വികൃതിയായ ശ്രുതിമോളെ നിയന്ത്രിക്കാൻ പാടുപെടുമ്പോൾ 'അമ്മ അവളെ അയൽവക്കത്തെ മുത്തശ്ശിയുടെ അടുത്താക്കും. മുത്തശ്ശിയുടെ അടുത്താണെങ്കിലോ ശ്രുതിമോൾക്ക് അടങ്ങിയിരുന്നു കഥകൾ കേൾക്കാനാണിഷ്ടം. മുത്തശ്ശിക്കെന്തെങ്കിലും പണികളുണ്ടെങ്കിൽ പോലും അതിനിടയിലും മുത്തശ്ശി കഥകൾ പറയും. മുത്തശ്ശിയുടെ പുറകിൽ നിന്ന് മാറാതെ നടന്ന് ശ്രുതിമോൾ കഥകൾ കേൾക്കുകയും ചെയ്യും. അമ്മയ്ക്കാണെങ്കിൽ ഒരു കഥ പോലുമറിയില്ല. ചോദിച്ചാലോ അമ്മയ്ക്കൊന്നിനും സമയവുമില്ല. എപ്പോഴും ജോലിത്തിരക്കു തന്നെ.

മുത്തശ്ശിക്ക് അമ്മയേ പോലെ ഒരുപാട് ജോലികളൊന്നുമില്ല. 'അമ്മ വീട്ടിൽ ബ്രെയ്ക് ഫാസ്റ്റിനു എന്നും വ്യത്യസ്തവിഭവങ്ങളുണ്ടാക്കും. പുട്ട്, ദോശ, ഇഡ്ഡ്ലി, നൂൽ പുട്ട്, നൂഡിൽസ് അങ്ങനെ എന്തൊക്കെ. ഉച്ചക്ക് ഊണിന് ഒത്തിരി തരം കറികൾ. വൈകിട്ട് പലഹാരങ്ങൾ. രാത്രി ചപ്പാത്തിയുടെ കൂടെയും കാണും കുറേ കറികൾ. അതൊക്കെ ഉണ്ടാക്കുന്നത് അമ്മയ്ക്കിഷ്ടമാണ്. വിശേഷവിഭവങ്ങൾ എന്തുണ്ടാക്കിയാലും അതിലൊരു പങ്ക് 'അമ്മ മറക്കാതെ മുത്തശ്ശിക്ക് എത്തിക്കാറുമുണ്ട്. പക്ഷെ മുത്തശ്ശിക്ക് എന്നും രാവിലെ പഴംകഞ്ഞി  കഴിക്കാനാണിഷ്ടം. അതിനൊപ്പം തലേന്ന് എടുത്തു വച്ച ഒരു കറിയുമുണ്ടാകും. രാവിലെ തന്നെ മുത്തശ്ശി വീണ്ടും ചോറും ഒരു കറിയുമുണ്ടാക്കും. ഒരു കറിയിൽ കൂടുതൽ ഒരിക്കലും മുത്തശ്ശിയുണ്ടാക്കാറില്ല. ഒറ്റക്ക് കഴിയുന്ന തനിക്കൊരാൾക്കു കഴിക്കാൻ അത് ധാരാളമാണെന്നാണ് മുത്തശ്ശി പറയുന്നത്. മുത്തശ്ശിയെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതിരിക്കാൻ ഭക്ഷണസമയത്തിനു മുൻപേ 'അമ്മ ശ്രുതിയെ വീട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു കൊണ്ട് പോകാറുണ്ടെങ്കിലും ഇടയ്ക്കു ചിലപ്പോൾ മുത്തശ്ശിയുടെ ചോറും കറിയും ശ്രുതി കഴിക്കാറുണ്ട്.  മുത്തശ്ശിയുടെ കറിയേക്കുറിച്ചോർത്താൽ പോലും ശ്രുതിമോൾക്ക് നാവിൽ വെള്ളമൂറും. അത്രയ്ക്ക് രുചിയാണ്. ഉള്ളിയും കാന്താരിമുളകും പൊട്ടിച്ചിട്ട മുത്തശ്ശിയുടെ ആ പഴംകഞ്ഞിയും കഴിക്കണമെന്ന് ശ്രുതിമോൾക്ക് ആഗ്രഹമുണ്ട്. പക്ഷെ ‘വയറിനു പിടിച്ചില്ലെങ്കിലോ‘ എന്ന് പറഞ്ഞ് മുത്തശ്ശി അത് ശ്രുതിമോൾക്കു കൊടുക്കാറില്ല. 

’എങ്കിൽ പിന്നെ മുത്തശ്ശിയെന്തിനാ അത് കഴിക്കുന്നത്?  രാവിലെ എന്നും പുതിയ ചോറും കറിയുമുണ്ടാക്കുന്നുണ്ടല്ലോ. അത് കഴിക്കാമല്ലോ’. എന്ന് ശ്രുതിമോൾ ചോദിക്കും.

ആ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം മുത്തശ്ശിയുടെ ഒരു പുഞ്ചിരി മാത്രമായിരിക്കും. 

സമയം സന്ധ്യയാകാറായിട്ടുണ്ട്. വൃത്തിയായി കഴുകിയുണക്കിയ വെള്ളത്തുണി ചെറിയ കഷണങ്ങളാക്കിയെടുത്ത് അത് കാൽമുട്ടിന് കീഴെ വച്ച് തിരിയാക്കി തെറുത്തെടുത്തു  കൊണ്ട് കിഴക്കേ ഉമ്മറക്കോലായിലിരിക്കുകയായിരുന്നു മുത്തശ്ശി. 

’കഥ പറ മുത്തശ്ശീ’  ശ്രുതിമോൾ വാശി പിടിച്ചു. 

''എങ്കിൽ കൊല്ലത്തു പൊൻമകൻ്റെ കഥ പറയാം.''

''അതും പറഞ്ഞതാണ് മുത്തശ്ശി.....''

''തച്ചോളി ഒതേനക്കുറുപ്പിൻ്റെ ?'' 

''അതും പറഞ്ഞു '' ശ്രുതിയുടെ ക്ഷമ കെട്ടു.  മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് കഥയ്ക്ക് ക്ഷാമം അനുഭവപ്പെട്ടു. അറിയാവുന്ന കഥകൾ എല്ലാം മുത്തശ്ശിയിൽ നിന്നും ശ്രുതി കേട്ടു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. 

അൽപ്പം ഒന്നാലോചിച്ചിരുന്നിട്ട് മുത്തശ്ശി വേറൊരു കഥ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. ശ്രുതിമോൾക്ക് ഉൽസാഹമായി

'' പണ്ട് പണ്ട് കടൽ വാഴ്കര എന്നൊരു ദേശത്ത് ഒരച്ഛനും അമ്മയും മൂന്നു മക്കളും താമസിച്ചിരുന്നു. അച്ഛന് കടലിൽ പോയി മീൻ പിടിക്കുന്ന ജോലിയായിരുന്നു. ചെറുവഞ്ചിയിൽ വലയുമായി അച്ഛൻ എന്നും പണിക്കു പോകും. കിട്ടുന്ന മീൻ വിറ്റ് കാശുമായി വൈകുന്നേരം വീട്ടിലെത്തും. 'അമ്മ ആ കാശു സൂക്ഷിച്ചു ചിലവാക്കിയും  പിന്നെ അച്ഛൻ കൊണ്ടു വരുന്ന ബാക്കി മീൻ ഉണക്കി വിറ്റും കാശു ചേർത്തു വച്ചു.  തട്ടിയും മുട്ടിയും സന്തോഷമായി അവർ ജീവിച്ചു വരികയായിരുന്നു. ഇളയ രണ്ടു പേർ ആണ്മക്കളായിരുന്നു. രണ്ടാമത്തെ മകൻ പഠിക്കാൻ അൽപ്പം മടിയനായിരുന്നു.  അതിനു അച്ഛൻ വഴക്കു പറഞ്ഞ വിഷമത്തിൽ അവൻ ഒരു ദിവസം ഒരു എഴുത്തുമെഴുതി വച്ച്.......’ മുത്തശ്ശി ഒന്നു നിറുത്തി

എഴുത്തുമെഴുതി വച്ച്?’ ശ്രുതിമോൾക്ക് ആകാംക്ഷയായി.

 

ഒന്നാലോചിച്ചിട്ട് മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു.  ’ദൈവത്തോട് പരാതി പറയാൻ പോയി. പിന്നെ തിരിച്ചു വന്നതേയില്ല.'' 

അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ മുത്തശ്ശിയുടെ സ്വരം അൽപ്പമൊന്നിടറിയതു പോലെ ശ്രുതിക്ക് തോന്നി.  എഴുത്തിലെന്തായിരുന്നു എന്നറിയാനായിരുന്നു ശ്രുതിക്ക് തിടുക്കം.  

' എഴുത്തിലെന്തായിരുന്നു മുത്തശ്ശീ?'' 

മുത്തശ്ശി കണ്ണ് തുടച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു '' അതു പറഞ്ഞാൽ ശ്രുതിമോൾക്ക് മനസ്സിലാവില്ല''

'' എനിക്ക് മനസ്സിലാവും. മുത്തശ്ശി പറയൂ'' ശ്രുതിക്ക് ബാക്കി കഥ കേൾക്കാൻ തിടുക്കമായി

വളരേ സാവധാനത്തിലും ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് നിറുത്തിയുമാണ് മുത്തശ്ശി ബാക്കി കഥ പറഞ്ഞത്. പറയുന്നതിനിടയിൽ പതിവില്ലാതെ ചിന്തയിൽ ആണ്ടു പോകുന്ന മുത്തശ്ശിയെ കുലുക്കി വിളിച്ച് ശ്രുതിമോൾ കഥയിലേക്ക് തിരികേ  കൊണ്ടു വരും. 

'

' പറയൂമുത്തശ്ശീ , എഴുത്തിലെന്തായിരുന്നു ?''

''എഴുത്തിലവൻ എഴുതിയിരുന്നത് അവൻ്റെയടുത്തെത്താനുള്ള വഴിയായിരുന്നു ''

''അതെങ്ങനെ ആയിരുന്നു?''

''അതേ......

-നക്ഷത്രക്കുരുകുത്തി വള്ളിയോടി 

വള്ളിപ്പുറത്തേറി 

പറക്കാപ്പക്ഷി മുട്ടയിട്ടു കുഞ്ഞുണ്ടായി 

കുഞ്ഞിൻ പുറത്തേറി- 

വന്നാൽ എന്നെക്കാണാം''

എന്നാണവൻ കത്തിൽ എഴുതിയിരുന്നത്.

അവൻ പോയി ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവനെ കാണാത്ത വിഷമത്തിൽ അവൻ്റെ അച്ഛനും പറക്കാപ്പക്ഷിക്കുഞ്ഞിൻ്റെ പുറത്തേറി അവനെ കാണാൻ പോയി. അച്ഛനും പിന്നെ തിരിച്ചു വന്നില്ല. അമ്മയും രണ്ട് മക്കളും തനിച്ചായി. 'അമ്മ കൂലിപ്പണി ചെയ്ത് പഠിക്കാൻ മിടുക്കനായ ഇളയ മകനെ പഠിപ്പിച്ചു. ഉള്ളതെല്ലാം കൂട്ടിച്ചേർത്തു വച്ച് മകളെ കല്യാണം കഴിച്ചയച്ചു.  കല്യാണം കഴിഞ്ഞു രണ്ട് മൂന്നു മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മകളും പറക്കാപ്പക്ഷിക്കുഞ്ഞിൻ്റെ പുറത്തേറി അച്ഛനേയും അനിയനേയും കാണാൻ പോയി. കൂടെ 'അമ്മ ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുത്ത ഇത്തിരിപ്പൊന്നും കാണാതായി’

ഇത്രയുമായപ്പോൾ  മുത്തശ്ശി കരയുന്നുണ്ടോ എന്ന് ശ്രുതിമോൾക്ക് സംശയമായി. അവൾ മുത്തശ്ശിയുടെ താടിയിൽ സ്നേഹത്തോടെ പിടിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു 

'' മുത്തശ്ശി കരയുവാണോ?''

''ഇല്ല ശ്രുതിമോളെ. മുത്തശ്ശിയുടെ കണ്ണിലൊരു പ്രാണി പോയതാ''

കണ്ണ് തുടച്ചു കൊണ്ട് മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു. 

''ബാക്കി കഥ പറയൂ മുത്തശ്ശീ ''. ശ്രുതിക്ക് ബാക്കി കഥ കേൾക്കാൻ തിടുക്കമായി. 

മകളെ കല്യാണം കഴിപ്പിച്ചയക്കാൻ 'അമ്മ കുറേ പണം  കടം വാങ്ങിയിരുന്നു. അതു വീട്ടാൻ കഷ്ടപ്പെടുന്ന അമ്മയെ സഹായിക്കാൻ ഇളയ മകൻ പഠിപ്പു നിറുത്തി മീൻ പിടിക്കാൻ പോയി. അച്ഛനേപ്പോലെ ചെറുവഞ്ചിയിലല്ല. വലിയ വള്ളത്തിൽ കടലിൽ വലിയ മീനിനെ പിടിക്കാൻ പോയി 

കാറ്റും മഴയുമുള്ള ഒരു നാൾ മീൻ പിടിക്കാൻ പോയ അവനും പിന്നെ തിരിച്ചു വന്നില്ല'' 

അതു പറഞ്ഞപ്പോൾ മുത്തശ്ശിയുടെ സ്വരം വല്ലാതെ താഴ്ന്നു പോയിരുന്നതിനാൽ ശ്രുതിമോൾക്ക് അവസാനവാക്കുകൾ ചെവി കൂർപ്പിച്ചു പിടിച്ചു കേൾക്കേണ്ടി വന്നു.

''അവനേയും പറക്കാപ്പക്ഷിക്കുഞ്ഞ് കൊണ്ട് പോയോ? ''  

''ഇല്ല അവനെ കൊണ്ട് പോയിട്ടില്ല. അവൻ ഒരു ദിവസം വരും....... അമ്മയെ കാണാൻ..'' 

മറഞ്ഞു തുടങ്ങുന്ന അന്തിവെട്ടം മുത്തശ്ശിയുടെ കവിളിലെ നനവിൽ വീണു തിളങ്ങി. പ്രാണികളെ  ഒന്നും കണ്ടില്ലയെങ്കിലും ശ്രുതിമോൾ അടുത്ത് കിടന്ന വീശുപാളയെടുത്ത് തലങ്ങും വിലങ്ങും വീശി മുത്തശ്ശിയെ സഹായിച്ചു. 

'' വിളക്കു വയ്ക്കാറായില്ലേ, മുത്തശ്ശി ഒന്ന് മുഖം കഴുകി വരട്ടേ'' എന്ന് പറഞ്ഞു മുത്തശ്ശി എഴുന്നേറ്റു പോയി മുഖം കഴുകി വന്നു. 

''ബാക്കി കഥ പറ'' ശ്രുതിമോൾ കഥയിൽ നിന്നും പിടി വിട്ടിട്ടില്ല 

''ബാക്കി....'' 

അപ്പോഴേക്കും  '' ഇവൾ മുത്തശ്ശിയെ വിഷമിപ്പിച്ചോ'' എന്ന് ചോദിച്ച് അമ്മയെത്തി. മുത്തശ്ശി നിറഞ്ഞു ചിരിച്ചു. 

''ദാ അച്ഛൻ വന്നു '' എന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞപ്പോഴാണു  ഇന്ന് അച്ഛനോട് ബ്ലാക് ഫോറസ്ററ് കേക്ക് കൊണ്ടു വരാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ എന്ന് ശ്രുതിമോൾ ഓർത്തത്. ചാടിയെഴുന്നേറ്റു ഓടാൻ തുടങ്ങിയ ശ്രുതിമോളെ 'അമ്മ പുറകിൽ നിന്ന് വിളിച്ചു. ''അയ്യോ മറന്നു' എന്ന് താടിയ്ക്കു കൈ കൊടുത്ത് വളരെ ഓമനത്തം തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ഭാവത്തോടെ അവൾ തിരികെ വന്ന് മുത്തശ്ശിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് രണ്ട് കവിളിലും ഉമ്മ കൊടുത്തു. 

 '‘മുത്തശ്ശിക്ക് കേക്ക് കൊണ്ടുത്തരാട്ടോ'' എന്നും പറഞ്ഞ്  മുത്തശ്ശിക്ക് റ്റാറ്റായും ഗുഡ് നൈറ്റും കൊടുത്ത് അമ്മയുടെ കൈ പിടിച്ച് ഇറങ്ങി. 

ശ്രുതിമോൾ പോയിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മുത്തശ്ശി കിഴക്കേ വരാന്തയിൽ ഒരു ഒറ്റത്തിരി വിളക്കു കത്തിച്ചു വച്ചു. പിന്നെ അകത്തു പോയി ചോറ് വച്ച മൺകലത്തിൽ നിന്നും ഒരു പാത്രം നിറയേ ചോറും കറിക്കലത്തിൽ  നിന്ന്  ഒരു പിഞ്ഞാണം നിറയേ കറിയുമെടുത്ത് ഭദ്രമായി അടച്ചു വച്ചു. ബാക്കി ചോറുള്ള മൺകലം ചെറുചൂടുള്ള അടുപ്പത്തെടുത്തു വച്ചു . എന്നിട്ട് ഉമ്മറവാതിൽക്കൽ ചെന്ന് അനന്തതയിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരുന്നു ചൊല്ലി ’തെക്കേപ്രത്തെ മണ്ടപ്ലാവിലെ മാടപ്രാവമ്മ മൂന്നു മൊട്ടീട്ടു...’

മരിയയുടെ പീഡാനുഭവങ്ങൾ

അങ്ങിങ്ങു സിമൻ്റിൻ്റെ അടരുകൾ പൊഴിഞ്ഞു  വീണ ചുവരിൽ ഉറപ്പിച്ചിട്ടുള്ള മരത്തിൻ്റെ നിറം മങ്ങിയ സ്റ്റാൻ്റിൽ കത്തി നിൽക്കുന്ന മെഴുകുതിരി വെട്ടത്തിൽ,  പരിശുദ്ധമാതാവിൻ്റെ ചിത്രത്തിൽ  പ്രതിബിംബിച്ചു കണ്ട, തൻ്റെ കണ്ണീരണിഞ്ഞ മുഖം നോക്കിക്കൊണ്ടു നിന്നപ്പോൾ മരിയയുടെ മനസ്സിലേക്കോടിയെത്തിയത്  തെരേസാസിസ്റ്ററുടെ വാക്കുകളാണ്. തൻ്റെ  മുഖം പരിശുദ്ധകന്യാമാതാവിൻ്റേതു പോലെ മനോഹരമാണത്രെ.  മരിയയെ വേദപാഠം പഠിപ്പിക്കുന്ന അദ്ധ്യാപകരിൽ ഒരാളാണ് തെരേസാസിസ്റ്റർ.  അങ്ങേയറ്റം ദൈവഭയമുള്ളവളും പഠനത്തിൽ മിടുക്കിയുമായ മരിയയുടെ പഠനകാര്യങ്ങളിലും മറ്റും മഠത്തിൻ്റെ സഹായം എപ്പോഴുമുണ്ടായിരുന്നു. നന്നായി പാടുമായിരുന്ന മരിയയെ പള്ളിയിലെ ക്വയർ ഗ്രൂപ്പിലും ഉൾപ്പെടുത്തിയത് തെരേസാസിസ്റ്ററുടെ പ്രത്യേക താൽപ്പര്യപ്രകാരമാണ്.  മരിയയെ ദൈവത്തിന്റെ മണവാട്ടിയാക്കണമെന്നാണ് എല്ലാവരുടെയും താൽപ്പര്യം. മരിയയ്ക്കും മറിച്ചൊരു ചിന്ത ഉണ്ടായിട്ടില്ല. പക്ഷെ.....

ഉമ്മറത്ത് തല കൈകൊണ്ടു താങ്ങി എല്ലാം തകർന്നവനെപ്പോലെയിരിക്കുന്ന അപ്പൻ്റെയരികിൽ ചെന്ന് ആ കാൽക്കൽ വീണ്, എന്നോട് പൊറുക്കണമപ്പാ എന്ന് കരഞ്ഞു പറയണമെന്ന് മരിയയ്ക്ക് ആഗ്രഹമുണ്ട്. അപ്പൻ അടിച്ചതിൻ്റെ ദേഹമാസകലമുള്ള വേദനയോ അപ്പൻ ചൊരിഞ്ഞ ശാപവാക്കുകളോ ഒന്നുമല്ല മരിയയെ അതിൽ നിന്ന് പിന്തിരിപ്പിക്കുന്നത്. അത് '' നിൻ്റെ വയറ്റിൽ  കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിൻ്റെ തന്തയാര്'' എന്ന അപ്പൻ്റെ ചോദ്യമാണ്. തനിക്ക് ഉത്തരമില്ല. അഥവാ താൻ ഉത്തരം പറയാൻ പാടില്ല. അമ്മച്ചി വന്നു നടുക്ക് വീണ് ''അവളെ തല്ലിക്കൊല്ലല്ലേ' എന്ന് പറഞ്ഞ് മരിയയ്ക്കു കിട്ടേണ്ട അടിയുടെ ഒരു പങ്ക് സ്വയം വാങ്ങുന്നത് വരെ അപ്പൻ അവളെ അടിച്ചു.  കുരുന്നു ജീവനെ മുളയിലേ നുള്ളിക്കളഞ്ഞേക്കുക  എന്ന, ദൈവഹിതത്തിനെതിരെയുള്ള മഹാപരാധത്തെ കുറിച്ച് അപ്പന് ചിന്തിക്കാൻ പോലുമാകുമായിരുന്നില്ല.  ഇതിനു കാരണക്കാരനായവൻ്റെ പേര് പറഞ്ഞാൽ അവരെ കൂട്ടിച്ചേർക്കാനുള്ള ഒരു ശ്രമം നടത്താം എന്നായിരുന്നു അപ്പൻ ചിന്തിച്ചത്. പക്ഷെ മരിയ ഒന്നുമുരിയാടാതെ, ഒന്ന് ഉറക്കെ കരയുക പോലും ചെയ്യാതെ, ഒരപരാധിയെ പോലെ അപ്പൻ നൽകിയ  ശിക്ഷയെല്ലാം ഏറ്റു വാങ്ങി. അവസാനം  എല്ലാം തകർന്നവനെപ്പോലെ ഒരു കൂട്ട ആത്മഹത്യ എന്ന ദൈവാപരാധത്തിനു പോലും തയ്യാറായിരിക്കുന്ന അപ്പനെ കണ്ടപ്പോഴും 'അത്യുന്നതങ്ങളിലുള്ളോനേ'  എന്ന് മാത്രം  മരിയ ഉള്ളിൽ കരഞ്ഞു 

ദൈവം കനിഞ്ഞു. ദൂരത്തൊരു ജോലി എന്ന വ്യാജേന ആരുമറിയാതെയുള്ള ഒരു പറിച്ചു മാറ്റലിൽ ഉരിയാടപ്പെടാത്ത ഒരു പേരിനൊപ്പം തൻ്റെ മാതാപിതാക്കളുടെ മാത്രമല്ല തന്നെപ്പോലെ കൗമാരം വിട്ട് യൗവനത്തിലേക്കെത്തിയ കൊച്ചനിയത്തിയുടേയും ബാലകനായ കൊച്ചനിയൻ്റേയും ജീവനും ജീവിതങ്ങളും അപകടങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ സുരക്ഷിതമായിരിക്കുന്നല്ലോ എന്ന് അവൾ ഉള്ളിൽ ആശ്വസിച്ചു. അഭയകേന്ദ്രത്തിലെ താമസത്തിൻ്റെ നാളുകളിൽ പ്രിയപ്പെട്ടവർക്ക് അന്യയായ് തീർന്നതിൻ്റെ ഖിന്നതയേക്കാളും ആദ്യഗർഭത്തിൻ്റെ അസ്ക്യതകളേക്കാളും മരിയയെ ദുഖിപ്പിച്ചത്, തന്റെ കുഞ്ഞ് പെണ്ണായിരിക്കുമോ എന്ന ആശങ്കയായിരുന്നു. ചേലത്തുമ്പിൽ പിടുത്തമിടുന്ന കൈകളെ ചെറുക്കാനാവാത്ത മറ്റൊരു അബലയെക്കൂടി തന്നിലൂടെ ഭൂമിക്ക് സമ്മാനിക്കപ്പെടരുത് എന്ന് അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു. ആഗ്രഹം  പോലെ തന്നെ മരിയയ്ക്ക് ഒരു ആൺകുഞ്ഞ് പിറന്നു. ദൈവമറിയാതെ ഒരു പക്ഷിത്തൂവൽ പോലും ചലിക്കുന്നില്ല എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന മരിയ അവനു ഇമ്മാനുവൽ എന്ന് പേരിട്ടു.

പിന്നെയും അകലങ്ങളിലേക്കുള്ള പ്രയാണങ്ങളിലൂടെ  മരിയയിൽ വീണ്ടും ദൈവം കൃപ ചൊരിഞ്ഞു. ചെന്നെത്തിയ ആ ദേശവും മരിയയ്ക്ക് കേട്ടുകേൾവി പോലുമില്ലാത്തതായിരുന്നു. ഒരു കന്യാസ്ത്രീമഠത്തിൽ കുശിനിവേല. അവിടെത്തന്നെ താമസവും. ആൺകുട്ടിയായതിനാൽ മകനെ അധികനാൾ മഠത്തിൽ താമസിപ്പിക്കാനാവില്ലെന്ന് മരിയയ്ക്കറിയാമായിരുന്നു. ആ ചെറിയ ജീവിതകാലയളവിനുള്ളിൽ തന്നെ താൻ താണ്ടിയ കനൽപ്പാതകൾ അവൾക്കുള്ളിൽ അതിജീവനത്തിൻ്റെ ഒരു പോരാളിയെ ഇതിനകം ഉരുവപ്പെടുത്തിയെടുത്തിരുന്നു. മാതാവ്  അവളിലൂടെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു  എന്നവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. '-ഭീരുത്വത്തിൻ്റെ ആത്മാവിനെ അല്ല, ശക്തിയുടെയും സ്നേഹത്തിൻ്റേയും സുബോധത്തിൻ്റേയും ആത്മാവിനെയത്രേ ദൈവം നമുക്കു തന്നതു'-  എന്ന ദൈവവചനം അവൾക്ക് ശക്തിയേകി.

അതുവരെ അൽപ്പാൽപ്പമായി സ്വരുക്കൂട്ടി വച്ചതും, ബാങ്ക് വായ്പ്പയും, പിന്നെ മഠത്തിൻ്റെ സഹായവുമെല്ലാം ചേർത്ത് ഒരു മൂന്ന് സെൻ്റ് പുരയിടവും അതിലൊരു കൊച്ചു വീടും മരിയ സ്വന്തമാക്കി, മകനേയും കൊണ്ട് അങ്ങോട്ടു മാറി. മകനെ മഠത്തിൻ്റെ തന്നെ സ്കൂളിൽ ചേർത്ത് പഠിപ്പിച്ചു. ഇടക്ക് വല്ലപ്പോഴും രഹസ്യമായി അമ്മച്ചി അയക്കുന്ന എഴുത്തുകളിൽ നിന്നും അനിയത്തിയുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു  എന്നും, തൻ്റെ അസാന്നിധ്യം നാട്ടിൽ ചില കഥകൾ പ്രചരിക്കുന്നതിനു ഹേതുവാകുന്നുണ്ട്  എന്നതൊഴിച്ചാൽ അപ്പച്ചനും മറ്റും മറ്റു വൈഷമ്യങ്ങളൊന്നുമില്ല  എന്നും മരിയ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വർഷത്തിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ വട്ടം എത്തുന്ന ആ എഴുത്തുകളല്ലാതെ മരിയയേയോ മകനേയോ  തേടിയെത്താൻ  ഈ ഭൂമിയിൽ മറ്റൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ആ പരീക്ഷണ വേളയിലും  അകലങ്ങളിലെങ്ങോ  തന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന  രക്ഷയിലേക്കുള്ള ഒരു കുഞ്ഞു കച്ചിത്തുരുമ്പായിത്തീർന്നിരുന്നു, മരിയയ്ക്ക് ഇമ്മാനുവൽ. മരിയയുടെ മുഴുവൻ സ്നേഹവും പ്രതീക്ഷകളും ഇമ്മാനുവൽ  എന്ന ഒരേയൊരു ബിന്ദുവിൽ കേന്ദ്രീകൃതമായി

മരിയ ആഗ്രഹിച്ച പോലെ തന്നെ ഇമ്മാനുവൽ മിടുക്കനായി പഠിച്ചു. വിശേഷിച്ചും ദൈവീകകാര്യങ്ങൾ. വളരുന്നതോടൊപ്പം അവനിൽ സംശയങ്ങളും അങ്കുരിച്ചു. എല്ലാ കുട്ടികൾക്കും അപ്പനുണ്ട്. തൻ്റെ അപ്പനെവിടെ?!  ബൈബിൾ സംബന്ധമായ അവൻ്റെ സംശയങ്ങളെല്ലാം ദൂരീകരിക്കുന്നത്  അമ്മയാണ്. അമ്മയാണ് എല്ലാറ്റിനും അവൻ്റെ അവസാന ആശ്രയവും ഉത്തരവും. 'അമ്മ തന്നെയായിരുന്നു അവൻ്റെ ഏറ്റവും വലിയ സത്യവും. അപ്പൻ മരിച്ചു പോയി എന്നാണു മരിയ അവനോട് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. അവനോട് മാത്രമല്ല, ഈ ചോദ്യം ചോദിച്ച എല്ലാവരോടും മരിയ ആ ഒരു കള്ളമാണ് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. പക്ഷെ ഒരു സത്യവും ഏറെ നാൾ മറഞ്ഞിരിക്കില്ലല്ലോ. 

മഠത്തിൽ നിന്നും മകനുമായി മാറിത്താമസിച്ചു തുടങ്ങിയ അന്ന് മുതലേ വായ്ത്തല തേച്ച് മിനുക്കിയ വെട്ടുകത്തി തരുന്ന ബലം തലയിണക്കീഴിൽ സുരക്ഷിതമാക്കി വച്ച് അതിനു മുകളിൽ തല വച്ച് കിടന്നുള്ള ഉറക്കത്തിലും കരുതലിൻ്റെ ഒരു ഇമ, ചിമ്മാതെ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു മരിയ . ഈയിടെ ആ വെട്ടുകത്തി കൂടെക്കൂടെ പുറത്തെടുക്കേണ്ട അവസ്ഥയും മരിയയ്ക്കുണ്ടാകുന്നുണ്ട്. ആ വായ്ത്തലത്തിളക്കത്തിൽ പിന്തിരിഞ്ഞോടിയവരിൽ, മരിയയുടെ പൂർവ്വകഥയറിഞ്ഞ ചിലരും ഉൾപ്പെടുന്നു. അവരാണ് മരിയ കേൾക്കാതെ അവളെ 'മഗ്ദലനമറിയം' എന്ന് പേരിട്ടു വിളിച്ചും അവളെക്കുറിച്ച് പലതരം കഥകൾ മെനഞ്ഞുണ്ടാക്കിയും സ്വന്തം ഇച്ഛാഭംഗത്തിനു അയവു വരുത്തിയത്. അത് കുഞ്ഞുവായ്കളിലൂടെ കൈമാറി അവസാനം ഇമ്മാനുവലിലുമെത്തി. വേദപാഠങ്ങൾ പൊരുളറിയാതെ പഠിച്ച കൊച്ചു ഇമ്മാനുവലിന്‌ ആദ്യമൊക്കെ ആ വിളിപ്പേര് ദൈവീകമായിത്തന്നെയാണ് തോന്നിയത്. എന്നാൽ ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവനിൽ സംശയങ്ങൾ മുളപൊട്ടി. പഴയ ചോദ്യം അൽപ്പവ്യത്യാസത്തോടെ അവനമ്മയോട് വീണ്ടും ആവർത്തിച്ചു. 

'എന്റെ അപ്പനെവിടെ' എന്നതിന് പകരം 'എന്റെ അപ്പനാര്' എന്ന മകൻ്റെ ചോദ്യത്തിന് മുന്നിൽ മരിയ അടിപതറി. 'മരിച്ചു പോയി എന്നെന്നോട് കള്ളം പറയരുത് ' എന്നവൻ പറയുമ്പോൾ അവൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ എരിഞ്ഞു കണ്ട അഗ്നി, മരിയയെ നിശ്ശബ്ദയാക്കി. കാലം പോകേ ആ നിശബ്ദത അമ്മയേയും മകനേയും പൂർണ്ണമായും വിഴുങ്ങി. ഇമ്മാനുവലിന് സ്‌കൂളിൽ പോകാൻ താല്പര്യമില്ലാതായി. കളിക്കൂട്ടുകാരിൽ നിന്നകന്ന് ഒറ്റയാനായി അവൻ പകൽ മുഴുവൻ എവിടെയൊക്കെയോ  അലഞ്ഞു നടന്നു. മഗ്ദലനമറിയത്തിൻ്റെ മകൻ എന്ന വിളിപ്പേരിൽ നിന്ന് ഒളിച്ചോടി. എങ്കിലും 'സ്നേഹം പാപങ്ങളുടെ ബഹുത്വത്തെ മറക്കുന്നു' എന്ന വചനമോ അതുപോലുള്ള മറ്റെന്തോ അവനെ എന്നും  തിരികെ നടത്തിച്ചു.  രാത്രിയുടെ മറവിൽ മറ്റുള്ളവരുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നകന്ന് വീട്ടിൽ വന്നു കയറി. പാതിയുറക്കത്തിൽ ഓരോ ഇലയനക്കങ്ങളിലും ഞെട്ടിയുണർന്ന് അമ്മയുടെ ജാരന്മാരേ തിരഞ്ഞു. 

മകനിലെ ഈ മാറ്റങ്ങൾ മരിയ തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പണ്ട്, മകൻ്റെ കുഞ്ഞുമേനിയെ പുണർന്ന് വിഹ്വലതയോടെ ഉറങ്ങിയിരുന്ന രാത്രികാലങ്ങളിലെല്ലാം, അവൻ വളർന്ന് തനിക്കു തുണയാകുന്ന  നാളുകളിൽ ഒന്ന് ബോധം വിട്ടുറങ്ങാമല്ലോ എന്ന് മരിയ സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്നു. എന്നാൽ ഈ കൗമാരപ്രായത്തിലേ തന്നെ, അവൻ പാതിയുറക്കത്തിലും അമ്മയ്ക്ക് കാവലാളായപ്പോൾ മരിയ വല്ലാതെ തളർന്നു പോയി. മകനെ ചേർത്ത് നിറുത്തി അവൻ്റെ നെറുകയിൽ ചുംബിച്ച്, ഈ കഥകളൊന്നും സത്യമല്ല എന്ന് പറയണമെന്ന് മരിയയ്ക്കാഗ്രഹമുണ്ട്. പക്ഷെ അവൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ പ്രതിഫലിച്ചു കണ്ട വെറുപ്പിൻ്റെ തീവ്രതയും അവൻ ചോദിക്കാൻ സാധ്യതയുള്ള, എന്നാൽ മരിയയ്ക്ക് ഉത്തരമേകാനാവാത്ത 'എൻ്റെ അപ്പനാര് ' എന്ന ആ ചോദ്യവും അവളെ അതിൽ നിന്ന് എന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചു. ഒരേ മേൽക്കൂരക്കീഴിലെങ്കിലും അമ്മയ്ക്കും മകനുമിടയിൽ ധ്രുവങ്ങളുടെ അകലം പിറന്നു. മൗനം ഖനമുള്ളൊരു മഞ്ഞുദുർഗ്ഗം കണക്കേ വളർന്നു. പക്ഷെ, ഉപരിപ്ലവമായി കണ്ട ആ മൗനത്തിനു കീഴിലൊളിപ്പിച്ചു വച്ച വെറുപ്പിൻ്റെ അഗാധതലങ്ങൾ മരിയ തൊട്ടറിഞ്ഞത് പിന്നെയും കുറച്ചു നാളുകൾക്ക് ശേഷമാണ് 

മദ്യം, മയക്കു മരുന്ന് തുടങ്ങിയവ മനസ്സിൻ്റെ പിരിമുറുക്കം കുറയ്ക്കാൻ സഹായിക്കുമെന്ന് ഇമ്മാനുവലിനെ പഠിപ്പിച്ചത്, ആയിടെ അവൻ കണ്ടെത്തിയ പുതിയ ചില കൂട്ടുകാരാണ്. അവരിലൂടെയാണ് അവൻ ഒരു ക്വട്ടേഷൻ സംഘത്തിൽ ചെന്നെത്തുന്നതും ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ തന്നെ അതിൻ്റെ നേതാവിൻ്റെ വിശ്വസ്തനാകുന്നതും. പിന്നീട് രാത്രി വളരേ വൈകി കാൽ നിലത്തുറയ്ക്കാതെയുള്ള ഇമ്മാനുവലിൻ്റെ വരവ് മരിയയ്ക്ക് ഒരു നിത്യക്കാഴ്ചയായി. അതോടൊപ്പം, എന്നും മാതാവിൻ്റെ മുന്നിൽ മെഴുകുതിരി കത്തിച്ച് മുട്ടിൽ നിന്ന് കണ്ണീരോടെ മകന് വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന മരിയ നാട്ടുകാർക്കും ഒരു പതിവ് കാഴ്ചയായി.  -‘അഴിഞ്ഞു പോകുന്നതും തീയിൽ ശോധന കഴിക്കുന്നതുമായ പൊന്നിനേക്കാൾ നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസത്തിൻ്റെ പരിശോധന വിലയേറിയതു‘-  മരിയ വിശ്വസിച്ചു പ്രാർഥിച്ചു, പ്രതീക്ഷകളോടെ...

ചില ദിവസങ്ങളിൽ ഇമ്മാനുവൽ വീട്ടിൽ വരാതെയായി. -''പാപം ചെയ്യുന്നവൻ എല്ലാം പാപത്തിൻ്റെ ദാസൻ ആകുന്നു. ദാസൻ എന്നേക്കും വീട്ടിൽ വസിക്കുന്നില്ല. പുത്രനോ, വസിക്കുന്നു'' -  ആത്മസംഘർഷങ്ങളുടെ ഒരു നൂൽപ്പാലത്തിലൂടെ  സഞ്ചരിക്കുമ്പോഴും വീടുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന എന്തോ ഒന്ന് ഇമ്മാനുവലിൽ അപ്പോഴും ബാക്കി നിന്നിരുന്നു. ഇടയ്ക്കെപ്പൊഴെങ്കിലും വീട്ടിലെത്തുന്ന  മകന് വേണ്ടി എന്നും മരിയ ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കി വിളമ്പി വച്ച് കാത്തിരുന്നു. ഒരു നേരവും തെറ്റാതെ മകനു വേണ്ടി മാതാവിനോട് ഉള്ളൂരുകി പ്രാർഥിച്ചു. 

അങ്ങിനെയിരിക്കേ രണ്ടുമൂന്നു നാൾ അടുപ്പിച്ച് ഇമ്മാനുവൽ വീട്ടിൽ വരാതിരുന്നപ്പോൾ മരിയ വല്ലാതെ ഭയന്നു. അവൻ്റെ ചീത്ത കൂട്ടുകെട്ടുകൾ മരിയ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ സമയത്താണ്  ഇമ്മാനുവലും ക്വട്ടേഷൻ സംഘത്തിലെ ചിലരും പോലീസ് പിടിയിലായെന്ന വാർത്ത ഒരശനിപാതം കണക്കേ മരിയയെ തേടിയെത്തിയത്. ആരോട് സഹായം ചോദിക്കേണ്ടൂ എന്നറിയാതെ വിഷമിച്ചു നീക്കിയ നാലഞ്ചു നാളുകൾക്കൊടുവിൽ ഒരു രാത്രിയിൽ, മുഖത്തും ദേഹത്തു പലയിടത്തും കരുവാളിച്ച പാടുകളും മുറിഞ്ഞ ചുണ്ടുമായി ഇമ്മാനുവൽ ഞൊണ്ടുന്ന കാലുകളോടെ വീടണഞ്ഞു. മരിയയുടെ ഹൃദയം തകർന്നു. എല്ലാം മറന്ന് അവൾ ഓടിച്ചെന്ന് മകനെ താങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചു. തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം അവൾ മുറിയുടെ മൂലയ്ക്കലേക്ക് തെറിച്ചു വീണു. ഊരിപ്പിടിച്ച കത്തി മരിയയ്ക്കു നേരെ ആഞ്ഞോങ്ങിയതാണ് ഇമ്മാനുവൽ. എന്നാൽ ഭയന്നു വിറച്ച മരിയയുടെ മുഖം കണ്ടിട്ടോ എന്തോ അവനതു മുറിയുടെ മറ്റേ മൂലയ്ക്കലേക്കു ശക്തിയോടെ എറിഞ്ഞിട്ട് അവൾക്കു  നേരെ വിരൽ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു '' തൊടരുതെന്നെ. അറപ്പാണ് എനിക്ക് നിങ്ങളെ ...'' അതു പറയുമ്പോൾ അവൻ്റെ മുഖത്ത് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ചുളിവുകളുടെ എണ്ണം, അവൻ മരിയയെ എത്രയധികം വെറുക്കുന്നു എന്ന് വിളിച്ചോതുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ ഞൊണ്ടിക്കൊണ്ട് സ്വന്തം മുറിയിലേക്ക് പോകുന്നതിനിടയിൽ, 'പിഴകളാണ് ..എല്ലാം പിഴകളാണ്.. ' എന്നവൻ പിറുപിറുക്കുന്നത് മരിയ വ്യക്തമായി കേട്ടു.ഈ ലോകത്തെ സകല സ്ത്രീകളോടുമുള്ള അവൻ്റെ  വെറുപ്പ് ആ വാക്കുകളിൽ ധ്വനിച്ചത് മരിയ വേദനയോടെ മനസ്സിലാക്കി. 

നാളുകൾ പോകേ മകൻ്റെ ദുർന്നടപ്പിൻ്റെ കൂടുതൽ കഥകൾ മരിയയെ തേടിയെത്തി. അസാന്മാർഗ്ഗികളായ സ്ത്രീകളെ അവൻ സ്ഥിരമായി സന്ദർശിക്കുന്നു എന്നത് മാത്രമല്ല, അവരിലൊരാളെ രാത്രിയിൽ വീട്ടിൽ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വരിക കൂടി ചെയ്തപ്പോൾ തൻ്റെ പതനം പൂർണ്ണമായി എന്ന് മരിയ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ആ നിമിഷം അവിടെ നിന്നിറങ്ങിയ മരിയ പള്ളിയിൽ അൾത്താരയ്ക്കു മുന്നിൽ വീണു പ്രാർഥിച്ചത്  '' ഈ പാനപാത്രം തിരിച്ചെടുക്കേണമേ '' എന്നായിരുന്നു. സ്വജീവൻ ഒരു മെഴുകുതിരിനാളം ഊതിക്കെടുത്തും പോലെ അണച്ച് കളയാൻ തോന്നിയ പല സന്ദർഭങ്ങളും ഇതിനു മുൻപ് മരിയയുടെ ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ മുഖങ്ങളോ അവരുടെ സുരക്ഷിതഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ഉത്കണ്ഠകളോ അവളെ അധീരയാക്കി ആ ചിന്തകളിൽ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചിരുന്നു. മാത്രമല്ല, ദൈവമേകിയ ജീവനെ എടുക്കാൻ മനുഷ്യന് അധികാരമില്ല എന്നും അവൾ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ഏറെ നാളുകളായി താനണിഞ്ഞു നടക്കുന്ന തൻ്റെ ജീവൻ്റെ മുൾക്കിരീടം എടുത്തു ദൂരെയെറിയാൻ അവൾ അതിയായി  ആഗ്രഹിച്ചു. രാത്രി പള്ളിയിലും മഠത്തിലുമായി കഴിച്ചുകൂട്ടിയ മരിയ ഉറച്ച കാൽവയ്പുകളോടെയാണ് പിറ്റേന്ന് വൈകിട്ട് വീട്ടിലെത്തിയത്. 

അന്തിമയങ്ങിയ നേരത്ത് വീടിനു പിന്നിലെ മാവിനു ചുവട്ടിൽ കസേര കൊണ്ടിട്ട് അതിനു മുകളിൽ കയറി നിന്ന്, മാവിൻ്റെ താഴത്തേ കൊമ്പിൽ, ബലത്തിൽ ഒരു കുരുക്കിട്ട് കൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോഴാണ്, വീടിൻ്റെ മുൻവശത്തു  നിന്ന് ആരോ ''അമ്മച്ചീ...'' എന്ന് വിളിക്കുന്നത് മരിയ കേട്ടത്.തൻ്റെ ഉദ്യമം വന്നയാൾ കാണരുതെന്നോർത്ത് തിടുക്കത്തിൽ താഴെയിറങ്ങി മുൻവശത്തു ചെല്ലുമ്പോൾ മുറ്റത്ത്, കരഞ്ഞു  വീർത്ത കണ്ണുകളുമായി, പള്ളിയിൽ നിന്ന് നേരെ വരികയാണെന്ന് തോന്നുന്ന രൂപത്തിൽ  ഒരു  പെൺകുട്ടി. അൽപ്പം നരച്ച ഷാൾ തലയിലൂടെയിട്ട് കഴുത്തിൽ ചുറ്റിയിട്ടുണ്ട്. അതിൻ്റെ മധ്യത്തിൽ കണ്ട, കരഞ്ഞു കലങ്ങിച്ചുവന്ന മുഖത്തിന്  കന്യാമാതാവിൻ്റെ ഛായ. മരിയയ്ക്ക് ആളെ മനസ്സിലായി. സീന. നിരാലംബയും നിർധനയുമായ ഒരു വിധവയുടെ മകൾ. കണ്ടയുടൻ അവൾ മരിയയുടെ കാൽക്കൽ മുട്ടുകുത്തി കൈകൾ മരിയയുടെ പാദങ്ങളിൽ ചേർത്ത് അപേക്ഷിച്ചു ''കൈവിടരുതമ്മച്ചീ...മരണമല്ലാതെ ഞങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ മറ്റു വഴികളില്ല '' പിന്നെ സ്വന്തം അടിവയറ്റിൽ കയ്യമർത്തി പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു '' അമ്മയുടെ മകൻ എന്നെ...'' അവളെ മരിയ ഇരു തോളിലും പിടിച്ച് എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു  ''എന്നെയും എൻ്റെ അമ്മച്ചിയേയും കൊന്നു കളയുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയെന്നെ....'' മുഴുമിക്കാനാകാതെ കരഞ്ഞ അവളെ മരിയ മാറോട് ചേർത്തു. അവൾ അപ്പോൾ അനുഭവിക്കുന്ന മാനസികസംഘർഷം മനസ്സിലാക്കാൻ മരിയക്ക് ഒരു പ്രയാസവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. 

സീന പോയതിനു ശേഷം മരിയ വീണ്ടും വീടിനു പുറകു വശത്തേക്ക് ചെന്നു. മാവിൻചുവട്ടിലിട്ടിരുന്ന  കസേരയിൽ കയറി നിന്ന് മാങ്കൊമ്പിൽ  കെട്ടിയിട്ടിരുന്ന കയർ അഴിച്ച് ദൂരെയെറിഞ്ഞു. പിന്നെ അതേ കസേരയെടുത്ത് വീടിനകത്തേ മുറിയിലിട്ട് അതിലിരുന്നു; ഒരു പ്രതിമ കണക്കേ..

അൽപ്പം ഇരുട്ടിയതിനു ശേഷമാണ് ഇമ്മാനുവൽ ഒരു സ്ത്രീയുടെ തോളിൽ തൂങ്ങി ഇടറുന്ന കാൽവയ്പുകളോടെ വീട്ടിലെത്തിയത്. അകത്തേ മുറിയിലിരിക്കുന്ന മരിയയെ ഒന്ന് നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ സ്വന്തം മുറിയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞ അവനെ പെട്ടെന്നാണ് മരിയ പുറകിലൊളിപ്പിച്ചു പിടിച്ചിരുന്ന സാമാന്യം മുഴുത്ത ഒരു മരത്തടി കൊണ്ട് പൊതിരെ തല്ലിയത്. ചില അടികൾ ലക്‌ഷ്യം പിഴച്ച് കൂടെ വന്ന സ്ത്രീയുടെ മേലും കൊണ്ടു. അവർ ആ നിമിഷം ഇരുട്ടത്തേക്കിറങ്ങി ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടു. ഇമ്മാനുവൽ വീണു പോയി. കലിബാധിതയെ പോലെ തലങ്ങും വിലങ്ങും അടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന മരിയയെ അദ്യമൊക്കെ ഇമ്മാനുവൽ ചെറുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും ഇടയ്ക്കവൾ  അലറി പറഞ്ഞ  '' നീയെൻ്റെ ആലയം അശുദ്ധമാക്കരുത് '' എന്ന വാക്കുകളിൽ അവൻ പിന്നെ കണ്ടത് മരിയയെ അല്ല, ചാട്ടവാറു വീശി നിൽക്കുന്ന നല്ലിടയനെ തന്നെയാണ്. പിന്നെ അവൻ മരിയയെ ചെറുക്കുകയുണ്ടായില്ല. മറിച്ച്  മരിയയുടെ വാക്കുകളിലെ പുതിയ മാനങ്ങൾ തേടുകയായിരുന്നു. അടിച്ചു കൈ തളർന്ന മരിയ പിന്നീട് അടുക്കളയിൽ ചെന്ന് വെട്ടു കത്തിയുമെടുത്ത് ഇരുട്ടിലേക്കിറങ്ങിപ്പോയപ്പോഴും മറ നീക്കാൻ പാടുപെടുന്ന ചിന്തകളുടെ ഒരു പുകപടലം അവനു ചുറ്റും ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ അല്പസമയത്തിനുള്ളിൽ സീനയുടെ കൈ പിടിച്ച് മരിയ അവനു മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടപ്പോൾ, പെട്ടെന്ന് കണ്ണിലേക്കു ശക്തമായൊരു പ്രകാശമടിച്ച പോലെ അവൻ്റെ കണ്ണ് മഞ്ഞളിച്ചു. മരിയ പറഞ്ഞു. ''ഇവളും ഇവളുടെ വയറ്റിൽ കിടക്കുന്ന നിൻ്റെ കുഞ്ഞും ഈ വീടിനവകാശപ്പെട്ടതാണ്. നീയിവളെ വേണ്ടായെന്നു  വച്ചാലും ഞാനിവളെ ഉപേക്ഷിക്കുകയില്ല.’ മരിയയുടെ ആ വാക്കുകൾക്ക് കാരിരുമ്പിൻ്റെ ഉറപ്പും തണുപ്പുമുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ പിന്നീടവളുടെ ശബ്ദം ഇടറി. ഒരു വിതുമ്പലോടെ താഴെയിരുന്ന് ഇരു കൈകൾ കൊണ്ടും മുഖം പൊത്തി പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു ’ എൻ്റെ മകൻ കാരണം മറ്റൊരു മഗ്ദലനമറിയം ഈ ഭൂമിയിൽ ഉണ്ടാകരുത്.'' തകർന്നിരിക്കുന്ന അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് സീനയും കരഞ്ഞു.

  

സമാനനിയതികളുടെ ഇരകളായ രണ്ടു സ്ത്രീകൾ പരസ്പരാലിംഗനം ചെയ്തു കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന ആ സമയത്ത്, ഏറെ നാളുകളായി മനസ്സിനെ ഞെരുക്കിയിരുന്ന കടുംകെട്ടുകൾ അയഞ്ഞയഞ്ഞ് ശാന്തമാകുന്നതിൻ്റെ സുഖം അറിയുകയായിരുന്നു ഇമ്മാനുവൽ. ദേഹമാസകലം വേദനിക്കുമ്പോഴും വീണു കിടക്കുന്നിടത്തു നിന്ന് എഴുന്നേൽക്കാൻ പാടുപെട്ട്, മരിയയ്ക്കു നേരേ കൈ നീട്ടി, വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം അവൻ വിളിച്ചു ''അമ്മച്ചീ...

 ചുട്ടുപൊള്ളിക്കുന്ന വേനലിൽ മനസ്സിലേക്ക് വന്നു വീണ ഒരു മഴത്തുള്ളി പോലെ  മകൻ്റെ ആ വിളി മരിയ കേട്ടു.  ഒരു നിമിഷം മതിയായിരുന്നു, അതിനൊരു പേമാരിയായി വളരാൻ.  ആത്മഹർഷത്തിൻ്റെ  ആ പെരും മഴയിൽ പൊടുന്നനെ പെട്ടു പോയ മരിയ അവിശ്വസനീയതയോടെ തലയുയർത്തി മകനെ നോക്കി. അപ്പോൾ മാത്രമാണ് താൻ എത്ര ക്രൂരമായാണ് തൻ്റെ മകനെ ആക്രമിച്ചത് എന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. ആ മാതൃഹൃദയം വല്ലാതെ പിടഞ്ഞു പോയി. ഓടിച്ചെന്ന് അവൾ അവനരികിലിരുന്ന് ആ മുഖം കൈകളിൽ എടുത്ത്  ചുംബനങ്ങൾ കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞു.  അമ്മയുടെ കണ്ണീരിനാൽ സ്നാനമേറ്റ് ഇമ്മാനുവൽ പുതുജീവനേത്തേടി. അമ്മയുടെ കണ്ണീരുപ്പു നാവിലറിഞ്ഞപ്പോൾ ഇമ്മാനുവലിനു സ്വർഗ്ഗം തുറക്കുന്നതായും ദൈവാത്മാവ് ഒരു പ്രാവെന്ന പോൽ തൻ്റെ മേൽ വരുന്നതായും അനുഭവപ്പെട്ടു. പിന്നെ അമ്മയുടെ വലം കൈ നെഞ്ചിൽ ചേർത്തു കൊണ്ട്, വീണ്ടും അമ്മയുടെ ഗർഭപാത്രത്തിൻ്റെ സുരക്ഷയിലേക്കെത്തിച്ചേർന്ന  ഒരു കുഞ്ഞിൻ്റെ നൈർമല്യത്തോടെ അവൻ മരിയയുടെ മടിയിൽ കിടന്നു മയങ്ങി. 

 

ഈ കൊച്ചു ലോകം

എത്ര പെട്ടെന്നാണല്ലേ ചിലരുടെ തലവരകൾ മാറ്റിയെഴുതപ്പെടുന്നത്. ഇന്ന് ഈ ബംഗ്ലാവിന്റെ മുറ്റത്ത്, ശാന്തസുന്ദരമായ ഈ ഉദ്യാനത്തിൽ കുളിർകാറ്റേറ്റ് നിൽക്കുമ്പോൾ ഞാൻ എത്ര ഭാഗ്യവതിയാണ് എന്നല്ലേ നിങ്ങൾ ചിന്തിക്കുന്നത്? എന്നാൽ ഈ കുളിർകാറ്റിനോ  പെട്ടെന്ന്  കൈവന്ന ഈ ആഡംബരജീവിതത്തിനോ ഒന്നും  എന്റെ ഹൃദയത്തിനേറ്റ മുറിവുകളെ ഉണക്കാനാവില്ല.  എനിക്കറിയാം, ഇതെല്ലാം എനിക്ക് സ്വായത്തമാക്കി തന്ന ആൾ, ധനവാനായ അദ്ദേഹം  എന്റെ  അതിയായ സൗന്ദര്യം കണ്ടു തന്നെയാണ് ഒരുപാട് പണം കൊടുത്ത് എന്നെ സ്വന്തമാക്കിയത് എങ്കിൽ പോലും അദ്ദേഹം എന്നെ ആത്മാർഥമായി സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ട്  . അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ പണ്ടേ മരിച്ചു പോയിരുന്നു. മക്കൾ ലോകത്തിൻ്റെ  പല ഭാഗങ്ങളിൽ ജോലിയും കുടുംബവുമായി തിരക്കിൽ . ഒറ്റപ്പെട്ട ജീവിതത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന് എന്നാലാവും വിധം അൽപ്പം സന്തോഷം പകരാൻ കഴിയുന്നത് ഒരു പുണ്യം തന്നെയാണ്. പക്ഷെ  എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചാലും 

 എന്റെ ശരീരത്തിനും  ഹൃദയത്തിനുമേറ്റ മുറിവുകളെ എനിക്ക് മറക്കാനോ ഒളിക്കാനോ കഴിയില്ലല്ലോ. 

നാട്ടിൻപുറം നന്മകളാൽ സമൃദ്ധം എന്നല്ലേ. എൻ്റെ ജനനവും അത്തരം നന്മ നിറഞ്ഞ ഒരു നാട്ടിൻപുറത്തായിരുന്നു.  എൻ്റെ അമ്മയെ പോലെയായിത്തീരണമെന്നായിരുന്നു ചെറുപ്പം മുതൽക്കേ എൻ്റെ ആഗ്രഹം. നിങ്ങൾക്കറിയുമോ എത്ര നന്മയുള്ളവളായിരുന്നു എന്റെ അമ്മയെന്ന് . ഒരുപാട് പേർക്ക് താങ്ങും തണലുമായി, ഒരുപാട് പേർക്ക് ഭക്ഷണവും  പാർപ്പിടവും സൗജന്യമായി നൽകി, അത്യോദാരമനസ്കയെങ്കിലും  അതൊന്നും ഭാവിക്കാതെ തല ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചുള്ള  ആ നിൽപ്പ് എത്ര അഭിമാനത്തോടെയാണ് ഞാൻ നോക്കിക്കണ്ടിരുന്നത് . ആ അമ്മയുടെ മകളായതിൽ ഞാൻ സന്തോഷിച്ചു . അമ്മയുടെ പാതകൾ പിൻതുടരാൻ ആഗ്രഹിച്ചു . എന്നാൽ പുതുശൈലിയിലുള്ള ജീവിതമെന്ന പേരിൽ ചെറുപ്പത്തിലേ തന്നെ എന്നെ അമ്മയുടെ സംരക്ഷണത്തിൽ നിന്നും അടർത്തി മാറ്റിയപ്പോൾ ഒന്നും ചെയ്യാനാകാതെ ഒരു നാട്ടിൻപുറത്തുകാരിയുടെ നിസ്സഹായതയോടെ എൻ്റെ 'അമ്മ അതു നോക്കി നിന്നു.  അമ്മയുടെ നാട് പോലെയുള്ള അതി വിശാലമായ ഒരു ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും വളരെ ഇടുങ്ങിയ ഒരു പാർപ്പിടത്തിലേക്കാണ് ഞാൻ എത്തിപ്പെട്ടത്.  എങ്കിൽ പോലും വിശപ്പോ ദാഹമോ അമ്മയുടെ  വേർപാടിൻ്റെ വേദനയോ അറിയിക്കാതെ   പ്രത്യേക പരിഗണന തന്ന് രാജകുമാരിയെ പോലെ എന്നെ പരിപാലിച്ച്    വളർത്തിയതിൻ്റെ പൊരുൾ ആദ്യമൊന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല . എന്തൊക്കെയായാലും എത്ര ദൂരത്തിൽ മാറ്റി നിറുത്തിയാലും  അമ്മയുടെ കുഞ്ഞല്ലേ ഞാൻ. ആ ഗുണങ്ങൾ കാണിക്കാതിരിക്കുമോ ''വിത്ത് ഗുണം പത്ത് '' അമ്മയെ പോലെ സ്വതന്ത്രയായി ജീവിക്കാൻ ഞാനും ശ്രമിച്ചു  . അവിടെയാണ് പ്രശ്നങ്ങളുടെ തുടക്കം. എന്നെ സ്നേഹിച്ചു പരിപാലിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നവർ തന്നെ എന്നെ ശിക്ഷിക്കാനും ആരംഭിച്ചു . മുന്നോട്ടുള്ള ഓരോ കാൽവയ്പ്പുകളേയും അവർ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തി. രഹസ്യമാക്കി വയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും എന്റെ പ്രയാണങ്ങളെ  അവർ അതിവിദഗ്ധമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞ് അവയുടെ തുടക്കത്തിൽ തന്നെ തടയിട്ടു . എന്റെ വേദനകൾ ആരോടും  പറയാനാകാതെ ഞാൻ ശബ്ദമില്ലാതെ കരഞ്ഞു. ആ ഇത്തിരി വട്ടത്തിലൊതുങ്ങുന്ന എന്റെ ജീവിതവും ചുറ്റും എന്റെ ഓരോ ചലനങ്ങളേയും രഹസ്യമായി നിരീക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് എന്റെ നന്മയ്ക്കായെന്ന  ഭാവേന നില കൊള്ളുന്നവരും!  ഞാൻ തികച്ചും നിസ്സഹായയായിപ്പോയി.  എന്റെ ജീവിതത്തെ തന്ത്രപൂർവ്വം ഇവിടെ കുരുക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് അൽപ്പം വൈകി മാത്രമാണ് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. എന്നിട്ടും അവർ എത്ര ചാതുര്യത്തോടെയാണ് എന്റെ അവയവങ്ങളെ മനോഹരമാക്കാൻ പരിശ്രമിക്കുന്നത് . അതൊരു കച്ചവടബുദ്ധി മാത്രമാണെന്നും വിലപിടിപ്പുള്ള ഒരു വില്പനച്ചരക്കാക്കി എന്നെ മാറ്റിയെടുക്കുക മാത്രമാണ് അവരുടെ ഉദ്ധേശമെന്നും എത്ര വൈകിയാണ് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്!! എങ്കിലും ഞാനും ഒരു പെണ്ണല്ലേ.   പ്രിയപ്പെട്ടവർക്ക് കൂട്ടായി, അവരെ ഊട്ടി, അവരോടൊപ്പം ഉണർന്നും ഉറങ്ങിയും അതിവിശാലമായ ഈ ലോകത്തിൽ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ജീവിക്കാൻ ഞാനും ആഗ്രഹിച്ചു. 

പ്രകൃതി അസാമാന്യ കരവിരുതുള്ള ഒരു കലാകാരനാണ് . തന്റെ തൂലികയ്ക്ക്  അനുയോജ്യമായ പ്രതലം തേടി അവൻ ഇങ്ങിനെ  ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കും . അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് എന്തൊക്കെ തന്നെ  മാറ്റി നിർത്തപ്പെട്ടിട്ടുള്ളൂ !!! ഏതു ഊഷരപ്രതലവും അവൻ പൂങ്കാവനമാക്കും. ഏതു ചാരക്കൂമ്പാരത്തിൽ നിന്ന് പോലും അവൻ പുതുനാമ്പുകൾ സൃഷ്ടിക്കും.  അവന്റെ തൂലിക എന്നിലും അതിമനോഹര ചിത്രങ്ങൾ രചിച്ചു. ഞാൻ യുവതിയായി.  പ്രകൃതി പിന്നെയും എനിക്കായി ദിവ്യാത്ഭുതങ്ങൾ ഒരുക്കിയിരുന്നു .   അതിരഹസ്യമായി എനിക്കും ഒരു മകൾ  പിറന്നത് അവർ അറിയില്ലെന്നാണ് ഞാൻ നിനച്ചത്, പക്ഷെ  അവരത് അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവർ എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എന്നിൽ നിന്നകറ്റും എന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടു.  എന്നാൽ അതുണ്ടായില്ല.  എന്നിട്ടും  എന്ത് പ്രയോജനം.  കുഞ്ഞിനെ  എടുത്തുയർത്താൻ പോലും എന്റെ കരങ്ങൾ നന്നേ പണിപ്പെട്ടു.  അത്രമേൽ അവ നേർത്തു പോയിരുന്നു. എങ്കിലും  എന്നിലെ ആ വസന്തകാലത്തിൽ ഞാൻ ഒന്ന് കൂടി മനോഹാരിയായെന്ന് എനിക്ക് ചുറ്റുമുള്ളവരുടെ ആർത്തിയേറിയ നോട്ടങ്ങൾ എന്നോട് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

 അതിനിടയ്ക്കാണ് അവർ എന്നെയും കുഞ്ഞിനേയും മറ്റൊരു വിശാലമായ സ്ഥലത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയത്. അതൊരു  കച്ചവടകേന്ദ്രമാണെന്ന് പിന്നീടാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലായത്.  എനിക്കവിടെ ഒരുപാട് കാഴ്ചക്കാരുണ്ടായി. എന്റെ സൗന്ദര്യം എത്രയധികമെന്ന് എനിക്കു തന്നെ തിരിച്ചറിവുണ്ടായത് അപ്പോഴാണ്. ചുറ്റും ആരാധനയുടെയും അംഗീകാരത്തിന്റെയും കൊത്തി  വലിക്കുന്ന നോട്ടങ്ങൾ . എന്റെ അങ്കോപാംഗങ്ങളെ തഴുകിത്തലോടുന്ന കണ്ണുകളിൽ എന്നെ സ്വന്തമാക്കണമെന്ന ആഗ്രഹം എനിക്ക് വായിച്ചെടുക്കാം , അവർ എനിക്കായി  വില പേശുന്നു. വില താങ്ങാനാവാത്തവർക്ക് എന്നെ ഒന്ന് തൊട്ടെങ്കിലും പോകണമെന്നുണ്ട് . പക്ഷെ അത് അനുവദനീയമല്ല. വില സ്വീകാര്യമായവർക്ക് മാത്രം എന്നെ അടുത്തു വന്നു കാണാം. അല്ലാത്തവർക്ക് അൽപ്പം ദൂരെ മാറി നിന്നുള്ള ദർശനസുഖം മാത്രം. പലരുടെയും കണ്ണുകളിലെ അദമ്യമായ ഇഷ്ടം, ആരാധന എന്നീ വികാരങ്ങളുടെ വേലിയേറ്റം ഒക്കെ അവസാനം തിരിഞ്ഞു നടക്കേ നിരാശക്കു വഴി മാറുന്നു . 

ഇതൊരു വലിയ വിപണിയാണ്. എന്നെ പോലെ ഇവിടെ എത്തപ്പെട്ട അനേകം പേരെ എനിക്ക് കാണാം. അവരിൽ ഏറ്റവും സുന്ദരി എന്ന നിലയ്ക്ക് ഏറ്റവും ഉയർന്ന വിലയാണ് എനിക്ക് കല്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത് എന്ന് പറയുമ്പോൾ എനിക്ക് തോന്നിയ വികാരമെന്തായിരിക്കും എന്ന് നിങ്ങൾക്കൂഹിക്കാമോ? അഭിമാനം? ആഹ്ളാദം? ഗർവ് ? അല്ല, ഇതൊന്നുമല്ല. ആത്മാവിനേറ്റ അപമാനത്തിന്റെ എത്ര വാൾമുനപ്പാടുകളേയാണു ഈ സൗന്ദര്യം മറച്ചിരിക്കുന്നതെന്നറിയാമോ!. ഇത് എനിക്ക് അഭിമാനമല്ല, മറിച്ച്  ചങ്ങലയ്ക്കിടപ്പെട്ട എന്റെ സ്വത്വത്തിന്റെ അലങ്കരിച്ച പുറംകാഴ്ച. 

എന്നെ  അഴകളവുകളിൽ രൂപപ്പെടുത്തി വിപണിക്ക് അനുയോജ്യമായി ഒരുക്കിയെടുത്തവരുടെ ഇച്ഛകൾക്കൊപ്പിച്ചാണ് ഇപ്പൊൾ എൻ്റെ ചലങ്ങൾ പോലും. സ്വന്തം ഇച്ഛാശക്തിയുടെ സ്വാഭാവിക വളർച്ച എന്റെ ബാല്യത്തിലേ എനിക്കന്യമായി. ഇപ്പോൾ എന്റെ വിധാതാക്കൾ എനിക്കായി നിഴ്ചയിച്ചിട്ടുള്ള കാഴ്ചയുടെ പരിധിക്കപ്പുറമൊരു കാഴ്ച എനിക്കില്ല. അഥവാ അങ്ങനൊരു കാഴ്ചയുടെ ലോകം തുറക്കാനുള്ള എന്റെ പാരമ്പര്യപ്രേരകശക്തിയെ എന്നേ ഇവർ തല മുണ്ഡനം ചെയ്‌ത്‌ അവരുടെ ഇംഗിതങ്ങൾക്കധീനമാക്കി.  

വിലപേശലുകളുടെ കുറച്ചു നാളുകൾക്ക് ശേഷമാണ് കണ്ടാൽ മാന്യനായ ആ ധനികൻ അവിടെ വന്നെത്തുന്നത്. അയാൾക്ക് എന്നെ നന്നേ ബോധിച്ചു. പറഞ്ഞ വില കൊടുത്ത്  ആ നിമിഷം അയാൾ എന്നെ സ്വന്തമാക്കി. ഈ ബംഗ്ളാവിൽ എത്തിപ്പെട്ടപ്പോഴാണ് എനിക്ക് മറ്റൊരു കാര്യം മനസ്സിലായത്. ഇവിടെ ഇത് പോലെ ഒരുപാട് പേരെ പാർപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.  എനിക്ക് ചുറ്റും അത്തരം ഒരുപാട് പേർ.  ഞാൻ എന്ത് പേരിലാണ് എന്നെ അവർക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തേണ്ടത് ?!! ഞങ്ങൾക്കെല്ലാം ഒരേ പേരല്ലേ ?  ഞങ്ങളുടെ അമ്മമാരുടെ പേരിൽ പരിചയപ്പെടുന്നതായിരിക്കും മനസ്സിലാക്കാൻ എളുപ്പം. എന്റെ അമ്മയുടെ പേര് മാവ് , അപ്പുറത്ത് സപ്പോട്ട, ഇലഞ്ഞി, പേരാൽ എന്നിവരുടെ മക്കൾ . അതിനുമപ്പുറമുള്ളവർ ഈ നാട്ടുകാരല്ല. പിന്നേയുമൊരുപാടു പേർ. എല്ലാവരേയും വഴിയേ പരിചയപ്പെടണം. പക്ഷെ എനിക്കുറപ്പാണ്. അവർക്കും ഞങ്ങൾക്കുമൊക്കെ ഒരു പൊതുവായ പേരുണ്ട്. അത് ബോൺസായ് എന്നാണ് .

 ഈ വലിയ ബംഗ്ളാവിലെ മനോഹരമായ ഈ ബോൺസായ് തോട്ടം എത്ര പേരെയാണ് ആകര്ഷിക്കുന്നതെന്നോ.!! ഇന്നലെ ഇവിടത്തെ മുതലാളിയുടെ സുഹൃത്തുക്കൾ രണ്ടു പേർ കുടുംബവുമായി ഇവിടെ വന്നു. അതിൽ രണ്ടു കുടുംബങ്ങളിലേയും ചെറുമക്കളുമുണ്ടായിരുന്നു. കുട്ടികൾക്കൊക്കെ പേരുണ്ട് കേട്ടോ. അഖിലും നവ്യയും. ഒരു പന്ത്രണ്ടോ പതിമൂന്നോ വയസ്സ് കാണുമായിരിക്കും അവർക്ക്. രണ്ടു പേരും ഒരേ സ്‌കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന കൂട്ടുകാർ. എത്ര കൗതുകത്തോടെയാണ് അവർ ഞങ്ങളെ കാണാൻ ഓടി വന്നത്. ഞങ്ങളെ തൊട്ടു തലോടിയ ശേഷം പൂന്തോട്ടത്തിൽ അവർ ഓടിച്ചാടി  കളിക്കുന്നത് ഞാൻ നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു.  പെട്ടെന്നാണ് നവ്യയുടെ 'അമ്മ ഓടി വന്നു നവ്യയുടെ ചെവിക്കു പിടിച്ചു ഒരു തിരുമ്മു കൊടുത്തിട്ടു അവളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയത്. 

''ആന്റി ഞങ്ങൾ കളിക്കുവാ'' എന്ന് അഖിൽ നിരാശയോടെ പറയുമ്പോൾ ''അപ്പുറത്ത് ഇവളുടെ ഏട്ടനുണ്ട്, അവനെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പോയി കളിക്ക്. '' എന്ന് പറഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞു നവ്യയോട് ''പെണ്കുട്ടികളായാൽ അടങ്ങി ഒതുങ്ങി ഇരിക്കണം''  എന്ന് ദേഷ്യപ്പെടുമ്പോൾ,  ചെയ്ത അപരാധമെന്തെന്നു മനസ്സിലാകാത്ത രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മനസ്സിലേക്കാഞ്ഞു പതിച്ച മഴുമുനകൾ ഞാൻ കണ്ടു. അതിശയിപ്പിച്ചത് അതല്ല , നവ്യയുടെ അമ്മയുടെ മേലും അവർക്ക് കാണാൻ കഴിയാത്ത, എത്രയധികം ആഴത്തിലുള്ള  മുറിപ്പാടുകളാണ്!! സ്വാഭാവിക വളർച്ചയുടെ ശിഖരങ്ങൾ ഓരോന്നായി അരിഞ്ഞു വീഴ്ത്തി സമൂഹത്തിന്റെ  കൽപ്പിത ചതുരവടിവുകളിൽ ഒതുക്കാവുന്ന രൂപഘടനയിൽ നിർമ്മിച്ചെടുത്തതിന്റെ ഉണങ്ങിയ മുറിപ്പാടുകൾ.  അതിശയത്തോടെയാണ് ഞങ്ങൾ അവരെ ചലിക്കുന്ന ബോൺസായികൾ  എന്ന് പേർ വിളിച്ചത്. 

ഈ  അതിശയം എനിക്ക് പുതിയതല്ല.  വില്പനച്ചരക്കായി പുഷ്പപ്രദര്ശനവിപണിയിൽ കഴിഞ്ഞ ഒന്നരമാസക്കാലത്തിനിടെ  ഞാൻ കണ്ട എല്ലാവരിലും ഇത്തരം മുറിപ്പാടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവരെ സമൂഹം എത്ര ഇഷ്ടത്തോടെയാണ് കാണുന്നത്.   ഇടയ്ക്കു അപൂർവ്വം ചില ഒറ്റയാന്മാർ ആകാശത്തോളം  ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച  ശിരസ്സുമായി, വിരിച്ചു പിടിച്ചാൽ ലോകത്തെ മുഴുവൻ ഉള്ളിലൊതുക്കാവുന്ന അതിവിശാലമായ ബാഹുക്കളുമായി അവർക്കു താഴെയായ് നിറഞ്ഞു നീങ്ങുന്ന  കൊച്ചു മനുഷ്യരെ ദുഖത്തോടെ നോക്കി കടന്നു പോകും. അത്രയുയരത്തിലേക്കു നോക്കാൻ പ്രയാസമായതിനാലാവും  ഈ ഉന്നതശീർഷരെ   സധാരണക്കാരായ ജനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കുക പോലും ചെയ്യാത്തത്. ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടവർ അൽപ്പായുസ്സുകളായും തീർന്നു. അല്ലെങ്കിൽ തീർത്തു.

 പുതു തലമുറയിലുമുണ്ട് കേട്ടോ വലിയ മുറിപ്പാടുകളേൽക്കാത്ത വിരളം ചിലർ . അത്തരം ഒരു ജോഡിയായിരുന്നു, വിപണിയുൾപ്പെടുന്ന ആ പാർക്കിൽ ഇടയ്ക്കിടെ വന്നു കാണാറുള്ള അൻവറും പാർവതിയും പക്ഷെ ഈ ബംഗ്ളാവിലേക്ക് പോരുന്നതിന്റെ തലേന്നാൾ ഞാനറിഞ്ഞു, പാറു മരിച്ചു എന്ന്. അല്ല, ആത്മഹത്യ ചെയ്‌തു. വീട്ടു തടങ്കലിലായിരുന്നത്രെ. ഇത് ബോൺസായികൾക്കായി നിർമ്മിക്കപ്പെട്ട ലോകമാണെന്ന്  കുട്ടികൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല. 

തായ്‌വേര് [കഥ]

 

''ഐ ഹാവ് സിക്സ് ചിൽഡ്രൻ, ഫോർട്ടീൻ ഗ്രാൻഡ് ചിൽഡ്രൻ ആൻഡ് ട്വൻറിഫോർ ഗ്രെയ്റ് ഗ്രാൻഡ് ചിൽഡ്രൻ''

''ഓ! യൂ ആർ സോ ലക്കി''

''യു നോ, മൈ ഫസ്റ് വൺ വാസ് ബോൺ ഇൻ നയന്റീൻ സിക്സ്റ്റി, ദി സെക്കൻഡ് വൺ ഇൻ നയന്റീൻ സിക്സ്റ്റി വൺ, ദി തേഡ് വൺ ഇൻ നയന്റീൻ സിക്സ്റ്റി റ്റൂ ആൻഡ് ....''

മുഴുവനാക്കാതെ അവർ ചിരിച്ചു. ആ ചിരി, അവർ പറയാതിരുന്ന ബാക്കി വർഷങ്ങളെ കൂടി കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

''സോ യു വേർ സോ ബ്യുസി ഓൺ ദോസ് ഡെയ്‌സ്'' അവരുടെ ചിരിയിൽ പങ്കു ചേർന്ന് കൊണ്ട്, ഓടുന്ന ആംബുലൻസിൽ അവരുടെ ദേഹത്തോട് ഘടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള കാർഡിയാക് മോണിറ്ററിൽ ശ്രദ്ധയൂന്നി രാഖി പറഞ്ഞു.

''ആൻഡ് ഐ എഞ്ചോയ്ഡ് ഈച് മോമെന്റ്റ് ഓഫ് ദാറ്റ്''

രാഖി പെട്ടെന്ന് മുഖം തിരിച്ച് അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു. ആ മുഖത്തപ്പോൾ ഒരു റിട്ടയേഡ് പ്രൊഫെസ്സറുടെ ഗാംഭീര്യമോ നാല് തലമുറകളുടെ കാരണവസ്ഥാനി എന്ന പ്രൗഢിയോ അല്ല കണ്ടത്; മറിച്ച്, സ്നേഹവും വാത്സല്യവും നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന ഒരു അമ്മയുടെ, അമ്മൂമ്മയുടെ, മുതുമുത്തശ്ശിയുടെ, ചാരിതാർഥ്യം! വിളറിയും, ചുളിവ് വീണും നിര്ജ്ജലീകരണത്താൽ വരണ്ടും കാണപ്പെട്ട ആ മുഖത്ത്, പക്ഷെ മനോഹരമായൊരു പുഞ്ചിരി തങ്ങി നിൽക്കുന്നു. നിറയെ നരച്ച തലമുടി ആ മുഖത്തിനു ചുറ്റും ഒരു പ്രഭാവലയം തീർക്കുന്നതായി അപ്പോൾ രാഖിക്ക് തോന്നി. ദൂരത്തെവിടെയോ അലക്ഷ്യമായി നോക്കുന്ന കണ്ണുകൾ സുന്ദരമായ ഏതോ ഭൂതകാലഓർമ്മകളെ പുണർന്നു നിൽക്കുകയാവണം. അതിന്റെ പ്രതിഫലനമാകണം, അവരുടെ ചുണ്ടുകളിൽ മായാതെ കാണപ്പെടുന്ന മനോഹരമായ ആ പുഞ്ചിരി.

ഓർമ്മകൾ! ഭൂതകാലത്തിന്റെ ഏതോ അതാര്യതലങ്ങൾക്കപ്പുറം തങ്ങിപ്പോയ ഓർമ്മകൾ!! അതിനിപ്പുറത്തേക്ക് ശരീരമേ പ്രയാണം ചെയ്തുള്ളു. ഓർമ്മകൾ അവ്യക്തമായും കൂടിക്കുഴഞ്ഞും പിന്നെ ഇല്ലാതെയും, മുന്നോട്ട് വരാൻ മടിച്ച് ആ തലങ്ങൾക്കപ്പുറം ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്നു. 'ഷോർട് ടെം മെമ്മറി ലോസ്'' നല്ലത്! രാഖി മനസ്സിലോർത്തു. ചിലർക്കെങ്കിലും സമീപകാല ഓർമ്മകൾ നഷ്ടപ്പെടുന്നത് ഒരു അനുഗ്രഹമാണ്.

ഇടയ്ക്ക് ആംബുലൻസ് ചെറുതായിട്ടൊന്നു കുലുങ്ങി. ഒരു ഞരക്കത്തിനൊപ്പം രോഗിയുടെ മുഖത്ത് ആഴത്തിലുള്ള ചുളിവുകൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. ഹിപ് ഫ്രാക്ച്ചർ ഉണ്ടോ എന്ന സംശയത്തിൽ ബോഡി അധികം ഇളകാത്ത വിധം സ്ട്രെറ്ച്ചറിൽ സ്റ്റെബിലൈസ് ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കിലും നമ്മുടെ റോഡുകളിൽ എത്ര ശ്രദ്ധിച്ചോടിച്ചാലും അൽപ്പം കുലുക്കം പ്രതീക്ഷിക്കാതെ വയ്യ. വേദനാസംഹാരികളെന്തെങ്കിലും വീണ്ടും കൊടുക്കേണ്ടതുണ്ടോ എന്ന് രാഖി ശ്രദ്ധിച്ചു. ഇല്ല. വേദനയുടെ ചുളിവുകൾ മുഖത്തു നിന്ന് പതുക്കെ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതോടൊപ്പം മുഖത്ത് വീണ്ടും ആ പുഞ്ചിരി വിടരുന്നു. വിദൂരത്തിലെവിടെയോ ഊന്നിയ കണ്ണുകൾ ഭൂതകാലത്തിലെ ഏതോ തിരശീലയ്ക്കപ്പുറമുള്ള കാഴ്ചകളിൽ അഭിരമിക്കുന്നു. താൻ, ആ നഗരത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രശസ്തമായ ഒരു സ്വകാര്യ ആസ്പത്രിയുടെ എല്ലാ അത്യന്താധുനീക സൗകര്യങ്ങളുമുള്ള ഒരു ആംബുലൻസിൽ ആ ആസ്പത്രിയിലേക്ക് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണെന്ന് അവർ അറിയുന്നില്ല. മുൻപ് കൊടുത്ത വേദനസംഹാരികൾ അവരിൽ പ്രവർത്തിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. അതിന്റെ മയക്കം അവരുടെ കണ്പോളകൾക്ക് ഘനം കൂട്ടിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അവരപ്പോഴും ഉറങ്ങിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.

അവരുടെ മനസ്സിനൊപ്പം സഞ്ചരിച്ച് രാഖിയും, അവർ മുൻപ് ചെറിയ വാക്കുകളിലൂടെ വരച്ചിട്ട ആ വലിയ ലോകത്തിലേക്ക് ഒരു നിമിഷം എത്തപ്പെട്ടു. ഇരുവരും സ്വയം നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ ആ നിമിഷത്തിൽ രാഖി പെട്ടെന്ന് ഉണ്ണിക്കുട്ടനെ കുറിച്ചോർത്തു. ഇന്ന് വല്ലാതെ വൈകിയിരിക്കുന്നു. അവൻ വല്ലാതെ വാശി പിടിച്ച് കരയുന്നുണ്ടാകണം. കാർഡിയാക് മോണിറ്ററിലെ സൂചകങ്ങളെല്ലാം തൃപ്തികരമാണെന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തിയിട്ട് രാഖി മൊബൈൽ ഫോണെടുത്ത് വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചു. ഊഹിച്ചതു പോലെ തന്നെ. അങ്ങേത്തലക്കൽ അപ്പുവേട്ടന്റെ സ്വരത്തിനു മേൽ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ അലറിക്കരച്ചിൽ രാഖിക്ക് കേൾക്കാം. തനിക്ക് തിരക്കാണെന്നു മനസ്സിലാക്കി അപ്പുവേട്ടൻ തന്നെ ഇതുവരെ ഫോൺ ചെയ്യാതിരുന്നതാകണം. പക്ഷെ ഉണ്ണിക്കുട്ടനെ നിയന്ത്രിക്കാൻ നന്നേ പാടുപെടുന്നുണ്ട്. താൻ എത്താൻ വൈകിയതിലുള്ള വാശിയാണ് ഉണ്ണിക്കുട്ടന്. അവനങ്ങിനെയാണ്. താനുള്ളപ്പോൾ എല്ലാത്തിനും താൻ തന്നെ വേണം. താൻ എത്ര വൈകി ഉറങ്ങിയാലും അത്രയും നേരം തന്റെ പുറകെ തന്നെയുണ്ടാകും. അവനു മൂന്നു വയസ്സാകും വരെ ജോലിക്കൊന്നും പോകാതെ അവന്റെ കൂടെ തന്നെയുണ്ടായിരുന്നതല്ലേ. പിന്നെ അപ്പുവേട്ടന്റെ നിർബന്ധപ്രകാരം മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ ഡ്യൂട്ടിക്ക് പോയിത്തുടങ്ങിയ നാളുകളിൽ, അവനെ അപ്പുവേട്ടന്റെ അമ്മയെ ഏൽപ്പിച്ചു പോരുമ്പോഴെല്ലാം താനും അവനും കരച്ചിലായിരുന്നു. പിന്നീടവൻ ഡ്യൂട്ടിസമയത്തുള്ള തന്റെ അസാന്നിധ്യവുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു. ഇപ്പോൾ അവനു നാല് വയസ്സ്. താൻ എത്തുന്ന സമയം അവനറിയാം. ആ സമയമാകുമ്പോഴേക്കും വഴിക്കണ്ണുമായി നഖവും കടിച്ച് വരാന്തയിലിരിപ്പുണ്ടാകും. പിന്നെ അപ്പുവേട്ടനോ അപ്പുവേട്ടന്റെ അമ്മയോ വിളിച്ചാൽ ഇരുന്നിടത്തു നിന്ന് അനങ്ങില്ല. ഭക്ഷണം കഴിക്കില്ല. പതുക്കെ പതുക്കെ ആ കാത്തിരിപ്പ് കരച്ചിലിന് വഴി മാറും. വല്ലാതെ വൈകിയാൽ വാശി കൂടും. അത്തരത്തിൽ അവന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിയിലുള്ള കരച്ചിലാണ് താനിപ്പോൾ കേൾക്കുന്നത്.

''അപ്പുവേട്ടാ, ഞാനിപ്പോഴും ആംബുലന്സിലാണ്. കാര്യങ്ങൾ വിചാരിച്ചതിലും വൈകി. ഹോസ്പിറ്റലിലെത്തി പേഷ്യന്റിനെ ഹാൻഡോവർ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞേ എനിക്കിറങ്ങാൻ പറ്റൂ. അപ്പുവേട്ടൻ അവനെ എങ്ങിനെയെങ്കിലുമൊന്ന് സമാധാനിപ്പിക്ക്''.

അപ്പുവേട്ടൻ ഫോൺ ഉണ്ണിക്കുട്ടന് കൊടുത്തു.

''അമ്മയെന്താ വരാത്തത്?'' അവൻ തേങ്ങിക്കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ചോദിക്കുന്നു. രാഖിയുടെ നെഞ്ച് പിടഞ്ഞു.

''അമ്മയുടെ ജോലി തീർന്നില്ല കുട്ടാ. അമ്മ ഓടി വരാട്ടോ. മോൻ മിടുക്കനായിട്ട് പാപ്പമെല്ലാമുണ്ട് നല്ല കുട്ടിയായിട്ടിരിക്കണം ട്ടോ''

''അമ്മ വന്നാലേ മോൻ പാപ്പം ഉണ്ണൂ''

''നല്ല കുട്ടിയായിട്ടു പാപ്പം കഴിച്ചാൽ അമ്മ മോനു ചോക്ലേറ്റു കൊണ്ടു വരുമല്ലോ''

ഒരു വിധം അവനെ സമാധാനിപ്പിച്ചു ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. പിന്നെ ശ്രദ്ധ രോഗിയിലേക്കെത്തി. അവരപ്പോഴേക്കും മയങ്ങിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. ചുണ്ടിലപ്പോഴും മായാതെ നിൽക്കുന്നു, ആ പുഞ്ചിരി! ഉണർച്ചയിലും ഉറക്കത്തിലും അവരെ ചുറ്റി പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ മുഖങ്ങൾ മാത്രമാകണം. അവരെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കേ രാഖിയുടെ കണ്ണുകൾ സജലങ്ങളായി. കണ്ണീർ സ്വയമറിയാതെ താഴേക്കൊഴുകി. സ്നേഹനദിയും താഴേക്കു മാത്രമാണല്ലോ ഒഴുകുന്നതെന്ന് രാഖി ഓർത്തു. അമ്മയിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിലേക്ക്. ആ കുഞ്ഞിൽ നിന്നും അതിന്റെ കുഞ്ഞിലേക്ക്. പ്രകൃത്യാൽ അത് താഴേക്ക് മാത്രമൊഴുകുന്നു. ഏതു തടസ്സങ്ങളെയും തകർക്കാൻ പോന്ന ശക്തിയോടെ . നദികൾ മുകളിലേക്കൊഴുകില്ലല്ലോ. അഥവാ ഒഴുകാൻ ശ്രമിച്ചാലും അതിന് എത്ര ശക്തിയുണ്ടാകും?! രാഖി പതുക്കെ അവരുടെ വലതു കൈ തന്റെ കൈകളിലൊതുക്കി. കാത്തിരുന്ന ഏതോ പ്രിയസ്പർശം അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ പോലെ അവരുടെ കണ്ണുകൾ ഒന്ന് പിടഞ്ഞ് അൽപ്പം തുറന്നു. പിന്നെ വീണ്ടും നിദ്രയിലേക്ക് മടങ്ങി. അവരുടെ കയ്യിലേക്കടർന്നു വീണ രാഖിയുടെ ചുടുകണ്ണീർ അവരെ ഉണർത്തിയില്ല.

ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തുമ്പോൾ സമയം ഒരുപാട് വൈകി. രാഖിയുടെ സ്ഥലത്തേക്ക് പോകാനുള്ള അടുത്ത ബസ് എത്താൻ അധികം സമയമില്ല. അത് കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ അത് കഴിഞ്ഞുള്ള ബസ് വരാൻ പിന്നെയും ഒരുപാട് വൈകും. അത്യാഹിതവിഭാഗത്തിലെത്തിച്ച രോഗിയെ ഡോക്ടേഴ്സ് ഉൾപ്പെടെയുള്ള സ്റ്റാഫിന് വേഗം ഹാൻഡോവർ ചെയ്തു.

'പേര് നിർമ്മല. എൺപത്തേഴ് വയസ്സ്. വിഡോ. റിട്ടയേഡ് പ്രൊഫെസ്സർ. മക്കളെല്ലാം വിദേശരാജ്യങ്ങളിൽ. മകൾ വിദേശത്തു നിന്ന് ഫോണിൽ വിളിച്ചു കിട്ടാതായപ്പോൾ താമസിക്കുന്ന ഫ്‌ളാറ്റ് കോംപ്ലക്‌സിലെ സെക്യൂരിറ്റി സ്റ്റാഫിനെ വിളിച്ചറിയിച്ചു. അവർ പോലീസ് സഹായത്താൽ ഫ്‌ളാറ്റ് തുറന്നു നോക്കിയപ്പോൾ സ്റ്റെയർ കെയ്സിന് താഴെ വീണു കിടക്കുന്ന അവസ്ഥയിലായിരുന്നു രോഗി. ദേഹത്ത് ഉരഞ്ഞും ഏറെ നേരം തറയിൽ കിടന്നും ഉണ്ടായ മുറിവുകളും വിസർജ്ജ്യങ്ങളും. വീണതെന്നാണെന്നറിയില്ല. രണ്ടാഴ്ച മുൻപാണ് മക്കളിലൊരാൾ അവസാനം വിളിച്ചത്. അതിനു ശേഷം പിന്നെ ഇന്നാണ് അടുത്ത ഫോൺ കോൾ. സഹായത്തിനു വരുന്ന ഒരു സ്ത്രീ, മൂന്നു ദിവസം മുൻപ് വന്ന്‌ കുറേ നേരം കോളിംഗ് ബെൽ അടിച്ചിട്ടും വാതിൽ തുറക്കാത്തതിനാൽ -നിർമ്മലാമ്മയുടെ അനിയത്തി വന്ന്‌ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയിട്ടുണ്ടാകും- എന്ന ധാരണയിൽ തിരിച്ചു പോയി. ഇടക്കങ്ങിനെ ഒരു പോക്ക് പതിവുള്ളതാണ്. ചെറിയ ഓർമ്മക്കുറവ് കുറച്ചു കാലമായുണ്ട്. ഷോർട് ടെം മെമ്മറി ലോസ്. പഴയ കാര്യങ്ങളെല്ലാം മെമ്മറിയിലുണ്ട്. പക്ഷെ വീഴ്ചയെ കുറിച്ച് ഓർമ്മയില്ല. നിർജ്ജലീകരണം അവരുടെ ഓർമ്മയെ കൂടുതൽ മോശമാക്കിയിരിക്കുന്നു'

ഇത്രയും കാര്യങ്ങളും പിന്നെ അത്യാവശ്യം വേണ്ട മറ്റു പ്രധാന കാര്യങ്ങളുമെല്ലാം തിടുക്കത്തിൽ ഹാൻഡോവർ ചെയ്ത് ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങും മുൻപ് രാഖി ഒരിക്കൽ കൂടി അവരുടെ അടുക്കലെത്തി. മയക്കത്തിലാണ്. അവരെ നോക്കിക്കൊണ്ട് നിന്നപ്പോൾ രാഖി സ്‌കൂൾകാലത്ത് ടീച്ചേഴ്സ് വരപ്പിച്ചിരുന്ന ഫാമിലി ട്രീയെകുറിച്ചോർത്തു. ഓരോ കുട്ടിക്കും ഏഴും എട്ടും ചിത്രങ്ങൾ ഓരോ ട്രീയിലും വരച്ചു ചേർക്കാനുണ്ടായിരുന്നു അന്ന്. അങ്ങിനെ നോക്കുമ്പോൾ നിറയെ ഫലങ്ങൾ തൂങ്ങുന്ന ഒരു വലിയ കുടുംബവൃക്ഷത്തിന്റെ തായ്‌വേരല്ലേ ഈ അമ്മ. മാറിമറിഞ്ഞു വരുന്ന ഋതുക്കളെ നേരിട്ടും വരവേറ്റും ശാഖോപശാഖകളെ ചുറ്റും വിടർത്തി തലയുയർത്തി നിൽക്കുമ്പോഴും വൃക്ഷത്തിനെ ഭൂമിയുടെ ആഴങ്ങളിലേക്കുറപ്പിച്ചു നിറുത്തുന്ന, എന്നാൽ വിസ്മൃതിയുടെ ആഴങ്ങളിൽ മറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന തായ്‌വേര് - നിർമലാമ്മ എന്ന റിട്ടയേഡ് പ്രൊഫെസ്സർ നിർമ്മല- കൂടെയൊരാൾ പോലുമില്ലാതെ അനാഥയെപ്പോലെ ദാ ഇവിടെ....

രാഖി ഒരിക്കൽ കൂടി അവരുടെ കൈകളിൽ എത്തിപ്പിടിച്ചു. പിന്നെ വേഗത്തിൽ തിരികേ നടന്നു.

ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് ധൃതിയിൽ നടക്കുന്നതിനിടയിലും രാഖി ഫോൺ എടുത്ത് നമ്പർ പ്രെസ് ചെയ്തു. '' ഹാലോ അമ്മേ.....'' ദിവസങ്ങൾക്കു ശേഷം മകളുടെ സ്വരം കാതിൽ വന്ന്‌ വീഴുമ്പോൾ വിടരുന്ന ആ മുഖം രാഖി അടുത്തു കണ്ടു. 'നിന്നെ വിളിച്ചിട്ടു കിട്ടുന്നില്ലല്ലോ മോളെ..' എന്ന അടുത്ത ചോദ്യത്തിന് പതിവായി പറയാറുള്ള തിരക്കുകളുടെ പട്ടിക രാഖി അപ്പോൾ പറഞ്ഞില്ല. പകരം, തൊണ്ടയിൽ എത്തിനിൽക്കുന്ന ഗദ്‌ഗദം വാക്കുകളിൽ ധ്വനിക്കാതിരിക്കാൻ രാഖി പരിശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു.

ഒരു സായന്തനക്കാഴ്ച

ഏകദേശം വൈകുന്നേരത്തോടടുത്തുള്ള ആ ഒന്നൊന്നര മണിക്കൂർ നേരത്തെ ഉറക്കത്തിൽ അവൾ സ്വപ്നങ്ങൾക്കൊപ്പമായിരുന്നു. ആ സ്വപ്നങ്ങളിൽ അവളും അയാളും കൈകൾ കോർത്തു പിടിച്ച്, അവർക്കായി മാത്രം പുഷ്പങ്ങൾ വിരിയിച്ച് നിൽക്കുന്ന ഏതോ യൂറോപ്പ്യൻ രാജ്യത്തെ ഉദ്യാനങ്ങളിൽ ഒരു തണുപ്പുള്ള സായന്തനത്തിൽ അലസം നടക്കുകയായിരുന്നു. തണുത്ത കാറ്റ് വീശുമ്പോൾ ചൂട് പകരാനെന്ന പോലെ ഇടയ്ക്കയാൾ അവളെ തന്നിലേക്ക് ചേർത്തു പിടിക്കും. പ്രേമാർദ്രമായി തലോടും. ആർദ്രമായി അയാളെ നോക്കുന്ന അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഇടക്ക് ഉറ്റുനോക്കും. അത്തരമൊരു നിമിഷത്തിൽ, ഒരു ചിത്രശലഭം പോലെ പതിയെ പാറി വന്ന് അയാളുടെ ചുണ്ടുകൾ തന്റെ ചുണ്ടുകളിലേക്കമരുമെന്ന് തോന്നിയ ആ നിമിഷത്തിൽ, അവൾ അയാളോട് ഒന്ന് കൂടി ചേർന്നു നിന്ന്, കണ്ണുകൾ പാതി കൂമ്പി, മുഖം മുകളിലേക്കുയർത്തി, കാൽവിരലുകളിൽ ഉയർന്നു പൊങ്ങിയ ആ നിമിഷത്തിലാണ് അവളുടെ കാലുകളിൽ ആഞ്ഞാഞ്ഞുള്ള ആ തട്ടലുകൾ വന്നു വീണതും അവൾ പിടഞ്ഞഴുന്നേറ്റു അയാളുടെ തറച്ചുള്ള നോട്ടത്തിലേക്ക് കൺ തുറന്നതും. പെട്ടെന്നുള്ള ഉണർച്ചയിൽ, സ്വപ്നയാഥാർഥ്യങ്ങൾ വേർതിരിക്കാൻ കഴിയാതിരുന്ന ആ നിമിഷത്തിൽ, ആ മനോഹരസ്വപ്നത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമായി അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ അവശേഷിച്ചിരുന്ന ആ ആർദ്രമായ നോട്ടത്തെ അവഗണിച്ച്, ''അലാം അടിച്ചതൊന്നും നീ കേട്ടില്ലേ?'' എന്ന് അൽപ്പം ഈർഷ്യയോടെ ചോദിച്ച് അയാൾ നടന്നു പോയപ്പോൾ അവൾ പെട്ടെന്ന് സ്ഥലകാലബോധം കൈവരിച്ചു. താൻ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ തന്റെ സ്വന്തം വീട്ടിൽ തന്നെ. അവൾ മൊബൈൽ ഫോണിൽ സെറ്റു ചെയ്തു വച്ചിരുന്ന അലാമിലേക്ക് നോക്കി. അതടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എങ്ങിനെ അറിയാനാണ്. തുടർച്ചയായുള്ള ആറു നൈറ്റ് ഷിഫ്റ്റുകൾ അവളെ വല്ലാതെ തളർത്തിയിരിക്കുന്നു. സ്ഥിര ജോലിയും, അതിനു പുറമേ സ്ഥിരജോലിയിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്നതിനേക്കാൾ നാലിരട്ടിയോളം പേമെന്റ് ഓരോ മണിക്കൂറിലും തരുന്ന ചില ഏജൻസികൾ വഴി, മറ്റു പല ഹോസ്പിറ്റലുകളിലും അവൾ ജോലി ചെയ്യുന്നു. ജോലിസ്ഥലത്തേക്കും തിരിച്ചുമുള്ള യാത്രാസമയവും, വീട്ടുജോലിക്കുള്ള സമയവും കഴിഞ്ഞ് മൂന്നു മണിക്കൂറോളമാണ് എന്നുമവൾ ഉറങ്ങുന്നത്. ഭർത്താവിനാണെങ്കിൽ അന്നന്ന് പാചകം ചെയ്ത ഭക്ഷണം ചൂടോടെ കിട്ടണമെന്ന് നിർബന്ധവുമാണ്. ഇന്നാണെങ്കിൽ ഞായറാഴ്ചയായതു കൊണ്ടും ഭർത്താവ് കൂടി വീട്ടിൽ ഉള്ളത് കൊണ്ടും അവധിയെടുക്കാമെന്ന് വച്ച് അവൾ പതിവിൽ കൂടുതൽ പണികൾ ചെയ്തു. ആ സമയത്തെല്ലാം അയാൾ കംപ്യുട്ടറിൽ, നാട്ടിൽ വാങ്ങാനിരിക്കുന്ന നാലാമത്തെ പ്ലോട്ടിന്റെ വിശദാംശങ്ങൾ നോക്കുകയും മറ്റുമായിരുന്നു. ഏകദേശം നാല് മണിയോടടുത്തതാണ്, ദൂരെയൊരു ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഇന്ന് നൈറ്റ് കവറിന് ആളെ വേണമെന്ന് ഒരു ഏജൻസി വഴി അയാൾ അറിയുന്നതും അവളെ അതറിയിക്കുന്നതും. ആ ഹോസ്പിറ്റൽ ആണെങ്കിൽ അവൾക്ക് പുതിയതും. അവൾക്കിനിയും സ്വയം തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ആ വിധേയത്ത്വഭാവത്തോടെ, നേട്ടങ്ങളുടെ സിംഹഭാഗത്തിനും വഴി വയ്ക്കുന്ന അവളുടെ അദ്ധ്വാനഫലം അയാളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ വല്ലപ്പോഴും വിരിയിക്കുന്ന ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയിൽ അവൾ കണ്ടെത്തുന്ന സായൂജ്യം നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ മനസ്സ് വരാഞ്ഞ്, പിന്നെയുള്ള ഒന്നര മണിക്കൂർ അവൾ അലാം സെറ്റ് ചെയ്ത് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നു. എന്നാൽ ക്ഷീണാധിക്യത്താൽ അലാം അടിച്ചത് അവൾ അറിഞ്ഞില്ല. അതിനാലാണ് അയാൾക്ക് അവളെ തട്ടിയുണർത്തേണ്ടി വന്നത്. അവൾ വേച്ചെഴുന്നേറ്റ് ഡ്യുട്ടിക്ക് പോകാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലായി. മുഖം കഴുകി റ്റവ്വൽ കൊണ്ട് തുടച്ച് അവൾ കണ്ണാടിയിലേക്ക് പാളി നോക്കി. കണ്ണാടിയിൽ സ്വന്തം പ്രതിബിംബം കാണുന്നത് അവൾക്ക് പൊതുവേ ഇഷ്ടമല്ല. അൽപ്പാൽപ്പം ചുളിവു വീണ മുഖവും, ഒട്ടും ചുളിവു വീഴാത്ത ഉദരവും, കണ്ണാടിയിൽ അവജ്ഞയുടെയും അവഗണനയുടെയും സമവാക്യങ്ങളായി പ്രതിബിംബിക്കുന്നു എന്നവൾ വിശ്വസിക്കുന്നു. ധൃതിയിൽ വസ്ത്രം മാറുന്ന നേരത്താണ്, അയാൾ ബാങ്ക് കാർഡ് എടുക്കാനോ മറ്റോ മുറിയിലേക്ക് കയറി വന്നത്. അവളുടെ പാതി നഗ്നമായ ശരീരത്തിലേക്ക് പെട്ടെന്നയാളുടെ നോട്ടം വന്നു വീണു. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ അറപ്പിനാൽ ചുരുങ്ങുന്നതു പോലെ തോന്നിയപ്പോൾ അവൾ പെട്ടെന്ന് അരികത്ത് കിടന്ന റ്റവ്വൽ എടുത്ത് നിവർത്തി സങ്കോചത്തോടെ ദേഹത്തോട് ചേർത്തു. അവളെ ഒരിക്കൽ കൂടി നോക്കാതെ അയാൾ തിരിഞ്ഞു. അതവൾക്ക് ഒരു പുതിയ അനുഭവമായിരുന്നില്ല. വിവാഹത്തിന്റെ ആദ്യനാളുകളിൽ തന്നെ അയാൾക്ക് അവളോടുള്ള സമീപനത്തിലെ യാന്ത്രീകത അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. ആദ്യമൊക്കെ അതവളെ വേദനിപ്പിക്കുകയും അവളത് പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നാൽ അവളുടെ എതിർപ്പുകളോട് സ്ഥിരമായി അയാൾ സ്വീകരിച്ചിരുന്ന അവഗണനാമനോഭാവത്തോട് പിന്നീടവൾ പൊരുത്തപ്പെട്ടു. ബാങ്ക് കാർഡ് എടുത്ത് തിരിച്ചു നടന്ന അയാൾ, ഡ്രസിങ് ടേബിളിനു മുകളിലിരുന്ന വില കൂടിയ പെർഫ്‌യൂം ബോട്ടിലിനടുത്തേക്ക് നീങ്ങി. അതെടുത്തൊന്നു മണത്തു. പിന്നെ അവിടെ തന്നെ വച്ച് കടന്നു പോയി. വില കൂടിയ മെൻസ് പെർഫ്‌യൂം. ഈയിടെ അയാൾക്കെപ്പോഴും വില കൂടിയ പല തരം പെർഫ്‌യൂമുകളുടെ മണമാണ്. അയാളുടെ വസ്ത്രങ്ങളിലും അയാൾ കിടക്കുന്ന കിടക്ക വിരിപ്പിലും അയാൾക്ക് ചുറ്റുമുള്ള വായുവിൽ പോലും അതിന്റെ ഗന്ധമാണ്. ഇന്നത്തെ ആ ചെറിയ മയക്കത്തിൽ കണ്ട സ്വപ്നത്തിലെ ഉദ്യാനത്തിൽ പോലും അത്തരം സുഗന്ധങ്ങൾ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നല്ലോ എന്നവൾ ഓർത്തു. അത് അവളെ വീണ്ടും ആ മാസ്മരീകസ്വപ്നത്തിന്റെ ഓർമ്മകളിൽ കൊണ്ടെത്തിച്ചു. ഒരു നിമിഷം അവൾ അതിൽ ആമഗ്നയായി. പിന്നെ പെട്ടെന്ന് സമയത്തെ കുറിച്ച് ബോധവതിയായി. മുടി ഒതുക്കി കെട്ടി. വാഷിങ് പൗഡർ മാത്രം മണക്കുന്ന അവളുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ മാറി യൂണിഫോ൦ ധൃതിയിൽ ധരിച്ചിട്ട്, രാവിലെ സ്വീകരണമുറിയുടെ മൂലയിലുള്ള റ്റേബിളിൽ കൊണ്ടുവച്ചിരുന്ന ബാഗ് എടുക്കാനോടി. മുറിയുടെ മറ്റൊരു മൂലയിലുള്ള കമ്പ്യൂട്ടറിൽ അയാൾ എന്തൊക്കെയോ ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഹാളിന്റെ ചുവരുകളിൽ ആയാളും അവളും ഒരുമിച്ചുള്ള ചിത്രങ്ങൾ വിലകൂടിയ ഫ്രയിമുകൾക്കുള്ളിൽ തൂങ്ങുന്നു. സങ്കൽപ്പത്തിലെ ദാമ്പത്യം സ്വീകരണമുറിയുടെ ചുവരുകളിൽ തൂങ്ങിയാടി അവളെ നോക്കി പല്ലിളിക്കുന്നതു കാണാതെ, രാത്രിഭക്ഷണം എടുത്തു വച്ചിരുന്ന റ്റിഫിൻബോക്സ് മറന്ന്, കാറിലെ നാവിഗേറ്ററിൽ ഇന്ന് പോകേണ്ട അപരിചിതമായ ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ പോസ്റ്റ് കോഡ് ഫീഡ് ചെയ്ത്, അതിൽ നിന്നുള്ള നിർദ്ദേശങ്ങൾക്ക് ചെവിയോർത്ത്, കൃത്യസമയത്തു ഡ്യൂട്ടിക്കെത്തിച്ചേരാനാകുമോ എന്ന വേവലാതിയിൽ അവളും; അവൾ പോയതിനു പുറകേ, വില കൂടിയ വസ്ത്രങ്ങളും തനിക്കു പ്രിയപ്പെട്ട വില കൂടിയ പെർഫ്‌യൂമുമണിഞ്ഞ്, നാവിഗേറ്ററിന്റെ സഹായമില്ലാതെ, ചിരപരിചിത വഴികളിലൂടെ, കൃത്യമായ സമയധാരണയോടെ, ഇനിയും അറിയേണ്ടുന്ന ഏതൊക്കെയോ സുഗന്ധങ്ങളുടെ വില്പനശാലകളിലേക്ക് അയാളും കാറോടിച്ചു പോയി.