നിദ്രാവന്യഭൂമികളിൽ പിൻവഴി നഷ്ടപ്പെട്ടവർ

 

മുക്കാൽ ഭാഗത്തിൽ കൂടുതൽ നിറച്ച ചില്ലുഗ്ലാസിലേക്ക് സാവിത്രിറ്റീച്ചർ രണ്ട് സ്പൂൺ പഞ്ചസാരയിട്ടു. പിന്നെ ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ നീണ്ട, മധുരകരമെന്ന് മുഖത്ത്  ചെറുപുഞ്ചിരിയാൽ അടയാളം വച്ച, ഒരാലോചനയുടെ ഒടുക്കം അവർ അരസ്പൂൺ പഞ്ചസാര കൂടുതൽ ചേർത്തു. കട്ടൻകാപ്പിയുടെ ഇരുണ്ട നിറത്തിലേക്ക് വെളുത്ത പഞ്ചസാരത്തരികൾ സാവകാശം താഴ്ന്നിറങ്ങി. മകൻ്റെ ജീവിതത്തിൻ്റെ ഇരുണ്ട വനസ്ഥലികളിൽ ഏതോ വൻമരങ്ങൾ ചില്ലകൾ കുടയുന്നതായും,  വെളിച്ചത്തരികൾ ചിതറി വീഴുന്നതായും അവർ അതിനെ സങ്കൽപ്പിച്ചു. എന്തോ പറയാൻ അക്ഷമയോടെ വായ് തുറന്ന രൂപത്തിലുള്ള ഒരു എൻവലപ്പ് പിന്നെയവർ  കയ്യിലെടുത്തു. തലേന്നാൾ  വൈകുന്നേരം കയ്പ്പറ്റിയ ആ കവറിനുള്ളിൽ, ഏറെ മധുരത്തോടെ വിളമ്പേണ്ടുന്ന ഒരു വാർത്ത പുറത്തുചാടാൻ കാത്തിരിപ്പുണ്ട്. എല്ലാ ദിവസത്തേയും പോലെ തലേന്നാളും ഒരുപാട് വൈകി, മകനെ കാത്ത് സോഫയിലിരുന്ന സാവിത്രിറ്റീച്ചർ, ആ വാർത്ത നൽകിയ ആശ്വാസത്തിലാകണം, പതിവില്ലാത്ത വിധം മയങ്ങിപ്പോയത്. ദിവസം, അതിൻ്റെ അവസാനമണിക്കൂറിൻ്റെ തളർച്ചയിൽ പൂർണ്ണവിരാമബിന്ദുവിലേക്ക് വേച്ചുനീങ്ങുന്ന സമയത്ത്, തൻ്റെ രണ്ടാം ഉടമസ്ഥനെ വഹിച്ചു വന്ന  ബൈക്കിൻ്റെ ശബ്ദത്തെ, തുരുമ്പുരയുന്ന അഭിവാദ്യത്തോടെ ഗെയ്റ്റ് അകത്തേക്ക് കയറ്റി വിട്ടത്, റ്റീച്ചറുടെ ചെവികളെ അറിയിക്കാത്തവിധമായിരുന്നു. തളർന്നുറങ്ങുന്ന അമ്മയെ വിളിച്ചുണർത്താതെ, വിളമ്പിമൂടിവച്ച ഭക്ഷണം കഴിച്ച്, അമ്മയ്ക്ക് ഒരു തലയിണയും വച്ചുകൊടുത്ത്, പുതപ്പെടുത്ത് പുതപ്പിച്ച് മകൻ റൂമിൽ പോയിക്കിടന്നുറങ്ങിയതുപോലും അറിയിപ്പിക്കാത്ത വിധം, ആശ്വാസം ഒരു ഗാഢനിദ്രയുടെ രൂപത്തിൽ അവരെ ആശ്ലേഷം ചെയ്തുപിടിച്ചിരുന്നു. ദിനസരികൾ ക്രമപ്പെടുത്തിയ ശരീരത്തിലെ അലാറം, കൃത്യസമയത്ത് അവരെ വിളിച്ചുണർത്തും വരെ അവർ മനോഹരസ്വപ്നങ്ങളുടെ, സമയനിബന്ധനകളില്ലാത്ത തീരങ്ങളിലായിരുന്നു. ആ സ്വപ്നത്തിൻ്റെ തുടർച്ചയെന്നോണമാണ് അവർ, ഉണർന്നയുടനെ കടുംകാപ്പിയുണ്ടാക്കിയത്. ഇന്ന് കാപ്പിക്ക് അൽപ്പം കൂടുതൽ പഞ്ചസാരയാകാം എന്നവർ തീരുമാനിച്ചതും, ഈ അധികമധുരത്താൽ നിറയട്ടെ ഇനിയുള്ള അവൻ്റെ ജീവിതം എന്ന് മനസ്സാ അനുഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ടാണ്.

ഇനിയുള്ള ജീവിതം എന്നു പറയുമ്പോൾ, അവന് ഇതുവരെ ഉണ്ടായിരുന്നത് ഒരു ജീവിതമായിരുന്നോ എന്നുവരെ സാവിത്രിറ്റീച്ചർക്ക് ചിലപ്പോൾ സന്ദേഹം തോന്നാറുണ്ട്. ഭാഗ്യനിർഭാഗ്യങ്ങളുടെ ചതുരംഗക്കളിയിൽ നിർഭാഗ്യങ്ങളുടെ കറുത്ത കരുക്കൾക്കായിരുന്നു, എപ്പോഴും മുന്നേറ്റം.  നാമമാത്രശമ്പളത്തിൽ ഒരു പ്രൈവറ്റ് സ്ഥാപനത്തിലെ താൽക്കാലികജോലിയെന്നത് പ്രതീക്ഷ നൽകാനുതകിയ ചെറിയൊരു നീക്കമായിരുന്നെങ്കിലും, വിജയത്തിലേക്കുള്ള പാത കാണാതെ, ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസകിരീടമണിഞ്ഞൊരു രാജാവ്, കറുപ്പിൻ്റേയും വെളുപ്പിൻ്റേയും ചതുരങ്ങൾക്കിടയിൽ പകച്ചുനിന്നിരുന്നു. അതിനിടയിൽ തലങ്ങും വിലങ്ങും വെട്ടി, കളത്തിനു പുറത്തേക്കെറിയപ്പെട്ട പല പ്രിയങ്ങളിൽ വായന, കൂട്ടുകാരുമായുള്ള ഒത്തുകൂടൽ അങ്ങിനെ പലതും  ഉൾപ്പെടും. രാവിലെ ഏഴുമണി മുതൽ അശ്രാന്തം അനുനിമിഷം പ്രവർത്തിച്ച്, അർദ്ധരാത്രിയോടെ വിശ്രമത്തിനായി അവശതയോടെ ശയ്യ പൂകുന്ന ഒരു യന്ത്രമായി മാറിയിരുന്നു അവൻ.  അതിനും എത്രയോ മുൻപു മുതൽ, കൃത്യമായിപ്പറഞ്ഞാൽ വൈവാഹികജീവിതത്തിൻ്റെ ആദ്യപടികൾ ഒരുമിച്ചു കയറിയ ശേഷം, മൂന്ന് വൽസരങ്ങൾ മാത്രം ഭൂമിയെ തൊട്ടറിഞ്ഞ രണ്ടിളം കൈകളെ, ഇരുപത്തൊന്നു വർഷം കൂടി അധികം ചേർക്കാവുന്ന തൻ്റെ കൈകളിലേക്ക് ഭദ്രമായി വച്ചുതന്ന്, ആരുടെ പാദങ്ങളെയാണോ അഗ്നിസാക്ഷിയായി കൈപിടിച്ച നിമിഷം മുതൽ അന്നുവരെ പിൻതുടർന്നത്, അതേ പാദങ്ങൾ കാലയവനികയ്ക്കപ്പുറം പെട്ടെന്ന് മറഞ്ഞ അന്ന്, ജീവിതം കണ്മുന്നിൽ ചെങ്കുത്തായ മലമടക്കുകളെ കുടഞ്ഞിട്ട ആ നിമിഷം മുതൽ താനും ഒരു യന്ത്രമായിത്തീർന്നിരുന്നു.  വീണും പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റും പിന്നീടുള്ള ഒട്ടും എളുതല്ലാത്ത കയറ്റത്തിൽ, രണ്ടിളം കൈകൾ തന്ന പ്രതീക്ഷയുടെ കരുത്ത് ചെറുതല്ലായിരുന്നു. കയറ്റത്തിൻ്റെ കാഠിന്യമോർത്താൽ നഷ്ടങ്ങളുടെ ചെങ്കുത്തായ താഴ്വരകളിലേക്ക് നോക്കിപ്പോകുമെന്നും ഒരു പക്ഷിയെപ്പോൽ അതിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങാൻ തൂവൽ മുളച്ചേക്കുമെന്നുമുള്ള ഭയത്താൽ, താഴേക്ക് നോക്കില്ല എന്ന് സാവിത്രിറ്റീച്ചർ കഠിനശപഥം ചെയ്തിരുന്നെങ്കിലും ഈയിടെ അധൈര്യം, വിഴുക്കുന്ന പാറകളായി അവരുടെ ചുവടുകളെ അസ്ഥൈര്യപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. ഒന്നു വഴുതിയാൽ, അഗാധതകളിലേക്ക് വീണ് താനും മറഞ്ഞുപോകും എന്നതല്ല അവരെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നത്. അങ്ങിനെ സംഭവിച്ചാൽ, പിന്നീടുള്ള ഉയരങ്ങൾ താണ്ടാൻ തൻ്റെ മകൻ നടത്തേണ്ടുന്ന ഒറ്റയാൾപ്രയാണമോർത്താണ് ആയമ്മ ചകിതയാകുന്നത്.  തൻ്റെ കണ്ണുകളിൽ പതിയേണ്ട അവസാന ദൃശ്യം, മകൻ അവൻ്റെ മനസ്സിനിണങ്ങിയ ഒരു വധുവോടൊത്ത് നിൽക്കുന്നതാവണമെന്നാണ് അവരുടെ പ്രാർത്ഥന. എന്നാൽ മകൻ്റെ നിസ്സാരശമ്പളത്തിന് ഒരു കുടുംബത്തേരിൻ്റെ കടിഞ്ഞാൺ ഏറ്റെടുക്കാനുള്ള കരുത്ത് പോരാ എന്ന കാരണത്താൽ അവൻ മടിച്ചുനിൽക്കുന്നു. എഴുതിയ പല ടെസ്റ്റുകളിൽ ഷോർട്ട്ലിസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ട, ഗസറ്റഡ് ഓഫീസർ പദവിയുള്ള ഒരു ഉദ്യോഗത്തിൻ്റെ അഡ്വൈസ് മെമ്മോയാണ് ഇന്ന് തൻ്റെ മകനെ വിളിച്ചുണർത്താൻ കാത്തുനിൽക്കുന്നത് എന്നത്, സാവിത്രിറ്റീച്ചർക്ക് അനൽപ്പാഹ്ളാദം പ്രദാനം ചെയ്തിരുന്നു. ജോലിക്ക് ജോയിൻ ചെയ്താലുടൻ, എവിടെയോ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന അവൻ്റെ വാരിയെല്ലിനെ തിരഞ്ഞുപിടിക്കണമെന്നും അവനിലേക്ക് ചേർത്തുവയ്ക്കണമെന്നുപോലും റ്റീച്ചർ ഇതിനകം, പെട്ടെന്ന് ചെയ്തുതീർക്കേണ്ട കാര്യങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റിൽ എഴുതിച്ചേർത്തിരുന്നു.  ആ തിടുക്കം, ആ പ്രഭാതത്തിലെ അവരുടെ ഓരോ ചലനത്തിലും പ്രതിഫലിച്ചിച്ചിരുന്നു. 

അവർ കാപ്പിയുമായി മകൻ്റെ മുറിയിലെത്തി. അവൻ്റെ അരികിലിരുന്നു. തലയിൽ നിന്ന് പുതപ്പ് മാറ്റി, അരുമയായി അവൻ്റെ മുടിയിഴകളിൽ വിരലോടിച്ചു. പിച്ചവച്ചുനടക്കുന്നതിനിടയിൽ ചുവടുതെറ്റി വീഴുമ്പോൾ ഓടിച്ചെന്നെടുത്ത് വാരിപ്പുണർന്ന് അവൻ്റെ മുഖമാകെ ഉമ്മകൾ കൊണ്ടുമൂടുമ്പോളുണർന്നിരുന്ന അതേ വികാരം അവരിൽ നുരയിട്ടു. ചരിഞ്ഞുകിടന്നുറങ്ങിയിരുന്ന അവൻ്റെ ബലിഷ്ഠമായ തോളിൽ അവർ മൃദുവായിത്തട്ടി. നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്. വീണ്ടും തട്ടിവിളിച്ചു.  അവനുണരുന്നില്ല. അവർ അവനെ കുലുക്കിവിളിച്ചു. ഒരു അനക്കം പോലുമില്ലാതെ അവൻ കണ്ണുകളടച്ച് ചരിഞ്ഞുതന്നെ കിടക്കുന്നു. ആ നിമിഷം, അവരുടെ കൈകളിലേക്ക് മൃതദേഹത്തിൽ നിന്നെന്നപോലെ തണുപ്പ് പടർന്നു. ഇടത്തെ കയ്യിൽ നിന്ന് അഡ്വൈസ് മെമ്മോ താഴെ വീണു. അവർ അവൻ്റെ പേര് ഉറക്കെ വിളിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. നിർഗ്ഗമനമാർഗ്ഗങ്ങൾ കാണാത്ത അഗ്നിപർവ്വതത്തിൻ്റെ ഉള്ളുരുക്കം പോലെ, പുറത്തുവരാത്ത ശബ്ദം അവരുടെ തൊണ്ട പൊള്ളിച്ചു. അടുത്ത മാത്രയിൽ അവർ മരവിച്ച ഒരു നിശ്ചലചിത്രമായിത്തീർന്നു.

''സ്വപ്നങ്ങളുടെ കൈപിടിച്ച് അഗാധനിദ്രയുടെ ഉൾവനങ്ങളിൽ നിന്ന്, അദമ്യവും അപ്രാപ്യവുമായ ആഗ്രഹങ്ങളെ,  ഖനികളിൽ നിന്ന്  അപൂർവ്വരത്നങ്ങളെയെന്നപോലെ  വീണ്ടെടുത്ത്, മടക്കവഴി കാണാതെ നിത്യമായ ഉറക്കത്തിൻ്റെ ഇരുൾവനസ്ഥലികളിൽ അലഞ്ഞുതിരിയുന്നവർ പിന്നെ ഉണരാതെ പോകുന്നു.''

തോളിൽ ഒരു സാന്ത്വനസ്പർശമറിഞ്ഞാണ് വിവേക് കണ്ണുകൾ  തുറന്നത്. കഴിഞ്ഞ ഇരുപത്തെട്ടു വർഷങ്ങളായി അവനെന്ന വ്യക്തിയെ രൂപപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന, ഏതു ഗാഢനിദ്രയിലും  തിരിച്ചറിയാവുന്ന ആ പൊക്കിൾക്കൊടിസ്പർശം അമ്മയുടേതാണെന്ന് അവന് വ്യക്തമായും അറിയാം. ഉണർന്നപ്പോൾ പക്ഷെ അമ്മയില്ല. തനിക്ക് തോന്നിയതാണോ?  എന്നും കടുംകാപ്പിയുമായി വിളിച്ചുണർത്താറുള്ളതാണ്.  കാപ്പിക്കപ്പുമായി അമ്മ ഒളിച്ചുനിൽക്കുന്നുണ്ടോ? മുറിയിലെ ഉറക്കച്ചടവോടെ  നിൽക്കുന്ന ശൂന്യതയിൽ അവൻ അമ്മയെ തിരഞ്ഞു. പിന്നെ നിദ്രയുടെ ശൽക്കപടം മുഴുവനായും പൊഴിച്ച്  ഉണർച്ചയിലേക്ക് സാവകാശം ഇഴഞ്ഞു. ഉറക്കം പലപ്പോഴും ഒരു ഭ്രൂണാവസ്ഥയാണ്. ഗർഭാശയഭിത്തിയാൽ പൊതിയപ്പെട്ട് മറ്റെല്ലാ വിഷമവൃത്തങ്ങളേയും തന്നിൽ നിന്ന് കോട്ടകെട്ടി മാറ്റിനിറുത്തുന്ന, ഒരു പൊക്കിൾക്കൊടിയാൽ അമ്മയെന്ന ഏകത്തിലേക്ക് മാത്രം ബന്ധിക്കപ്പെട്ട ഭ്രൂണസുഷുപ്തി പോലെയാണ് ഉറക്കം.  ഉണർച്ചയിലേക്കെത്തുന്നതാകട്ടെ, പലപ്പോഴും ഒരു നവജാതശിശുവിൻ്റെ നിദ്രാതുടർച്ച പോലെയും.സ്വപ്നത്തിൻ്റെ പൊക്കിൾത്തിരി പാതിയിൽ മുറിയുമ്പോൾ, ആദ്യശ്വാസമെടുക്കാൻ വൈകുന്ന കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ ഗർഭപാത്രത്തിനും പച്ചയാഥാർഥ്യങ്ങളുടെ ലോകത്തിനുമിടയിലുള്ള ഒരു നിമിഷം സ്ഥലകാലഭ്രമമുണ്ടാക്കുന്നു. അതിനു തുടർച്ചയായി,  അമ്മയെന്ന ബ്രഹ്മാണ്ഡത്തിൻ്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവിൽ നിന്നും പുറത്താക്കപ്പെട്ടതിൻ്റെ പ്രതിഷേധം, ആദ്യകരച്ചിൽരൂപേണ ലോകത്തെ അറിയിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനു സമാനം, തികട്ടിവന്ന ഒരു കരച്ചിൽ വിവേക് തൊണ്ടയിലേക്കമർത്തിയൊതുക്കി. പിന്നെ,  തെളിഞ്ഞുവരാത്ത കാഴ്ചയിലും അമ്മിഞ്ഞപ്പാൽ തേടുന്ന നവജാതനെ പോലെ അമ്മയെ ഉൾക്കാഴ്ചയിൽ തേടി. 

ഉറക്കത്തിനും ഉണർച്ചയ്ക്കുമിടയിലെ നൂൽപ്പാലത്തിൽ ഒരു നിമിഷം നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ സമചിത്തത വീണ്ടെടുത്ത് വിവേക് പെട്ടെന്ന് മൊബൈൽ ഫോൺ എടുത്തുനോക്കി. സമയം എട്ടുമണി. തലേന്നാൾ അമ്മയുടെ അടുത്തുനിന്ന് എത്തിയപ്പോൾ തന്നെ ഒരുപാട് വൈകിയിരുന്നു. അവശ്യം ചെയ്തുതീർക്കേണ്ട കാര്യങ്ങൾ ചെയ്ത് അമ്മയ്ക്കു വേണ്ട തുണികൾ എടുത്തുവച്ചു കിടന്നപ്പോൾ വെളുപ്പിന് രണ്ടുമണി. ഉറക്കം വരാൻ പിന്നെയും ഏറെ സമയമെടുത്തിരുന്നു. രാവിലെ ഉണർന്ന് അത്യാവശ്യം വീട്ടുകാര്യങ്ങൾ ചെയ്തുതീർത്ത് അമ്മയുടെ അടുത്തേക്കു പോകാനിരുന്നതാണ്. ആറുമണിക്ക് സെറ്റ് ചെയ്ത അലാറം പലവട്ടം തന്നെ വിളിച്ചുണർത്താൻ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ടാകാമെന്ന് വിവേക് കുറ്റബോധത്തോടെ ഓർത്തു. തന്നെ വിളിച്ചുണർത്തിയ ആ സ്വപ്നവും വിവേകിൽ ഒരു അസ്വസ്ഥത ജനിപ്പിച്ചിരുന്നു. കുളിച്ചൊരുങ്ങൽ ഒക്കെ പെട്ടെന്ന് തീർത്ത് അയാൾ ബൈക്കിൽ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു. കാൻസർ വാർഡിൻ്റെ പ്രധാനവാതിലിൽ നിന്നുതന്നെ, പതിവില്ലാത്ത വിധം വിവേക് വിസിറ്റേഴ്സ് റൂമിലേക്കാനയിക്കപ്പെട്ടു.  പ്രധാനഡോക്റ്ററും നേഴ്സ് ഇൻ ചാർജ്ജും മറ്റു രണ്ടു സിസ്റ്റേഴ്സും ഉൾപ്പെട്ട ഒരു വലയത്തിനുള്ളിൽ അവരുടെ താപാർദ്രനോട്ടങ്ങളുടെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായിത്തീർന്ന വിവേകിന്, പെട്ടെന്ന് വല്ലാത്തൊരു ഉഷ്ണമനുഭവപ്പെട്ടു.  പ്രധാനഡോക്റ്റർ സംസാരിച്ചു.

'നോക്കൂ വിവേക്, വി ആർ വെരി സോറി. നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നതാണെങ്കിലും പെട്ടെന്നാണത് സംഭവിച്ചത്. അമ്മ നമ്മെ വിട്ടുപിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നു' 

സൗരത്തിരമാല കണക്കേ അയാളിൽ നിന്ന് ഒരു തീച്ചൂട് പുറപ്പെട്ടു, അത് അവരേയും പൊള്ളിച്ചു. 

ഡോക്റ്റർ അയാളുടെ തോളിൽ ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്നോണം തട്ടിയിട്ട് പറഞ്ഞു. 

'നിങ്ങളുടെ ഈ നഷ്ടത്തിൽ ഞങ്ങൾക്ക് അതിയായ ദു:ഖമുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും അമ്മ വേദനകളൊന്നുമില്ലാതെയാണ് പോയത് എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് ഉറപ്പ് പറയാനാകും. അവസാനനിമിഷം വരെ സ്റ്റാഫ് കൂടെത്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു'

'നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിച്ച മരണം!! '

മെഡിക്കൽ സ്റ്റാഫിന് ഈ മരണം അപ്രതീക്ഷിതമല്ലായിരിക്കാം. എൻ്റ് സ്റ്റേജ് ലങ്ങ് ക്യാൻസർ എന്ന മഹാവ്യാധിയുടെ വേദനയോട് മല്ലിടാൻ, ജീവിതത്തോടു പടവെട്ടി മുന്നേറിയ സമരവീര്യം ഒന്നും പോരാതെ അമ്മ തളർന്നുപോകുന്നത് കണ്ടുനിൽക്കാനാകുന്നതായിരുന്നില്ല. രോഗനിർണ്ണയം നടത്തിയപ്പോൾത്തന്നെ കാൻസർ അമ്മയിൽ അതിൻ്റെ നാലാംഘട്ടം ഓട്ടം തുടങ്ങിയിരുന്നു.  കീമോതെറാപ്പി കൊണ്ടൊന്നും കാര്യമില്ല എന്ന അവസ്ഥയിൽ പാലിയേറ്റീവ് ട്രീറ്റ്മെൻ്റ് ആയിരുന്നു മെഡിക്കൽ അഡ്വൈസ്. മിറക്കിളിൻ്റെ ഒരു കച്ചിത്തുരുമ്പിനെ പ്രാർത്ഥനയുമായി ഇഴപിരിച്ച് നീക്കിയ ദിവസങ്ങളും നാഴികവിനാഴികകളും പക്ഷെ, ഈ മകനു മാത്രം സ്വന്തം.  ആധുനീകശാസ്ത്രത്തിൻ്റെ പരിമിതികൾക്കും അതീതമായ മഹാത്ഭുതത്തിൻ്റെ ഒരു കെടാത്തിരി, ഇരുണ്ടുമൂടിപ്പോയ മനസ്സിൽ അതുവരെ ഒരു മിന്നാമിന്നിവെട്ടം പകർന്നിരുന്നു എന്ന് ആ നിമിഷം വിവേക് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്, അമ്മയുടെ മരണവാർത്തയോടൊപ്പം ഇരുട്ടിൻ്റെ ഒരു മഹാപ്രളയം തന്നെ വന്നുമൂടിയപ്പോഴാണ്. മാനേജരുടെ കാലുപിടിച്ച്, ശമ്പളമില്ലാത്ത അവധി ഒപ്പിച്ചെടുത്ത് തലേന്നാൾ വരെ അമ്മയുടെ അടുക്കൽത്തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നതായിരുന്നു. ഒന്നു കണ്ണടച്ചുപോയാൽ, മുറിഞ്ഞുമുറിഞ്ഞുവീഴുന്ന ജീവനാരുകളിൽ അവസാനത്തേതും അമ്മ പൊട്ടിച്ചെറിയുമോ എന്നുപേടിച്ച് കണ്ണുകൾ ചിമ്മാതെ കാവലിരുന്നതായിരുന്നു. ഇന്നലെ അൽപ്പമൊരു ഭേദം കണ്ടതിനാൽ മാത്രം നന്നായൊന്നു കുളിച്ച് അത്യാവശ്യം മാറ്റേണ്ട വസ്ത്രങ്ങളെല്ലാമെടുത്തുവരാനായി പോയതാണ്. നന്നായൊന്ന് ഉറങ്ങിയിട്ട് വരൂ എന്ന സിസ്റ്റർമാരുടെ നിർബന്ധം കൂടി അതിനുപിന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ സമയം അമ്മ തന്നെ കബളിപ്പിച്ച് കടന്നുകളഞ്ഞിരിക്കുന്നു. തന്നെ പൊതിഞ്ഞുസംരക്ഷിച്ചിരുന്ന ഗർഭസ്തരം പെട്ടെന്ന് തന്നെ തള്ളി പുറത്തേക്കെറിഞ്ഞത് വിവേക് അറിഞ്ഞു. നഷ്ടത്തിൻ്റേതോ പ്രതിഷേധത്തിൻ്റേതോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാനാകാത്ത ഒരു നിലവിളി അയാളുടെ തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ നിന്ന് പുറത്തുചാടി. അയാൾക്കുള്ളിലെ, അപ്പോഴും ഉണങ്ങിയടർന്നുവീഴാത്ത പൊക്കിൾക്കൊടിത്തുമ്പിൽ നിന്നും നിലയ്ക്കാതെ രക്തമൊഴുകി. 

രണ്ടു നേഴ്സുമാരുടെ അകമ്പടിയോടു കൂടിയാണ് വിവേക് അമ്മയെ കിടത്തിയിരുന്ന ബെഡിനരികിലെത്തിയത്.  തീഷ്ണമായ വെളിച്ചത്തെ ആദ്യമായി കാണുന്ന ചോരക്കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ, വിവേക് കണ്ണുകൾ ചിമ്മി അമ്മയെ നോക്കി. ഡോക്റ്റർ പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്. വേദനയില്ലാതെയാവണം അമ്മ പോയത്. മരണത്തിൻ്റെ വിളറിയ നിറത്തെ മായ്ച്ചുകളയുന്ന ഒരു പുഞ്ചിരി, അതുവരെ അനുഭവിച്ച വേദനകളോട് പടവെട്ടി ജയിച്ചിട്ടെന്നോണം അമ്മ മുഖത്തണിഞ്ഞിരിക്കുന്നു!!

 ഫോർമലിറ്റീസ് എല്ലാം കഴിഞ്ഞ്, കുറച്ചുദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണ്, ഡെത്ത് സർട്ടിഫിക്കറ്റ് കയ്യിൽ കിട്ടുന്നത്. ഇനി അത് രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യണം. അമ്മ ഇനി രേഖകളിൽ മാത്രം. അച്ഛനെ കണ്ട ഓർമ്മയില്ല. 'അച്ഛൻ്റെ ഓർമ്മകൾ നമ്മിൽ അവശേഷിക്കുവോളം അച്ഛൻ ജീവിച്ചിരിക്കും' എന്ന, അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ വിവേക് ഓർത്തു. പഴയകാലത്തിനു മേൽ പല അടരുകളിൽ വീണ കരിയിലകൾക്കുള്ളിൽ കളഞ്ഞുപോയ ഒരു തരി പൊട്ട് തിരയും പോലെ അച്ഛൻ്റെ ഓർമ്മകളെ ചികഞ്ഞെടുക്കാൻ താനന്നെല്ലാം ഒരുപാട് ശ്രമിച്ചിരുന്നെങ്കിലും  പരാജയമായിരുന്നു ഫലം. എന്നാൽ അമ്മയിൽ അച്ഛൻ എന്നും ജീവിച്ചിരുന്നു എന്നു തോന്നിയ ഒരുപാട് സന്ദർഭങ്ങൾ വിവേകിനോർത്തെടുക്കാനാവും. ഇതാ ഇപ്പോൾ അച്ഛൻ മരണപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. രേഖകളിൽ അമ്മയും മരണപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. രേഖകളിൽ മാത്രം. ഓർമ്മകളേക്കാൾ മിഴിവുള്ള ജീവപത്രം വേറെന്തുണ്ട്.  തന്നെയോ തൻ്റെ ഓർമ്മകളെയോ, കാലം ആദ്യമെന്ത് കീറിക്കളയുന്നോ  അതുവരെ അമ്മ ജീവിച്ചിരിക്കും. 

ഡെത്ത് സർട്ടിഫിക്കറ്റിലൂടെ വെറുതെ കണ്ണോടിച്ച വിവേക്, അതിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന ഡെയ്റ്റും സമയവും ശ്രദ്ധിച്ചു. 22/11/2024 അറ്റ് 07:59 എ.എം. തിരമാലയിൽ പെട്ട പോലെ ഒരു ഞെട്ടലിൽ പെട്ടെന്ന് അയാളുടെ ശരീരം ആകെയൊന്ന് ആടിയുലഞ്ഞു. അന്ന് എട്ടുമണിക്ക് തൊട്ടുമുൻപല്ലേ അമ്മ തന്നെ തട്ടിയുണർത്തിയതായി തോന്നിയത്. ആ നിമിഷം അമ്മ മരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ.  അതേ മാത്രയിൽ അമ്മയുടെ ആത്മാവ് തന്നെ കൈനീട്ടി തൊട്ടിരിക്കുന്നു.   എന്തോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചിരിക്കുന്നു. തന്നോട് പറയാനാഗ്രഹിച്ച, ആ പുഞ്ചിരിക്കു നിദാനമായ സന്തോഷവർത്തമാനം എന്തായിരുന്നിരിക്കാം?!! ഒരു പ്രശ്നോത്തരിയുടെ ഉത്തരം തേടിയിട്ടെന്നപോലെ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ  ഡെത്ത് സർട്ടിഫിക്കറ്റിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയ സമയാക്കങ്ങളിൽ തറച്ചുനിന്നു. 

എന്നാലുമെൻ്റെ കണ്ണടയെവിടെപ്പോയി?

'ത്രേസ്യാക്കൊച്ചേ...' 

നേരം വെളുത്തിട്ടെത്ര നേരമായി. ഇവളിതെവിടെപ്പോയി?

കാലത്തേ, പതിവുള്ള ഒരു ഗ്ലാസ് കട്ടൻകാപ്പി  കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ ഒന്നുമങ്ങോട്ട് ശരിയാവത്തില്ല. കട്ടനും കുടിച്ച് ഒരു ബീഡിയും വലിച്ചാലേ രാവിലെ വയറ്റീന്ന് പോകത്തൊള്ളു. എൺപത്താറ് വയസ്സിൻ്റെ അസ്ക്യതകൾ. കൊറച്ച് മധുരമിട്ടു താടി കൊച്ചേ എന്നെത്ര കെഞ്ചിയാലും ത്രേസ്യാക്കൊച്ച് മധുരമിടില്ല. 

'ഷുഗർ എത്രയിൽ നിൽക്കുവാന്നാ അപ്പൻ്റെ വിചാരം? വല്ലതും വരുത്തിവച്ചാൽ ദുബായിക്കാരൻ മോൻ വരുമ്പൊ ചീത്ത കേൾക്കുന്നത് ഞാനാവും'

ഇതാണവളുടെ പതിവുപല്ലവി. കാര്യം മരുമോളൊക്കെയാണെങ്കിലും സ്നേഹോള്ളോളാ. ഇഷ്ടത്തോടെ കഴിച്ചിരുന്ന മധുരപലഹാരങ്ങളൊന്നും കഴിക്കാൻ അനുവദിക്കില്ലെങ്കിലും കഴിക്കാൻ പറ്റുന്നതൊക്കെ ആവുന്നത്ര രുചികരമായി അവൾ പാകം ചെയ്തുതരുന്നുണ്ട്. എന്നെയും മേരിയേയും പൊന്നുപോലെ നോക്കുന്നുമുണ്ട്. പാവം. എപ്പോഴും പണിത്തിരക്കാ അവൾക്ക്. നിറവയറുമായി നിൽക്കുന്ന ജൂലിമോൾടെ കാര്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കണം, ആഴ്ചയവസാനം ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്ന് വീട്ടിൽ വരുന്ന ജെയിംസ് മോൻ്റെ ഒരു കുന്ന് തുണിയലക്കണം. അവനാണെങ്കിലോ, ഇപ്പോഴും ഇള്ളക്കുഞ്ഞാണെന്നാ വിചാരം. എല്ലാറ്റിനും അമ്മ വേണം. വയ്യാതിരിക്കുന്ന വല്ല്യപ്പച്ചനേം വല്ല്യമ്മച്ചിയേം ശുശ്രൂഷിക്കുന്നതുതന്നെ പിടിപ്പത് പണിയാണെന്ന് ചെക്കനു മനസ്സിലാവുന്നില്ല. 

എന്നാലുമിവളിതെവിടെപ്പോയി?

'ത്രേസ്യാക്കൊച്ചേ...'

ആരുടേയും ഒരനക്കവുമില്ലല്ലൊ. ഇനിയിപ്പൊ എഴുന്നേറ്റുചെന്ന് നോക്കാം. എൻ്റെ വാക്കിങ്ങ് സ്റ്റിക്ക് എവിടെപ്പോയി? ഇതാ കത്രീനയുടെ പണി തന്നെയാകും. അടുക്കിയൊതുക്കിവയ്ക്കുന്നു എന്ന പേരിൽ സാധനങ്ങളൊക്കെ ഓരോരോ സ്ഥലത്തുകൊണ്ടുപോയി വയ്ക്കും. ഒതുക്കിവയ്പ്പാണത്രെ. എനിക്കു കയ്യെത്താവുന്നിടത്തു വേണ്ടേ വയ്ക്കാൻ. എത്ര പറഞ്ഞാലും വീണ്ടും അതുതന്നെ ആവർത്തിക്കും. വേലക്കാരിപ്പെണ്ണിൻ്റെ ഒരഹങ്കാരം!

ത്രേസ്യാക്കൊച്ച് തിരക്കിലാണെങ്കിൽ ആ കത്രീനക്കെങ്കിലും ഒരു ഗ്ലാസ് കാപ്പി കൊണ്ടുത്തരരുതോ. അവളുടേയും അനക്കമൊന്നുമില്ലല്ലോ. ഇതെവിടെപ്പോയി എല്ലാവരും!

കട്ടിൽക്കാലിൽ പിടിച്ച് പതുക്കെ എഴുന്നേൽക്കാം. വാക്കിങ്ങ് സ്റ്റിക്കിനു പകരമിപ്പോൾ മേശയിലും കസേരയിലുമൊക്കെ പിടിച്ചുനടക്കുക തന്നെ. . ആഹ! പതുക്കെയാണെങ്കിൽ ഒന്നിലും പിടിക്കാതെയും നടക്കാനാവുന്നുണ്ടല്ലൊ. ചെറിയൊരു ബാലൻസ് പ്രശ്നമുണ്ട്. പക്ഷെ കുഴപ്പമില്ല. വാക്കിങ്ങ് സ്റ്റിക്ക് ഇല്ലാതെയും നടക്കാം. വെറുതെയല്ല ത്രേസ്യക്കൊച്ച് പറയുന്നത്, അപ്പന് ആത്മവിശ്വാസത്തിൻ്റെ കുറവാണെന്ന്. 

തൊണ്ട വരളുന്നല്ലൊ. അടുക്കള വരെ ചെന്നുനോക്കാം. ദാ വലിയൊരു ചെരുവം നിറയെ കാപ്പിയിരിക്കുന്നു. അഞ്ചുപേർക്ക് കുടിക്കാൻ ഇത്രയധികം കാപ്പിയെന്തിനാ?! ഇവരെന്താ കാപ്പിയിലാണോ കുളിക്കുന്നത്? ആ കത്രീനപ്പെണ്ണിൻ്റെ പണിയാവും. ത്രേസ്യാക്കൊച്ച് അനാവശ്യമായി ഭക്ഷണസാധനങ്ങളൊന്നും പാഴാക്കില്ല. 

ഈ കാപ്പിയെന്താ ഇങ്ങിനെ തണുത്തിരിക്കുന്നെ? ഇതൊന്നു ചൂടാക്കിത്തരാൻ ഇവിടാരുമില്ലെ? തന്നെ ചൂടാക്കാമെന്നു വച്ചാൽ ഈ ഗ്യാസടുപ്പെങ്ങിനെയാ കത്തിക്കുന്നെ? കുറെ കാലമായി അടുക്കളയിൽ കേറാത്തതിൻ്റെ പരിചയമില്ലായ്മ. സാരമില്ല. തൽക്കാലം തണുത്ത കാപ്പിയും കുടിച്ച് ഒരു ബീഡിയും വലിക്കാം. അപ്പോൾ താനെ ശോധന വന്നോളും. കാലത്തേതന്നെ ആ പണിയങ്ങു തീർത്താൽ പിന്നെ ആശ്വാസമുണ്ട്. അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ഒന്നും കഴിക്കാൻ തോന്നത്തില്ല. വയറു വന്നങ്ങു വീർത്തുനിൽക്കുന്ന പോലെയാ. പോരാത്തതിന് അർശ്ശസ്സിൻ്റെ അസ്ക്യതയും. ദിവസേന പോയില്ലെങ്കിൽ ശരിയാവത്തില്ല. 

തണുത്ത കാപ്പി കുടിച്ചിട്ട് അങ്ങേറ്റില്ല. ഒരു ബീഡി വലിച്ചുനോക്കാമെന്നു വച്ചാൽ തീപ്പെട്ടിയും കാണുന്നില്ല, ബീഡിയും കാണുന്നില്ല. ത്രേസ്യാക്കൊച്ചിന് ബീഡിമണം പിടിക്കത്തില്ല. അവളതെടുത്ത് ഒളിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാകും. വാശിപിടിച്ചാൽ മുറുമുറുപ്പോടെ ഒരു ബീഡി തന്നെന്നിരിക്കും. പക്ഷെ അവളെവിടെ? എല്ലാവരും കൂടി പള്ളിയിൽ പോയോ? അതിനിന്നു ഞായറാഴ്ചയല്ലല്ലോ. ഞായറാഴ്ച മാത്രമല്ലേ എല്ലാവരും ഒരുമിച്ചുള്ള പള്ളിയിൽ പോക്ക്. പിന്നെവിടായിരിക്കും പോയിരിക്കുന്നെ? അയ്യോ ഇനി ജൂലിക്കൊച്ചിനെന്തെങ്കിലും വയ്യായ്കയോ മറ്റോ? എവിടെപ്പോയാലും ഒരുവാക്കൊന്നു പറഞ്ഞിട്ടുപോകാമായിരുന്നല്ലോ. വരട്ടെ. വരുമ്പോൾ രണ്ടുവർത്തമാനം പറയുന്നുണ്ട് ഞാൻ. 

ഇന്നത്തെ പത്രമെന്തുപറയുന്നു എന്ന് നോക്കാം. അപ്പോഴേക്കും ആരെങ്കിലുമൊക്കെ തിരിച്ചെത്തുമായിരിക്കും. വായിക്കണമെങ്കിൽ കണ്ണട വേണമല്ലോ. എൻ്റെ കണ്ണടയും കാണുന്നില്ലല്ലോ. ഇതെവിടെപ്പോയി!

ആഹ! വരാന്തയിൽ നിന്നിറങ്ങുന്ന പടിയിൽത്തന്നെ ഇരിപ്പുണ്ടല്ലൊ കത്രീന. 

'ഏടി കത്രീനക്കൊച്ചേ...' 

അല്ലല്ല, ഇവളാരെയാ ഈ റോട്ടിലേക്കും നോക്കിയിരിക്കുന്നെ? പെണ്ണിന് ഈയിടെ ഇച്ചിരെ ഇളക്കം കൂടുതലാ. ഞാനൊന്നും കാണുന്നില്ലെന്നാ വിചാരം

'എടി കത്രീനേ...'

ഇടി വെട്ടുമ്പോലെയാ വിളിച്ചത്. ആഹ. പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റല്ലൊ. അപ്പോൾ ദേഷ്യത്തിൽ വിളിച്ചാൽ കേൾക്കുമല്ലെ. 

എന്നിട്ടും ഇവളെന്താ റോഡിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാത്തെ. 

ഓ ഗേറ്റുകടന്നൊരു കാർ വരുന്നുണ്ടല്ലോ. അതു കണ്ടാണല്ലെ അവൾ എഴുന്നേറ്റത്. അല്ലാതെ എന്നെ പേടിച്ചിട്ടല്ല.  ആയകാലത്ത് വിരൽത്തുമ്പിൻ്റെ ആംഗ്യത്തിൽ വേലക്കാർ റാൻ മൂളി നിൽക്കുമായിരുന്നു.  കാര്യശേഷിയില്ലാത്ത പ്രായമായപ്പോൾ വേലക്കാരും വില വയ്ക്കാതായി. 

ഇതെന്താ ആദ്യം വന്ന കാറിന് പുറകെ വേറെയും കാറുകൾ? ജൂലിക്കൊച്ചിനെന്തേലും പറ്റിയോ കർത്താവേ ? അതാ ജൂലിയുടെ ഭർത്താവ് റോയ് കാറിൽ നിന്നിറങ്ങുന്നു. അപ്രത്തെ ഡോർ തുറന്ന് ജെയിംസ് മോനും ഇറങ്ങുന്നു. അയ്യോ എൻ്റെ ജൂലിക്കൊച്ചിനെന്നാ പറ്റിയെ? അല്ല! അവർ രണ്ടുപേരും കൂടി പിടിച്ചിറക്കുന്നത് ജൂലിയെ അല്ലേ? അവൾ പ്രസവിച്ചില്ലേ? വയർ അതുപോലെതന്നെ ഉണ്ടല്ലൊ. 

അവൾ കരയുന്നുണ്ടല്ലൊ. എൻ്റെ കൊച്ചിനെന്തോ പിണഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

പുറകിലെ കാറിൽ നിന്ന് ജോണിയല്ലെ ഇറങ്ങുന്നെ? ഓ! ഇവനെ കൊണ്ടുവരാൻ എല്ലാവരും കൂടി എയർപ്പോർട്ടിൽ പോയതാണല്ലേ. അവൻ വരുന്ന വിവരം ആരുമെന്നോടെന്താ പറയാഞ്ഞത്!വയ്യാത്ത മേരിപ്പെണ്ണിനേയും കെട്ടിയെഴുന്നള്ളിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലൊ. എനിക്ക് കൂട്ടായിട്ട് അവളെയെങ്കിലും ഇവിടെ ഇരുത്തിയിട്ടു പോകാമായിരുന്നില്ലെ. ഇവളെന്താ കരയുന്നെ? ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞ് വിഷമിപ്പിച്ചോ അവളെ? ആയ കാലത്തും, വയ്യായയിൽ പോലും ഒരു വാക്കു പറഞ്ഞ് ഞാനെൻ്റെ മേരിക്കൊച്ചിനെ വിഷമിപ്പിച്ചിട്ടില്ല. ഇപ്പൊ ആരാ അവളെ കരയിപ്പിച്ചെ?

ജോണിമോൻ മേരിക്കൊച്ചിനെ താങ്ങിക്കൊണ്ടുവരുന്നുണ്ട്. പുറകെ വരുന്നത് മേരിക്കൊച്ചിൻ്റെ ആങ്ങള ഔസേപ്പല്ലെ? അങ്ങിനെ വരട്ടെ. അവനീയിടെ മുട്ടുകാലിനെന്തോ കുഴപ്പമുണ്ടെന്ന് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ കൊണ്ടുപോയതാണല്ലേ എൻ്റെ വാക്കിങ്ങ് സ്റ്റിക്ക്.  അവനത് കുത്തിനടക്കേണ്ടതെങ്ങിനെയെന്നുകൂടി അറിയില്ല. പൂച്ചക്കുഞ്ഞിനെ പിടിക്കുന്ന പോലെ, ഇടത്തെ കയ്യിൽ തൂക്കിപ്പിടിച്ചു നടക്കുന്നു!!

ഔസേപ്പിതിനിടയ്ക്ക് പതുക്കെ എന്തൊക്കെയോ മേരിക്കൊച്ചിനോട് പറയുന്നുണ്ടല്ലോ. അത് കേട്ടിട്ടാകണം വന്നപാടെ മേരിക്കൊച്ച് എൻ്റെ കിടക്കയിൽ വീണുകരയുന്നെ. കേൾവി ഇത്തിരി പതുക്കെയാ എനിക്ക്. ഒന്നു ചെവിവാട്ടം പിടിക്കട്ടെ.

അയ്യോ ഇവനെന്തൊക്കെയാ പറഞ്ഞുകൊടുക്കുന്നെ! നരകിച്ചുള്ള കിടപ്പിൽ നിന്ന് അളിയന് രക്ഷയായി എന്നോ? ഞാനല്ലാതെ ഇവന് വേറെ ഏതളിയൻ?! മേരിക്കൊച്ചിന് അളിയൻ്റെ ഓർമ്മയ്ക്കായി സൂക്ഷിക്കാനാണത്രെ വാക്കിങ്ങ് സ്റ്റിക്ക് ശവപ്പെട്ടിക്കുള്ളിൽ വയ്ക്കാതെ തിരികെ കൊണ്ടുപോന്നത്. എൻ്റെ ഓർമ്മയ്ക്കോ. ഇവനെന്തൊക്കെ പോഴത്തരങ്ങളാ ഈ പറയുന്നെ?!! മേരിക്കൊച്ചിനെ വിഷമിപ്പിച്ചാൽ അളിയനാണെന്നൊന്നും നോക്കില്ല. ഒരൊറ്റ ചവിട്ട് വച്ചുതരും. അങ്ങുചെന്ന് അവൻ്റെ മുഖത്ത് നോക്കി നാലുവർത്തമാനം പറയട്ടെ. എന്നാലുമെൻ്റെ കണ്ണടയിതെവിടെപ്പോയി?!!!!

ലാവെൻ്റർ

ഇരവിഴുങ്ങിനിറഞ്ഞ വൻസ്രാവിൻ്റെ അലസചലനത്തെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന വിധം, നിറയെ യാത്രക്കാരുമായി എയർ ഇന്ത്യയുടെ വിമാനം ഹീത്രൂ എയർപ്പോർട്ടിൻ്റെ റൺവേയിലൂടെ പതുക്കെ നീങ്ങി. പിന്നെ വേഗം കൈവരിച്ച്, ശ്വാസമെടുക്കാൻ മുകൾപ്പരപ്പിലേക്ക് മൂക്കുയർത്തിക്കുതിക്കുന്ന  മത്സ്യത്തെപ്പോലെ, ആകാശത്തേക്കുയർന്നു.  അടുത്ത നിമിഷം അസ്തമയസൂര്യൻ്റെ ചെങ്കിരണങ്ങൾ ചിറകിലണിഞ്ഞുപറക്കുന്ന ഭീമൻ പക്ഷിയായത് കാണപ്പെട്ടു. 

വിൻ്റോ സീറ്റുകളിലൊന്നിൽ പ്രായത്തെ തോൽപ്പിക്കുന്ന അവശതയും പേറി,  ശിലപോലെ,  ആ വൃദ്ധൻ ഇരുന്നിരുന്നു. ചില്ലുജാലകത്തിലൂടെ പുറത്തെ ഏതോ ബിന്ദുവിൽ അചഞ്ചലമായി നട്ടുവച്ച മിഴികളിലൂടെ പക്ഷെ അയാൾ ഒരു മുഖം മാത്രമേ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. സൂര്യകിരണങ്ങൾ ചെഞ്ചായം കലക്കിയ  കൺതടാകങ്ങൾ നിറഞ്ഞ്കവിയുന്നത്, ഒരു നിലവിളിയുടെ ഉള്ളുരക്കത്തിൽ സ്വയം മറന്നിരുന്ന അയാൾ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഘനമേഘങ്ങൾ, സാമീപ്യം കൊണ്ട് പുകമഞ്ഞായി രൂപപ്പെട്ടതും അവയെ കീറിമുറിച്ച് വിമാനം ഉയരങ്ങളിലേക്കെത്തിയതും, പിന്നീട് താഴെ ഒരു വെണ്മേഘക്കടൽ രൂപപ്പെട്ടതും ഒന്നും അയാളറിഞ്ഞില്ല.  'എൻ്റെ കുഞ്ഞേ' എന്ന, പുറത്തുവരാത്തൊരു നിലവിളി, അയാളുടെ ജീവനാരുകളെ അപ്പോൾ പറിച്ചെടുക്കുകയായിരുന്നു. പെയ്തിട്ടും പെയ്തിട്ടും തോരാതെ അയാളുടെ മനസ്സ് പുതിയ കാർമേഘങ്ങളെ അണിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.  ഹൃദയംകളഞ്ഞുപോയ ആംഗലഭൂമികൾ കാഴ്ചയിൽ നിന്നു മായ്ച്ച്, വിമാനം ഉയരങ്ങളെ തൊട്ട ഏതോ നിമിഷത്തിലാണ്,  കലങ്ങിമറിഞ്ഞ വെള്ളത്തിൽ ശ്വാസമെടുക്കാൻ പോലും മറന്ന് ആഴങ്ങളിൽ മയങ്ങിവീണ മത്സ്യത്തെ ജീവവായുവിൻ്റെ ഒരു നീർപ്പോള വന്നു തഴുകുംപോലെ, അതിമൃദുവായൊരു സ്പർശം അയാളുടെ ഇടത്തെ തോളിനെ തൊട്ടത്. 

ഒരു സ്പർശനത്തിലൂടെ സംവദിക്കപ്പെടാവുന്ന അഭൗമവും അലൗകികവുമായ വികാരങ്ങളുടെ അപാരസാധ്യതകൾക്ക് വിധേയനാവുകയായിരുന്നു ആ നിമിഷം അയാൾ. തകർന്ന് ഛിന്നഭിന്നമായ ഒരു സ്ഫടികശിൽപ്പം, ഒരൊറ്റ കരസ്പർശത്താൽ പൂർവാധികം മനോഹാരിതയും മൂർത്തതയും കൈവരിക്കുന്നതും, ഒരു ഉയിർപ്പിലെന്ന അതിൻ്റെ മേനിത്തിളക്കത്തിൽ സ്വന്തരൂപം പ്രതിഫലിക്കുന്നതും അനുഭവിച്ചറിയുകയായിരുന്നു, അത്രമേൽ പരിചിതമായ ആ സ്പർശനത്തിലൂടെ അയാളപ്പോൾ.

ആദ്യമായല്ല ഈ കരസ്പർശം അയാൾ അനുഭവിക്കുന്നത്. എന്നാൽ ആ സ്പർശനം സന്നിവേശിപ്പിച്ച സ്വർഗീയാനുഭൂതികളുടെ തീവ്രത അയാളിൽ അത്ര ശക്തമായ തരംഗങ്ങളുണർത്തുന്നത് ഇതാദ്യമാണ്. ഒരു ചുഴലിക്കാറ്റിലകപ്പെട്ടാലെന്ന പോലെ പെട്ടെന്നു വീശിയടിച്ച ഒരുകൂട്ടം പ്രിയകരചിന്തകളിൽ അയാൾ ഉലഞ്ഞു. അതിനൊപ്പം, തനിക്കു ചുറ്റും വന്നുനിറയുന്ന ലാവെൻ്ററിൻ്റെ സൗരഭ്യം സാവകാശം ഉള്ളിലേക്കെടുത്ത്, അയാൾ ആ സ്പർശനം വന്ന ദിശയിലേക്ക് നോക്കി. കണ്ണുനീർ നിറഞ്ഞ് അതാര്യമായ കാഴ്ചയിൽ, പശ്ചിമാംബരത്തിലെ വെൺമേഘങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ വിൻ്റോയെ തുളച്ചെത്തുന്ന അസ്തമയസൂര്യൻ്റെ സ്വർണ്ണപ്രഭയിൽ പൊതിഞ്ഞ് കാണപ്പെട്ട രൂപം എയർ ഹോസ്റ്റസിൻ്റേതാകാം എന്നയാൾ ചിന്തിച്ചു. എന്നാൽ ഹൃദയത്തെ  മുറിചേർത്ത് തിരികെയെത്തിച്ച ആ സ്പർശം?! നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളെ  നാപ്കിനിലേക്കൊപ്പി, ഒന്നുകൂടി നോക്കിയ നിമിഷം  അയാൾ ഞെട്ടിപ്പോയി. അത് അവളായിരുന്നു.!!!

സമാനമായ ഒരു ഞെട്ടൽ ഉളവാക്കിയാണ് , മൂന്നു മാസങ്ങൾക്കുമുൻപുള്ള ആ വെള്ളിയാഴ്ചയും, അവൾ അയാൾക്കു മുൻപിൽ ആദ്യമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്. അന്നും അയാളുടെ കൺകോണുകൾ നനഞ്ഞിരിക്കുകയും മനസ്സ് ദുഖഭാരത്താൽ കനപ്പെട്ടിരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്ന ഒരു സായാഹ്നമായിരുന്നു. ലണ്ടൻ്റെ വടക്കൻപ്രാന്തപ്രദേശങ്ങളിലെ  കുന്നിൻമുകളിലുള്ള  ഒരുപള്ളിയോടു ചേർന്ന്, പൗരാണികത വിമൂകം തലകുനിച്ചുനിൽക്കുന്ന  സ്മശാനത്തിൻ്റെ ഒരരികിലെ ചാരുബെഞ്ചിലിരിക്കുകയായിരുന്നു, അയാളപ്പോൾ. പകലുകളുടെ  ദൈർഘ്യത്തെ പിന്നിലാക്കി, ശിശിരം മുന്നിലേക്കോടിയെത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന ആ വൈകുന്നേരം, അയാൾക്കുപുറകിൽ സൂര്യൻ അന്തിച്ചക്രവാളത്തിൽ ചെഞ്ചായമേലങ്കിയണിഞ്ഞുനിന്നിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചൊരു ലക്ഷ്യവുമില്ലാതെ ഒരു സ്വപ്നാടനത്തിലെന്നപോലെയാണ് അയാൾ, സ്മശാനമാണെന്നറിയാതെ അങ്ങോട്ട് ചെന്നെത്തിയത്. യു.കെയിൽ വന്നയുടനെയുള്ള ആസ്പത്രിവാസത്തിനു ശേഷം, ഡോക്റ്റർ നിർദ്ദേശിച്ച ദിനചര്യയുടെ ഭാഗമായുള്ള നടപ്പിനിടയിൽ അന്നയാൾ പതിവില്ലാതെ ഒന്നു വഴിമാറി സഞ്ചരിച്ചതാണ്.ചാവി  കൊടുത്തുവിടുമ്പോൾ നിശ്ചിതപാതയിലൂടെ ഓടുന്ന കളിവണ്ടി പോലെ, മകൻ കാണിച്ചുകൊടുത്തിട്ടുള്ള ചില മാർഗങ്ങളിലൂടെ മാത്രം നടന്ന്, ഒരു മണിക്കൂർ കൊണ്ട് തിരികെ വീട്ടിലെത്തുകയായിരുന്നു അതുവരെയുള്ള പതിവ്. തുടക്കത്തിലൊക്കെ മകൻ കൂട്ടിന് വന്നിരുന്നു. വഴി മനസ്സിലായിക്കഴിഞ്ഞതോടെ ആരും കൂടെ വരാതായി. മകനും മരുമകൾക്കും ജോലിത്തിരക്ക്. കൊച്ചുമക്കൾക്ക് പഠനത്തിരക്ക്. എങ്കിലും അയാൾ മുടങ്ങാതെ നടക്കാൻ പോകുന്നുണ്ടെന്ന് മകൻ ഉറപ്പുവരുത്തിയിരുന്നു. ഇൻഷ്വറൻസ് പരിരക്ഷ ഇല്ലാത്തതിനാൽ, അയാളുടെ ആസ്പത്രിവാസം മകൻ്റെ പോക്കൻ്റിൻ്റെ നല്ലൊരു ഭാഗം കവർന്നിരുന്നു. ഇനിയുമൊരു ആസ്പത്രിവാസം ഒഴിവാക്കാനായി, ഡോക്റ്ററുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ കൃത്യമായി പാലിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടെന്ന് മകൻ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.

അയാളുടെ മനസ്സിനെ പകർന്നാടും വിധം, ഏകാന്തത ഘനീഭവിച്ചുനിന്നിരുന്ന ആ സ്മശാനത്തിലെ ചാരുബെഞ്ചിലിരുന്ന്, ഓരോ കല്ലറയും നിശ്ശബ്ദം നെഞ്ചേറ്റിയ പേരുകളെ, അറിയാവുന്ന ഇത്തിരി ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരജ്ഞാനം ഉപയോഗിച്ച് അയാൾ വായിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പിന്നെ ആ ഉദ്യമം ഉപേക്ഷിച്ചു.  പിറപ്പിലൂടെ സ്വായത്തമാക്കുകയും, ജീവിതം മുഴുവൻ കൂടെക്കൂട്ടുകയും ചെയ്ത നാമങ്ങൾ, ശിലാഫലകങ്ങൾക്ക് ദാനം ചെയ്ത്,  മരണവാതിൽക്കൽ ദേഹമുപേക്ഷിച്ച്, ദേഹികൾ മുന്നോട്ട് ഗമിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിനപ്പുറമുള്ള ലോകത്ത് പേരിനോ ഭാഷയ്ക്കോ എന്തു പ്രസക്തി.  ഉറക്കത്തിലാണ്ടുപോയവരുടെ ഭാഷ - മൗനം. ഇംഗ്ലണ്ടിലെത്തിയതിനു ശേഷം അയാൾക്കും ആ ഭാഷയാണ് കൂടുതൽ പരിചിതം. 

കല്ലറകളിലുറങ്ങുന്നവരോട് അയാൾ മൗനമായി സംസാരിച്ചു. നിറത്തിൻ്റെയും ദേശത്തിൻ്റെയും അതിരുകളെ ഭേദിച്ച്, ആ ആത്മീയാശ്രമത്തിലെ അന്തേവാസികൾ അയാളുടെ വേദനകളെ തൊട്ടറിഞ്ഞു. അകലെ കേരളത്തിലെ ഒരു കൊച്ചുഗ്രാമത്തിൽ, നിത്യമായ ഉറക്കത്തിലേക്കാണ്ടുപോയ ഭാര്യയ്ക്ക്, അയാളുടെ ദു:ഖസന്ദേശങ്ങളയച്ചു. ഭാര്യയുടെ ആശ്വാസസന്ദേശങ്ങൾ മറുപടിയായി തിരികെ എത്തിച്ചു. അവ സ്വീകരിച്ച്, കൈകളിൽ തല താങ്ങിയിരുന്ന്, ഒറ്റപ്പെടലിൻ്റെ ദു:ഖത്തിൽ അയാൾ വിതുമ്പി. എല്ലാറ്റിനും മൂകസാക്ഷികളായ്, പറന്നുയരുന്നതിനിടെ ശിലായായുറഞ്ഞുപോയ  ആത്മാക്കളെപ്പോലെ, അവിടിവിടെയായി, ചിറകുകൾ പാതിവിരിച്ചുനിൽക്കുന്ന ചില  മാലാഖാരൂപങ്ങളും. 

മാർബിൾക്കൽത്തണുപ്പിനെ ചുംബിച്ചുവന്നൊരു കാറ്റ് അയാൾക്കു നേരെ വീശി. ജാക്കറ്റിനേയും തുളച്ച് ഒരു കുളിര്, അയാളെ വന്നുതൊട്ടു. കാറ്റു കൊണ്ടുവന്ന ലാവെൻ്ററിൻ്റെ പരിമളം അവിടെല്ലാം നിറഞ്ഞു. ആ സമയത്താണ്, തൻ്റെ ഇടത്തെ തോളിൽ അയാൾ അന്നുവരെ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുള്ളതിലേക്കും മൃദുവായ ആ സ്പർശമറിഞ്ഞത്. ഒരു മിന്നൽപ്പിണരിൻ്റെ വേഗത്തിൽ അത്  പകർന്ന വികാരം സ്നേഹമാണോ, കനിവാണോ, ആശ്വാസമാണോ, സൗഹൃദമാണോ, അതോ ഈ നിർവചനങ്ങൾക്കെല്ലാമപ്പുറമുള്ള, ഇനിയും പേർ ചൊല്ലി വിളിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഏതെങ്കിലും വികാരമാണോ എന്ന് വ്യവച്ഛേദിച്ചറിയാൻ അയാൾക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. 

തിരിഞ്ഞുനോക്കിയ അയാൾ, അടിമുടി വിറച്ചുപോയി. അസ്തമയസൂര്യൻ്റെ  സുവർണ്ണപ്രഭയാൽ വലയം ചെയ്യപ്പെട്ട്, വശങ്ങളിലേക്കു വിടർത്തിയ വെൺതൂവൽച്ചിറകുകളോടെ, കാറ്റിൽ പറക്കുന്ന സ്വർണ്ണകുന്തളത്തോടെ, കൈകളിൽ പനിനീർപ്പൂക്കളുമായി, വായുവിലുയർന്നുനിൽക്കുന്ന രൂപത്തിൽ തനിക്കു പിന്നിൽ ഒരു മാലാഖ. ഞെട്ടിയെഴുന്നേറ്റ് പുറകോട്ടു വേച്ചുപോയി, അയാൾ. അയാളുടെ അമ്പരപ്പു കണ്ട് പകച്ചുപോയ മാലാഖ, പതുക്കെ മുന്നിലേക്കു വന്ന്  അസ്തമയസൂര്യനഭിമുഖമായി നിന്നു. അവളിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ട ലാവെൻ്റർസുഗന്ധം അയാളെ വന്നുപുണർന്നു. 

അവളുടെ വെളുത്ത ഉടുപ്പിൻ്റെ വിടർന്ന സ്ലീവുകളെ പറപ്പിച്ചിരുന്ന കാറ്റ് നിലച്ചു. താനൊരുക്കിയ ജാലവിദ്യയിൽ അൽപ്പനേരമെങ്കിലും അകപ്പെട്ടുപോയ അയാളെ നോക്കി അസ്തമയസൂര്യൻ കണ്ണിറുക്കിച്ചിരിച്ചു. എന്നാൽ ആ ഇന്ദ്രജാലത്തിൽ നിന്നും അപ്പോഴും പൂർണ്ണമായും മോചനം നേടാനാവാതെ അയാൾ, തൻ്റെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട കൊച്ചുമാലാഖയുടെ വെള്ളാരംകണ്ണുകളിലേക്കുതന്നെ നോക്കിനിൽക്കുകയായിരുന്നു. അവളുടെ കാലുകൾ ഭൂമിയിൽ തൊടുന്നുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായ നിമിഷം അയാളുടെ ചിന്തകളും ഭൂമിതൊട്ടു. 

അൽപ്പനേരത്തെ ആ സമ്മോഹനാവസ്ഥയിൽ നിന്നും മോചിതനായ  അയാളിൽ പതിവുപോലെ, ഇംഗ്ലീഷുകാരുടെ മുന്നിലകപ്പെടുമ്പോഴുണ്ടാകാറുള്ള, ഭാഷാജ്ഞാനമില്ലായ്മ മൂലമുള്ള സങ്കോചം ആവിർഭവിച്ചു. സാധാരണ ഗതിയിൽ അയാൾ അപ്പോൾത്തന്നെ തിരിഞ്ഞുനടക്കേണ്ടതാണ്. എന്നാൽ അൽപ്പം മുൻപ്, ഒരു മൃദുസ്പർശത്തിലൂടെ അയാൾക്ക് പകർന്നുകിട്ടിയ ആ അവാച്യമായ വികാരം, ഒരു അദൃശ്യചങ്ങലയാൽ അയാളെ, തൻ്റെ കൊച്ചുമക്കളുടെ മാത്രം പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ആ കൗമാരക്കാരിയിലേക്ക് ബന്ധിപ്പിച്ചുനിറുത്തി. 

അനുവാദമില്ലാതെ അയാളുടെ തോളിൽ തൊട്ടത് തെറ്റായോ എന്നൊരാശങ്ക മുഖത്തണിഞ്ഞ് അവളും അയാളെ ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ നോക്കി നിന്നു. പിന്നെ മൃദുവായി ചിരിച്ചു. അതിൻ്റെ അനുരണനങ്ങൾ അയാളുടെ മുഖവും പകർന്നെടുത്തു. ജപം പോലെ ഉരുവിട്ടുപഠിച്ചിരുന്ന ഉപചാരവാക്കുകൾ അയാൾ ഒന്നുകൂടി മനസ്സിലിട്ടുമിനുക്കി തയ്യാറാക്കിനിറുത്തി. അവളോ, നൃത്തമുദ്രകൾ വിരലുകളിൽ വിടർത്തി, ആംഗ്യഭാഷയിൽ സംസാരമാരംഭിച്ചു. തനിക്കു ഭാഷയറിയില്ലെന്ന് അവൾ മനസ്സിലാക്കി എന്ന സങ്കോചത്താൽ, തട്ടുകൊണ്ട പഴയൊരു തകരപ്പാട്ട പൊലെ  അയാളൊന്നു ചൂളിച്ചുളുങ്ങി.  അയാളുടെ പരിഭ്രമം കണ്ട്, അവൾ സ്വന്തം നാവിൽ തൊട്ട്, വലതുകൈപ്പത്തി ഇടംവലം ആട്ടി 'ഇല്ല' എന്ന് ആംഗ്യത്താൽ പറഞ്ഞു. പിന്നെ,  മന്ദഗതിയിലായ കരചലനത്തോടെ, വായ് പൂർണ്ണമായും അടയ്ക്കാൻ മറന്ന് അയാളെ ദയനീയമായി നോക്കി. ആ ഇളംനാവിൻ്റെ ശബ്ദശൂന്യതയിലേക്ക് അയാളും പകപ്പോടെ നോക്കി.  അടുത്ത നിമിഷം, ആംഗ്യഭാഷ എന്നൊരു പൊതുഭാഷ തങ്ങൾക്കുണ്ട്  എന്ന സന്തോഷബിന്ദുവിനും,  ഈ ലോകത്തിലെ ശബ്ദങ്ങളൊന്നും അവളുടെ ലോകത്തേയ്ക്കെത്തുന്നില്ലല്ലോ എന്ന ദു:ഖബിന്ദുവിനുമിടയിൽ ഒരു പെൻ്റുലം കണക്കെ തൻ്റെ മനസ്സ് ആലോലമാടുന്നത് അയാൾ അറിഞ്ഞു. 

'എന്തിനു കരയുന്നു?' അയാളുടെ ദു:ഖത്തെയപ്പാടെ, ഭാവം കൊണ്ട് സ്വന്തം മുഖത്തേക്കൊപ്പിയെടുത്ത്, അവൾ ആംഗ്യത്താൽ ചോദിച്ചു.

അപ്പോൾ മാത്രം കണ്ട ഒരാൾ എന്നതിനപ്പുറമുള്ള ഒരു ആത്മബന്ധം അയാൾക്കവളോട് അതിനകം ഉടലെടുത്തിരുന്നു. ഊഷ്മളതയുടെ ചെംപരവതാനി വിരിച്ച് അയാൾ അവൾക്കുമുന്നിൽ ഹൃദയവാതിൽ തുറന്നിട്ടു. അവളെ ആദ്യം കണ്ടപ്പോഴുണ്ടായ അമ്പരപ്പ്, കണ്ണുനീരിനെ തടഞ്ഞുതീർത്ത തൽക്കാലതടയണ  ആ നിമിഷം പൊട്ടിത്തകരാതിരിക്കാൻ അയാൾ ആവുന്നതു ശ്രമിച്ചെങ്കിലും, അത് അയാളെ തോൽപ്പിച്ച് അവളുടെ ഹൃദയത്താഴ്വാരങ്ങളിലേക്കൊഴുകി. അതിൽ അയാളുടെ കഥയെഴുതി. 

ഇക്കാലമത്രയും നിറുത്താതെ ഓടുകയായിരുന്നു. ഓടിത്തളർന്നപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്, ഓടിയതുമുഴുവൻ കുടുംബമെന്ന ഇത്തിരിവട്ടത്തിനുള്ളിലായിരുന്നു എന്ന്. അപ്പോഴേക്കും മകൾ വൃത്തം ഭേദിച്ച് പുറത്തുകടന്നിരുന്നു. അതിനുമെത്രയോ മുൻപെ ഭാര്യയും മരണമടഞ്ഞിരുന്നു. മകൻ ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് കുടിയേറുക കൂടി ചെയ്തപ്പോൾ, കുടുംബസാമ്രാജ്യാതിർത്തി കാക്കുന്ന കാവൽക്കാരൻ്റെ കീറി തുന്നലഴിഞ്ഞ കുപ്പായം ഊരി നെഞ്ചോടുചേർത്ത്, അയാൾ ഏകനായി മാഞ്ഞുമറഞ്ഞ ഭൂവിസ്തൃതികളെ വെറുതെ ഓർമ്മത്താളുകളിൽ വരച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ആ സമയത്താണ് ആറുമാസത്തെ വിസിറ്റിങ്ങ് വിസ എന്ന നൂലേണിയിലൂടെ അയാൾ, മകൻ്റെ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ വീട്ടിലെത്തിയത്. അൽപ്പമാത്രമലയാളം സംസാരിക്കുന്ന ചെറുമക്കൾക്കും, മലയാളം നന്നായി അറിയാമായിരുന്നിട്ടും ദൈനംദിനത്തിരക്കുകൾ മൂലം പരിമിതസംസാരങ്ങളിലേക്ക് ചുരുങ്ങുന്ന മകനും മരുമകൾക്കുമിടയിൽ അയാൾക്കുമാത്രമായി ഒരു കൊച്ചുവൃത്തം  രൂപപ്പെട്ടുവന്നിരുന്നു.  അതിനുള്ളിലെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ അയാൾ സ്വഭാഷ പോലും മറന്നുപോയിരുന്നു. എന്നാൽ ബധിരയും മൂകയുമായ ഈ കുട്ടിയോട്, ലോകത്തിൽ  നിലവിലുള്ള എല്ലാ ഭാഷകളേക്കാൾ മനോഹരമായും ഒഴുക്കോടെയും അന്നയാൾ സംസാരിച്ചു. അവൾ തിരിച്ചും. 

അവളുടെ പേര് ഐവ റൊബേട്സ്. അവൾ റോസാപ്പൂക്കളർപ്പിച്ച ഓരോ കല്ലറയിലേയും പേരുകൾ, അൽപ്പം ബുദ്ധിമുട്ടി അയാൾ വായിച്ചെടുത്തു. ക്രിസ്റ്റഫർ റോബേട്സ്, ആൻ മേരി റോബേട്സ്, ഒളിവർ റോബേട്സ്. ഒരു കാറിൽ  ഒരുമിച്ചു യാത്ര ചെയ്ത്, സമയത്തിന്റെ നാലാം മാനത്തേയും കടന്നുപോയവർ. അവൾ മൗനമായി അവരോട് സംസാരിക്കുന്നത് അയാൾ നോക്കി നിന്നു. അവളുടെ കണ്ണീരണിഞ്ഞ മിഴികൾ, അയാളെ  'ഗ്രാൻപാ' എന്നു വിളിക്കുന്നത് അയാൾ കേട്ടു. എന്തോ ഉൾപ്രേരണയാൽ അയാൾ അവളുടെ വലതുവശം ചേർന്നുനിന്ന് പുറകിലൂടെ  ഇടത്തെ തോളിൽ കൈചേർത്തു. അവൾ അയാളുടെ  തോളിലേക്കു മെല്ലെ ചാഞ്ഞു. ചക്രവാളസീമയിൽ പാതിമുഖം മറച്ച് സൂര്യൻ,  ആ മനോഹരനിമിഷത്തെ സുവർണ്ണചട്ടക്കൂടിട്ട നിശ്ചലചിത്രമാക്കി.

അപ്പൂപ്പനും അമ്മൂമ്മയും തൻ്റെ വരവുനോക്കിയിരിക്കുന്നുണ്ടാവുമെന്നവൾ പറഞ്ഞു. അവർ ഒരുമിച്ചുനടന്നു. പിന്നെ, ഇരുവഴി തിരിയുന്നിടത്ത് നിന്നു. നാളെയും കാണാമെന്ന് ആംഗ്യഭാഷയിൽ വിടചൊല്ലി. 

അന്നയാൾ പതിവിലും വൈകിയാണ് വീടണഞ്ഞത്. യാന്ത്രികതയുടെ പല  തുരുത്തുകൾക്കിടയിൽ, ചലിക്കുന്ന മറ്റൊരു ഒറ്റത്തുരുത്തായി മാറിക്കഴിഞ്ഞിരുന്ന അയാൾക്ക്, അന്ന് പക്ഷെ പതിവുള്ള വീർപ്പുമുട്ടൽ അനുഭവപ്പെട്ടില്ല. ആ തുരുത്ത് അന്നൊരു മനോഹരവാടിയായി രുപാന്തരപ്പെട്ടിരുന്നു. അതിൽ നിറയെ ലാവെൻ്റർപ്പൂക്കൾ വിടർന്നുനിന്നിരുന്നു. അവയ്ക്കിടയിൽ വെള്ളാരം കണ്ണുകളും സ്വർണ്ണത്തലമുടിയുമുള്ള ഒരു മാലാഖ, വെൺചിറകുവിരിച്ച് പാറിപ്പറന്നുനടന്നിരുന്നു. 

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങൾ, വൈകുന്നേരങ്ങളിലേക്കണയാൻ ഏറെ സമയമെടുക്കുന്നതെന്തേ എന്നയാൾ അത്ഭുതപ്പെട്ടു. ഓരോ ദിവസവും ഈവനിങ്ങ് വാക്കിനുള്ള സമയത്തിലേക്കെത്താൻ അയാൾ അക്ഷമയോടെ കാത്തു. പതിവിലും ഊർജ്ജം അയാളുടെ ഓരോ ചലനങ്ങളിലും പ്രതിഫലിച്ചു.

പല മധുരപലഹാരങ്ങളും പതിവിനു വിപരീതമായി പെട്ടെന്ന് തീർന്നു പോകുന്നത് മരുമകളാണ് ആദ്യം ശ്രദ്ധിച്ചത്. ഡയബെറ്റിക് രോഗിയായ അമ്മായിയപ്പനാണ് ഇതെല്ലാം തീർക്കുന്നതെന്ന് വൈകിയാണ് മരുമകൾ മനസ്സിലാക്കിയത്. അപ്പൻ പിന്നെയും അസുഖങ്ങളെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കിവയ്ക്കുമോ എന്ന്  മകൻ ഭയന്നു.  അപ്പൻ്റെ ബ്ലഡ്ഷുഗർ  നിയന്ത്രണത്തിലാണെന്നത് മകന് ആശ്വാസം നൽകിയെങ്കിലും  ഭക്ഷണം ശ്രദ്ധിക്കണമെന്ന് അപ്പനെ മകൻ ഓർമ്മപ്പെടുത്താതിരുന്നില്ല. ഗൂഢമായൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട്, ആസ്വദിച്ചുകഴിച്ച സ്നാക്കുകൾക്ക് പകരമായി കൊച്ചുമാലാഖ തൻ്റെ കവിളിലേകിയ, സ്നാക്സിനേക്കാൾ മധുരമുള്ള മുത്തങ്ങളെക്കുറിച്ചും, പകരമായി അവളുടെ നെറ്റിയിൽ അർപ്പിച്ച വാൽസല്യചുംബനങ്ങളെക്കുറിച്ചും അയാളോർത്തു. ആ വൈകുന്നേരങ്ങൾക്കായി അയാളുടെ ദിനങ്ങൾ, പ്രാരംഭം മുതൽ ഊർജ്ജസ്വലമായി. 

എന്നാൽ ഒരു വൈകുന്നേരം പതിവുസമയത്ത് അവൾ എത്തിയില്ല. ഏറെനേരം കാത്തിരുന്ന്, ഒടുവിൽ സൂര്യനും മറഞ്ഞതിന് ശേഷമാണ് അയാൾ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ തിരിച്ചു നടന്നത്. അവളുടെ വീട് എവിടെയാണെന്ന് താനിതുവരെ ചോദിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന് അപ്പോഴാണയാൾ ഓർത്തത്. അവർ ഗുഡ് നൈറ്റ് പറഞ്ഞുപിരിയുന്ന കവലയിൽ, അവൾ പോകാറുള്ള ഇടവഴിയിലേക്കുനോക്കി അയാൾ കുറച്ചുനേരം നിന്നു. സമയം അഞ്ചരയാകുന്നതേ ഉള്ളുവെങ്കിലും, മഞ്ഞുകാലദിനങ്ങൾ നേരത്തെ വിടപറയുന്നതിനാൽ, അതിനകം ഇരുട്ടുവീണിരുന്നു. സ്ടീറ്റ് ലൈറ്റുകൾ കൃത്യമായ ഇടവേളകളിൽ, ഇരുണ്ടപാതയിൽ വെളിച്ചത്തിൻ്റെ വൃത്തങ്ങൾ വരച്ചിരുന്നു. അൽപ്പം വൈകി പിരിഞ്ഞ തലേദിവസവും, സ്ട്രീറ്റ് ലൈറ്റിൻ്റെ വെളിച്ചത്തിൽ അവൾ ഇടക്കിടെ പ്രത്യക്ഷയാകുന്നതും  തുടർന്നുവരുന്ന മങ്ങിയ ഇരുട്ടിൽ  നിഴൽരൂപമായ് നീങ്ങുന്നതും  അയാളിതുപോലെ നോക്കിനിന്നതായിരുന്നു. തലേന്നാൾ അവളെ മായ്ച്ചുകളഞ്ഞ, പാതയറ്റത്തെ ഇരുണ്ട വിജനതയിലേക്ക് അയാൾ കുറച്ചുനേരം തുറിച്ചുനോക്കി നിന്നു. പിന്നെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. 

അൽപ്പവും ഉൽസാഹമില്ലാതെയാണ് പിറ്റെ ദിവസം അയാൾ ഉണർന്നത്. മരുമകൾ ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുത്ത ഒരു കപ്പുചായയുമായി കട്ടിലിൽത്തന്നെ വിഷണ്ണനായിരിക്കുമ്പോൾ താഴെ ഡോർ ബെൽ ശബ്ദിക്കുന്നതും, മകൻ വാതിൽ തുറന്ന് ആരോടോ സംസാരിക്കുന്നതും ഒന്നും, ചിന്തകളിൽ സ്വയം നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന അയാളുടെ ബോധമണ്ഡലത്തിലേക്കെത്തിയില്ല. അയാളുടെ മനസ്സ്, ഐവ നടന്നുമാഞ്ഞ വഴിയറ്റത്തെ ഇരുട്ടിൽ എതോ അശുഭചിന്തകളിൽ കുരുങ്ങിക്കിടന്നു, മകൻ തിടുക്കത്തിൽ മുകളിലേക്കു കയറിവന്ന് 'അപ്പാ ഒന്നു താഴേക്കു വരൂ' എന്നു പറയുന്നതുവരെ. 

താഴെ ഹാളിൽ മൂന്ന് പോലീസ് യൂണിഫോംധാരികളുടേയും  പകച്ച മുഖഭാവത്തോടെ നിന്ന മരുമകളുടേയും കൊച്ചുമക്കളുടേയും മധ്യത്തിലേക്കാണയാൾ മകനോടൊപ്പം ഇറങ്ങിച്ചെന്നത്. പോലീസ് വാഹനത്തിൻ്റെ  ബീക്കണിൽ നിന്നുള്ള ലൈറ്റ്, കൃത്യമായ ഇടവേളകളിൽ ഹാളിൻ്റെ കണ്ണാടിജനാലയെ നീലവെളിച്ചത്തിൻ്റെ തിരശ്ശീലയണിയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 

'ആസ്ക് ഹിം ഇഫ് ഹി നോസ് ദിസ് ഗേൾ' എന്നുപറഞ്ഞ് അവർ ഒരു ചിത്രം മകൻ്റെ കയ്യിലേൽപ്പിച്ചു.

'ദേർ ഇസ് നോ ചാൻസ്' ആ വാക്കുകൾ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്ന ഉറപ്പുള്ള മുഖഭാവവുമായാണ് മകൻ അപ്പനുനേരേ  ചിത്രം നീട്ടിയത്. എന്നാൽ ചിത്രത്തിലേക്കു നോക്കിയ അപ്പൻ്റെ കൈ വിറയ്ക്കുന്നതും കണ്ണുകളിൽ പകപ്പ് നിറയുന്നതും കണ്ട് മകൻ അമ്പരന്നു. 

'അയ്യോ, ഐവയ്ക്കെന്തു പറ്റി?' തൻ്റെ കുഞ്ഞുമാലാഖയുടെ ചിത്രം വിറയാർന്ന കൈകളാൽ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് അടച്ച സ്വരത്തിൽ  പകുതി മകനോടും പകുതി പോലീസ് ഓഫ്ഫീസേഴ്സിനോടുമെന്ന പോലെ അയാൾ ചോദിച്ചു.

'അപ്പന് ഈ കുട്ടിയെ അറിയുമോ?'  മറുചോദ്യം ചോദിച്ച മകൻ്റെ അമ്പരന്ന സ്വരം, അവിശ്വസനീയതയാൽ താഴ്ന്നുപോയിരുന്നു. 

'വി നീഡ് റ്റു റ്റെയ്ക്ക് ഹിം റ്റു ദി സ്റ്റേഷൻ' കാര്യങ്ങൾ ഏതാണ്ട് മനസ്സിലാക്കിയ മട്ടിൽ പോലീസുകാർ പറഞ്ഞു. 

അവർ അയാളെ കൊണ്ടുപോയി ട്രാൻസ്ലേറ്ററുടെ സഹായത്തോടെ ചോദ്യം ചെയ്തു. തന്നെ കണ്ടുപിരിഞ്ഞ അന്ന് വൈകുന്നേരം മുതൽ ഐവയെ കാണാതായിരിക്കുന്നു എന്നുമനസ്സിലാക്കിയ മാത്രയിൽ അയാളുടെയുള്ളിൽ, ഒരു പളുങ്കുമാലാഖാരൂപം വീണു പല കഷ്ണങ്ങളായി ഉടഞ്ഞുചിതറി. ഓരോ സ്ഫടികച്ചീളും ഹൃദയത്തിൽ തറച്ച് രക്തം വാർത്തു. തൊണ്ടയിൽ തടഞ്ഞ ചില്ലുചീൾ പുറത്തേക്കു തികട്ടിയെടുക്കും പോലെ മുറിഞ്ഞ വാക്കുകളാൽ അയാൾക്കറിയാവുന്നതെല്ലാം അയാൾ അവരെ ബോധിപ്പിച്ചു. വൈകുന്നേരം പോലീസ് വാഹനം അയാളെ വീട്ടിലെത്തിച്ചു. ഒരു യന്ത്രപ്പാവക്കു സമം അയാൾ മുകളിലേക്കുപോയി ബെഡിൽ വീണു. താഴെ മകനും ഭാര്യയും തമ്മിലുള്ള  കയർത്തുസംസാരത്തിൽ അയാൾ വിഷയമാകുന്നതോ, നിരന്തരം വരുന്ന, മലയാളികളിൽ നിന്നുള്ള ഫോൺകോളുകൾക്ക്  മകൻ ഉത്തരം പറഞ്ഞുമടുക്കുന്നതോ ഒന്നും അയാൾ അറിഞ്ഞില്ല. അയാൾക്ക് വിശന്നില്ല. ദാഹിച്ചില്ല. അയാളെ ആരും ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വിളിച്ചില്ല. അന്നവിടെ ആരുംതന്നെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചതുമില്ല. 

പിറ്റെ ദിവസം ഐവയുടെ മൃതദേഹം വിജനമായ ഒരു കുറ്റിക്കാട്ടിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയതായും പലയിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള സി.സി.റ്റി.വി ഫുട്ടേജുകളുടെ സഹായത്താൽ കുറ്റവാളികളെ പോലീസ് വളരെ വേഗത്തിൽ തന്നെ പിടികൂടിയതായുമുള്ള വാർത്ത അപ്പാടെ അപ്പനെ അറിയിക്കണ്ട എന്ന് മകൻ തീരുമാനിച്ചു. ഐവ മരിച്ചു എന്നുമാത്രം മകൻ അയാളെ അറിയിച്ചു. വികൃതമാക്കപ്പെട്ട ആ മൃതദേഹം അപ്പനെ കാണിക്കാനാവില്ല എന്നതിനാൽത്തന്നെ, അപ്പൻ ഐവയെ കാണാൻ പോകണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടേക്കുമോ എന്നയാൾ ആശങ്കപ്പെട്ടു. അയാൾ അതാവശ്യപ്പെട്ടില്ല. അന്നു കണ്ടുപിരിയുമ്പോൾ സ്ടീറ്റ്ലൈറ്റിൽ അകലെ ഇരുളിലേക്ക് നടന്നുമറയുന്ന ഐവയായിരുന്നു അയാളുടെ കണ്ണുകളിലപ്പോഴും. 'അയാളുടെ നിശ്ശബ്ദനിലവിളി, അവളെ പിൻവിളി വിളിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. 

ഐവയുടെ മരണത്തിൽ അയാൾക്ക് യാതൊരു പങ്കുമില്ല എന്ന് പോലീസിന് ആദ്യഘട്ടത്തിൽ തന്നെ മനസ്സിലായിരുന്നെങ്കിലും ആ അഭിശപ്തസംഭവങ്ങൾ കുടുംബാഗങ്ങളിൽ ഏൽപ്പിച്ച അപമാനഭാരം ഏറെയായിരുന്നു. അപ്പനെ വേഗം നാട്ടിലേക്ക് പറഞ്ഞുവിടാൻ അതിനാൽത്തന്നെ തീരുമാനമായി. തൻ്റെ മാലാഖയില്ലാത്ത ആ സ്ഥലത്ത് നിൽക്കാൻ അയാളും അൽപ്പവും ആഗ്രഹിച്ചില്ല. ഐവയ്ക്കൊപ്പം അയാളുടെ ഹൃദയത്തേയും, അവൾ നടന്നുമറഞ്ഞ ഇരുട്ട് വിഴുങ്ങിയിരുന്നു. എന്നിട്ടും ആ യന്ത്രപ്പാവ നിറുത്താതെ കണ്ണീരൊഴുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആ സമയത്താണ് ഏറെ ആഗ്രഹിച്ച ഒരു സാന്ത്വം, പൂത്തുമ്പിയായി ചിറകുകൾ വിടർത്തി അയാളുടെ തോളിൽ വീണ്ടും പറന്നുവന്നിരുന്നത്. 

അവൾ- ഐവ!! ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അയാളെ നോക്കിനിൽക്കുന്നു.  അവളുടെ  വെൺചിറകുകൾ ഇരുവശത്തേക്കും വിരിഞ്ഞുനിൽക്കുന്നതും  കാലുകൾ നിലംതൊടാതുയർന്നുനിൽക്കുന്നതും അയാളപ്പോൾ വ്യക്തമായും കണ്ടു. അവിടമാകെ ലാവെൻ്റർപരിമളം നിറഞ്ഞുനിന്നു. ചിറകുകളൊതുക്കി സാവകാശം അവൾ അയാൾക്കരികിലിരുന്നു. പിന്നെ സംസാരിച്ചു. യാത്രയിലുടനീളം ലിപികളില്ലാത്ത, ശബ്ദമില്ലാത്ത ഭാഷയിൽ അവർ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഫ്ലൈറ്റ് നെടുമ്പാശ്ശേരി വിമാനത്താവളത്തിലെത്തിയിട്ടും, മകൻ ഏർപ്പാടാക്കിയിരുന്ന റ്റാക്സിയിൽ വീടണഞ്ഞിട്ടും അവരുടെ സംസാരം നിലച്ചില്ല. കണ്ണീർമഴയോടെയാണ് വീട് അവരെ വരവേറ്റത്.  മഴത്തുള്ളികളുടെ സ്നേഹാലിംഗനത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ് കുറച്ചുനേരം നിന്ന ശേഷം അയാൾ ക്ഷമാപണത്തോടെ ബാഗിൻ്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്ന് വീട് തുറക്കാനായി താക്കോലെടുത്തു. എന്നാൽ താക്കോൽപ്പഴുതിൽ താക്കോൽ തൊട്ട നിമിഷംതന്നെ വാതിൽ മലർക്കേ തുറന്നു. 'എത്ര നേരമായി കാത്തുനിൽക്കുന്നു' എന്ന, ഭാര്യയുടെ പരിഭവവും കുസൃതിയും കലർന്ന ചിരി വന്ന്, അവരുടെ കൈപിടിച്ച് അകത്തേക്കു കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. കാർമേഘങ്ങളെ മുഖത്തുനിന്ന് തുടച്ചുമാറ്റി ഒരു നിമിഷം സൂര്യനും നിറകണ്ണുകളൊപ്പി ആ സംഗമത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. അവർക്കൊപ്പം അകമ്പടിയായി രണ്ട് ചുവടുകൾ വച്ച മഴ പക്ഷെ, ഒരു വീണ്ടുവിചാരത്താലെന്നപോലെ, അകത്തേക്ക് ക്രമദൂരത്തിൽ  ഒരു ജോഡി പാദചിത്രങ്ങളേയും ഏതാനും നീർത്തുള്ളികളേയും മാത്രം  നീട്ടിയെറിഞ്ഞ് വാതിൽക്കൽ സഹർഷം ആ മനോഹരക്കാഴ്ച കണ്ടുനിന്നു.